سفر به نزدیک‌ترین ستاره با یه سفینه بلند سیگاری!

تا حالا فکر کردی ممکنه یه روزی آدم‌ها به جای ماه یا مریخ، بخوان برن یه ستاره دیگه؟ خب یه ایده خیلی خفن هست که اسمش هست پروژه Chrysalis؛ یه سفینه فضایی غول‌آسا که شکل سیگار درازه و می‌تونه حدود دو هزار و چهارصد نفر رو به سمت منظومه Alpha Centauri ببره – این نزدیک‌ترین ستاره همسایه‌مونه به خورشید خودمون.

این ماجرا فقط یه سفر معمولی تو فضا نیست! قراره برن سراغ یه سیاره به نام Proxima Centauri b که احتمال میدن بشه روش زندگی کرد. البته، یه نکته مهم اینکه این سفر یه طرفس و هرکسی سوار این سفینه بشه، تقریباً ۴۰۰ سال راهشه! یعنی آدم‌هایی که سوار میشن، حتی نوه‌ها و نتیجه‌هاشون هم شاید اصلاً زمین رو نبینن و کل عمرشون رو تو خود سفینه زندگی کنن. سفینه‌ای مثل تو فیلم‌های علمی‌تخیلی، نه؟

ایده Chrysalis جایزه اول مسابقه طراحی Project Hyperion رو گرفته؛ این مسابقه مخصوص طراحی سفینه‌هایی هست که چندین نسل آدم می‌تونن توش زندگی کنن و به اعماق فضا برن. اصلاً خود واژه Generational Spaceship یعنی “سفینه نسل به نسل”؛ یه جور وسیله که چند نسل آدم روش زندگی می‌کنن تا بالاخره به مقصد برسن. Chrysalis هم به خاطر این انتخاب شده چون مثل یه فضای محافظتی قراره آدم‌ها رو نسل به نسل تو خودش حفظ کنه.

حالا از نظر امکانات، این سفینه یه هیولای واقعی به حساب میاد. طولش حدود ۵۸ کیلومتره، یعنی تقریباً برابر با ۳۶ مایل! و واسه اینکه آدم‌ها حس جاذبه زمین رو داشته باشن و تو فضا معلق نشن، مدام دور خودش می‌چرخه تا جاذبه مصنوعی درست کنه – جاذبه مصنوعی یعنی جاذبه‌ای که مصنوعاً ساخته میشه تا مثل زمین باشه.

ساخت این سفینه خودش کلی ماجرا داره. گفتن باید تو نقطه خاصی بین ماه و زمین بسازنش که بهش میگن L1 Lagrangian Point. این نقطه‌ها جاهایی تو مدار هستن که نیروی گرانشی زمین و ماه بهم می‌رسه و برای ساخت اشیاء بزرگ تو فضا خیلی خوبه.

حالا قبل از اینکه سفر شروع شه، نسل اولی که قراره برن، باید ۷۰ تا ۸۰ سال تو یه محیط کاملاً ایزوله تو جنوبگان (جنوبگان یعنی Antarctica) زندگی کنن تا با شرایط فضایی آشنا شن و تمرین کنن زندگی تو سفینه چجوریه.

خود ساختن سفینه هم کم کمش ۲۰ تا ۲۵ سال، شاید هم بیشتر طول می‌کشه. اینقدر بزرگه که باید از منابع ماه و زمین واسه ساختش استفاده کنن.

ساختار داخلی Chrysalis هم مثل عروسک‌های روسی هست (Russian nesting doll یعنی عروسک‌هایی که یکی تو دل یکی دیگه جا میشه). یعنی چندین لایه داره و هر لایه کاربرد خاصی برای زندگی طولانی مدت توش در نظر گرفتن. هسته سفینه پر از شاتل‌هاست – شاتل یعنی فضاپیماهای کوچیکی که بعداً قراره آدم‌ها رو به مقصد برسونن.

یه لایه برای کشاورزی و دامداریه که با محیط کنترل‌شده میشه همه چیز مثل محصولات کشاورزی، درختا، حتی گاو و گوسفند پرورش داد! تازه برا حفظ تنوع زیستی، زیست‌بوم‌های مختلف هم گذاشتن؛ مثلاً جنگل گرمسیری و مناطق سردسیر (شرطی که «بایوم» بهش میگن – یعنی زیست‌بوم، محیطی که موجودات خاصی توش زندگی می‌کنن.)

این وسط پارک، مدرسه، بیمارستان، کتابخونه و هر چی فکر کنی واسه یه شهر چند نسله گذاشتن. لایه‌های بیرونی هم مختص خونه‌ها، کارخانه‌ها و انبارهاست. برق کل این شهر متحرک هم با رآکتورهای هسته‌ای تامین میشه – انرژی هسته‌ای یعنی همون سوختی که نیروگاه‌های هسته‌ای روی زمین استفاده می‌کنن.

خلاصه هیچ‌ چیزی تو این سفینه کم نیست؛ هر چی تو زندگی معمولی زمینی داری رو اینا واسه طولانی مدت در نظر گرفتن.

از اونور چون سفر ۴۰۰ سال طول می‌کشه، جمعیت باید کنترل شه. پس قراره تولدها برنامه‌ریزی‌شده باشه که همیشه حدود ۱۵۰۰ نفر تو سفینه باشن و منابع برای همه کافی بمونه. هوش مصنوعی (Artificial Intelligence یا همون کامپیوترهای خیلی پیشرفته که می‌تونن تصمیم بگیرن و مسائل پیچیده رو حل کنن) کمک می‌کنه که مدیریت سفینه و پایدار نگه داشتن جامعه راحت‌تر باشه. این وسط هم همیشه «یادگیری بین نسلی» خیلی مهمه؛ یعنی باید اطلاعات نسل به نسل انتقال پیدا کنه تا کسی چیزی رو فراموش نکنه.

با اینکه این پروژه فعلاً یه ایده مفهومی و تئوریکه و تکنولوژی لازم براش هنوز ساخته نشده، اما همین فکر کردن بهش باعث میشه ذهنمون بازتر شه و ببینیم قراره چند سال دیگه چه رویاهایی ممکنه تبدیل به واقعیت شن!

اگه دوست داری آدم‌ها یه روز به ستاره دیگه سفر کنن، Chrysalis فعلاً اولین اسکچ از اون آینده‌ست که فقط تو رویاهاش می‌شه بهش فکر کرد!

منبع: +