خب، بیا یه لحظه تصور کن: از زمین خداحافظی کنی و پاتو بذاری روی یه سفینه فضایی که قراره تو رو (و حدود ۲۴۰۰ نفر دیگه رو!) به نزدیک‌ترین منظومه ستاره‌ای برسونه؛ جایی به اسم آلفا قنطورس. حالا خبر جالب اینجاست: این سفر یه‌طرفه است و کل مسیر… ۴۰۰ سال طول میکشه! یعنی کسی که سوار میشه، دیگه امید برگشت نداره و قراره نسل به نسل توی همون سفینه زندگی کنن.
همه این هیجان‌ها رو پروژه فرضی Chrysalis (کریسالیس) وسط کشیده؛ یه سفینه فضایی که مهندس‌ها طراحی فرضیش رو کردن تا بتونه ۲۴۰۰ نفر رو کنار هم، توی یه جامعه بسته، به مدت قرن‌ها توی اعماق فضا زنده نگه داره. قرار هم هست این سفینه طی یه مسیر فوق طولانی، حدود ۴۰ تریلیون کیلومتر یا ۲۵ تریلیون مایل (!) رو تا سیاره‌ای به اسم Proxima Centauri b بره.
راستی، Proxima Centauri b خودشه یه سیاره خارج از منظومه خودمون (به اینا میگن اگزوسیاره — یعنی سیاره‌ای که دور یه ستاره دیگه غیر از خورشید ما می‌گرده) و یکی از نزدیک‌ترین گزینه‌ها برای مهاجرت فضاییه. آلفا قنطورس هم یه منظومه ستاره‌ای سه‌تاییه که نزدیک ماست و همیشه جزو رویاهای دانشمندان فضایی بوده!
این ایده باحال، تونست اولین جایزه رو توی مسابقه طراحی Project Hyperion بگیره؛ یه رقابت جالب بین مهندسا که باید یه سفینه فرضی برای سفرهای فوق‌درازمدت بین‌ستاره‌ای طراحی می‌کردن. تو این مسابقه مُدل‌های مختلفی بررسی شد، ولی کریسالیس با ایده جامعه چندنسلی بسته و پایدار حسابی به چشم اومد.
البته همه اینا هنوز فقط توی مرحله «اگه بشه!» هست؛ یعنی ما فعلاً همچین تکنولوژی‌ای برای ساخت و راه‌اندازی سفینه‌هایی با این برد و self-sustained (یعنی خودشون بتونن همه‌چیز رو تولید و تأمین کنن توی محیط بسته) نداریم. اما خب، رویای شیرینیه، نه؟
حالا سوال اصلی برای هرکدوممون اینه: واقعاً جرأت داری سوار این سفینه بشی و سفری رو شروع کنی که هییییچ‌وقت پایانش رو نمی‌بینی؟ در واقع بچه‌ها و نوه‌هات (و نسل دهم و بیستم!) تازه شاید برسن مقصد. حاضر بودی قبول کنی بری و دیگه هیچ‌وقت زمین رو نبینی؟ راستی پایین همین مقاله نظر بده و بگو اگه تو بودی، چی کار می‌کردی!
دوست داری بیشتر بدونی؟ این چند مطلب دیگه هم می‌تونه کنجکاویت رو قلقلک بده:
- تلسکوپ جیمز وب یه سیاره غول‌پیکر نزدیک ستاره خورشیدمانند رصد کرد… و بعد گمش کرد!
- بعضی پرتوهای کیهانی می‌تونن به موجودات فضایی روی سیاره‌های خارج از منطقه قابل زیست («Goldilocks zone» یعنی جایی که نه خیلی گرمه نه خیلی سرد!) کمک کنن زنده بمونن.
- ۲۰۲۵ قراره آخرین “رژه سیارات” رو ببینیم. شش سیاره رو همزمان تو آسمون می‌تونی ببینی!
تا حالا تو رویاها به همچین سفرهایی فکر کردی؟ دمت گرم که تا آخر خوندی؛ اگه سوال داری بپرس، خوشحال میشم با هم حرف بزنیم!
منبع: +
![This image from the NASA/ESA/CSA James Webb Space Telescope revisits one of the most iconic regions of the sky, the Hubble Ultra Deep Field, through the eyes of two of Webb’s instruments. The result is a detailed view that reveals thousands of distant galaxies, some dating back to the earliest periods of cosmic history.The field shown here, known as the MIRI Deep Imaging Survey (MIDIS) region, was observed with the three shortest-wavelength filters of Webb’s Mid-Infrared Instrument (MIRI) for nearly 100 hours in total. This included Webb's longest observation of an extragalactic field in one filter so far, producing one of the deepest views ever obtained of the Universe. Combined with data from Webb’s Near-Infrared Camera (NIRCam), this image allows astronomers to explore how galaxies formed and evolved over billions of years. These deep observations have revealed more than 2500 sources in this tiny patch of sky. Among them are hundreds of extremely red galaxies — some of which are likely massive, dust-obscured systems or evolved galaxies with mature stars that formed early in the Universe’s history. Thanks to Webb’s sharp resolution, even at mid-infrared wavelengths, researchers can resolve the structures of many of these galaxies and study how their light is distributed, shedding light on their growth and evolution. In this image, the colours that have been assigned to different kinds of infrared light highlight the fine distinctions astronomers can make with this deep data. Orange and red represent the longest mid-infrared wavelengths. The galaxies in these colours have extra features — such as high concentrations of dust, copious star formation, or an active galactic nucleus (AGN) at their centre — which emit more of this farther infrared light. Small, greenish-white galaxies are particularly distant, with high redshift. This shifts their light spectrum into the peak mid-infrared wavelengths of the data, which are depicted in white and green. Most of the galaxies in this image lack any such mid-infrared boosting features, leaving them most bright at shorter near-infrared wavelengths, which are depicted with blue and cyan colours. By returning to this legacy field first made famous by the NASA/ESA Hubble Space Telescope, Webb is continuing and expanding the deep field tradition — revealing new details, uncovering previously hidden galaxies, and offering fresh insights into the formation of the first cosmic structures. The MIRI observations were taken as part of the Webb programmes #1283 and #6511 (PI: G. Östlin). [Image Description: An area of deep space with thousands of galaxies in various shapes and sizes on a black background. Most are circles or ovals, with a few spirals. More distant galaxies are smaller, down to being mere dots, while closer galaxies are larger and some appear to be glowing. Red and orange galaxies contain more dust or more stellar activity.] Links Science paper (G. Östlin et al.) Slider Tool Pan Video Transition video (with Hubble Ultra Deep Field)](https://x-madani.com/wp-content/uploads/elementor/thumbs/unnamed-file-453-ra2iliotwxmgy5s71b2mqxpjxsfbhyosnx0bztidhg.jpg "A fresh look at a classic deep field")
