خب رفیق بیا یکم درباره این پروتکل جدید که به اسم Agent Network Protocol یا همون ANP شناخته میشه صحبت کنیم. کل قصه اینه که دنیای اینترنت داره عوض میشه و قراره کلی “عامل” یا همون Agent که در واقع رباتهای هوشمندن (مثلاً همون هوش مصنوعی‌هایی که خودشون می‌تونن تصمیم بگیرن یا کارایی انجام بدن) حسابی فعال بشن و نقش پررنگ‌تری از قبل بگیرن. حالا این Agentها یه جورایی دارن جای اپلیکیشن‌های موبایل رو می‌گیرن!
تا الان زیرساخت اینترنت بیشتر واسه ارتباط بین آدما طراحی شده بود، نه بین این ربات‌ها. برای همینم کلی مشکل داریم: داده‌ها جدا از هم مونده (به این میگن Data Silo، یعنی هر کی اطلاعاتشو واسه خودش نگه میداره و بقیه نمی‌تونن راحت بهش دسترسی داشته باشن)، ارتباطات بین این Agentها خیلی راحت و ارزون نیست، و کلی هزینه اضافی واسه همکاری اینا باید خرج بشه. خلاصه اینکه اینترنت فعلی برای دنیای جدیدی که کلی «عامل» شاملش میشه، یکم قدیمی شده!
حالا داره چهار تا اتفاق بزرگ میفته که باهاش باید هماهنگ بشیم:
۱. Agentها دارن جای نرم‌افزار معمولی رو می‌گیرن؛ یعنی رباتهای هوشمند مسئول کارا میشن.
۲. این ربات‌ها قراره بتونن با هم دیگه به‌راحتی ارتباط برقرار کنن و شبکه باشن (این‌جوری بهش میگن universal agent interconnection).
۳. ارتباطاتشون دیگه با پروتکل‌های سنتی نیست، بلکه خودشون پروتکل مخصوص به خودشونو دارن (این یعنی native protocol-based connections، یعنی از همون اول برای Agentها طراحی شده).
۴. این ربات‌ها می‌تونن خودشون تیم درست کنن و کارهای گروهی انجام بدن بدون اینکه همیشه انسانی دخالت کنه (خودشون کارا رو تقسیم می‌کنن و خودشون پروژه هندل می‌کنن، که بهش میگن autonomous agent organization).
اینجاست که ANP میاد وسط. ANP، یعنی Agent Network Protocol، اومده یک نسل جدید از “پروتکل ارتباطی” رو طراحی کنه مخصوص Agentها. حالا پروتکل یعنی راه و قانون‌هایی که دو تا سیستم یا ربات وقتی میخوان با هم حرف بزنن یا داده رد و بدل کنن، باید رعایت کنن، مثل زبان مشترک.
ولی این پروتکل تازه:
- کاملاً مخصوص هوش مصنوعی و Agentها طراحی شده (AI-native design یعنی از همون اول برای این مدل سیستم‌ها ساخته شدهه، نه اینکه بعداً وصله پینه بشه)
- با پروتکلای فعلی اینترنت هم سازگاری داره (مثلاً رباتی که ANP استفاده میکنه می‌تونه با بقیه دنبال‌کننده‌های پروتکل‌های جدید و قدیمی حرف بزنه)
- ساختارش ماژولار و قابل ترکیبه (modular composable architecture یعنی هر بخش قابل جدا شدنه و میشه هر ماژولی رو با چیز دیگه عوض یا ترکیب کرد)
- خیلی ساده طراحی شده ولی هر موقع لازم باشه میشه امکانات بهش اضافه کرد (minimalist yet extensible یعنی هم سبک و جمع و جوره و هم قابل توسعه)
- رو همون زیرساخت اینترنت الان میشه سریع راه‌اندازیش کرد و نیاز به انقلاب تو سخت‌افزارها نداره!
حالا ساختار این پروتکل به شکل سه لایه‌ست:
۱. “لایه هویت و ارتباط رمزگذاری‌شده”؛ کارش اینه که هر Agent هویت خودشو اثبات کنه و ارتباطات امن باشه (یعنی کسی نتونه حرفای رباتارو شنود کنه یا جعل هویت کنه).
۲. “لایه مذاکره متاپروتکل”؛ اینجا Agentها می‌تونن با هم چونه بزنن و ببینن هر کدوم چه قابلیتی دارن یا کدوم سرویسارو می‌تونن به هم بدن (meta-protocol negotiation یعنی فراتر از یه پروتکل حرف زدن درباره اینکه با چه روشی میخوان حرف بزنن!)
۳. “لایه پروتکل کاربردی”؛ تو این قسمت ربات‌ها کار واقعی رو با هم انجام میدن و عملیات اصلی رو جلو می‌برن.
ANP با این سه تا لایه، کلی مشکل مهم رو حل میکنه مثل:
- شناسایی و احراز هویت Agentها (یعنی مطمئن میشیم ربات همونیه که میگه هست)
- ارتباط امن و رمزنگاری‌شده بینشون
- مذاکره و کشف قابلیت‌های همدیگه
- و اینکه بتونن تو شبکه‌ای گسترده با هم همکاری کنن بدون اینکه به دست انسان محدود باشن
در مجموع، ANP قرار نیست اینترنت الانو دور بریزه، بلکه طوری ساخته شده که با همون زیرساخت هم کار کنه و کم‌کم Agentها بتونن با هم به شکل هوشمند و امن شبکه بسازن. این یعنی داریم وارد یه عصر جدید تو فضای آنلاین میشیم که واقعاً باهوش‌تر و خودکارتر از قبل خواهد بود!
منبع: +
