بیا یه موضوع خیلی مهم رو با هم مرور کنیم: چجوری رابطه خانواده و مدرسه می‌تونه باعث بشه بچه‌های پیش‌دبستانی تو کلاس فعال‌تر و خوشحال‌تر بشن؟ شاید فکر کنی فقط تلاش معلم یا شاید فقط حمایت خانواده کافیه، ولی قضیه گسترده‌تر از این حرفاست!
اول بذار یه کوچولو برگردیم عقب: سال ۱۹۹۳ یه آقایی به اسم فین (Finn) اومد و گفت تعامل کودک تو کلاس (یا همون classroom engagement) سه تا بُعد داره. یعنی مشارکت کودک فقط یه چیز ساده نیست، خیلی موضوعات مختلف توش تاثیر دارن.
حالا، اکثر تحقیق‌هایی که انجام شده بودن، فقط مثلا تاثیر خانواده یا تاثیر مدرسه رو جداگونه بررسی کردن. خیلی کم پیش اومده بود که بیاد ترکیب این دوتا رو با هم بررسی کنه. برای همین تو این مطالعه جدید، تصمیم گرفتن این خلا رو پر کنن.
یه اتفاق جالب تو این تحقیق این بود که یه سیستمی درست کردن واسه اینکه فقط تحقیق‌های مرتبط رو بررسی کنن. این روش رو PRISMA می‌گن، که درواقع یعنی یه روش سیستماتیک برای پیدا کردن و غربال کردن مقاله‌ها. مثلاً مقاله‌هایی که انگلیسی نیستن یا از کتاب‌ها و کنفرانس‌ها بودن رو گذاشتن کنار. سه تا فیلتر هم گذاشتن: ۱- موضوع تحقیق باید درباره رابطه بین خونه و مدرسه باشه. ۲- باید درباره مشارکت بچه‌ها تو کلاس باشه. ۳- فقط بچه‌های پیش‌دبستانی رو بررسی کنه (یعنی سن پایین‌تر، قبل از دبستان). بالاخره بعد کلی جستجو ۱۷ تا مقاله رو انتخاب کردن که دقیقاً به دردشون می‌خورد.
حالا برسیم سر اصل مطلب: نتیجه این بود که وقتی خانواده و مدرسه با هم قاطی می‌شن و همکاری می‌کنن، بچه‌ها تو کلاس اکتیوتر و با انگیزه‌تر می‌شن. چطوری؟
- پدر و مادرها وقت بیشتری پای یادگیری بچه‌ها می‌ذارن، مثلاً باهاشون کتاب می‌خونن یا به تکالیفشون کمک می‌کنن.
- این همکاری باعث میشه بچه‌ها راحت‌تر مهارت‌های اجتماعی رو یاد بگیرن، یا به قول خارجی‌ها social skills (یعنی اینکه چطور با دیگران دوست شن یا تو جمع رفتار درست داشته باشن).
- والدین و معلم‌ها وقتی بیشتر با هم حرف می‌زنن و اعتمادشون بیشتر میشه، بچه‌ها از لحاظ روانی احساس امنیت بیشتری می‌کنن.
- این همکاری باعث میشه بین معلم و والدین اطلاعاتِ درست و به‌روز ردوبدل بشه و مشکلات بچه‌ها زودتر شناسایی شن. اصطلاحاً به این gap reduction می‌گن، یعنی فاصله اطلاعاتی بین مدرسه و خانواده کم میشه.
- از همه مهم‌تر، معلم و خانواده با هم همکاری می‌کنن تا فرصت‌های بیشتری برای رشد ذهنی و شناختی بچه‌ها بسازن! Cognitive abilities یعنی توانایی فکر کردن، یاد گرفتن و حل مساله. این کمک می‌کنه بچه‌ها تو درس و زندگی پیشرفت کنن.
در آخر، این مطالعه یه نکته طلایی واسه معلم‌ها و مربی‌های پیش‌دبستانی داشت: اگه می‌خواید بچه‌ها تو کلاس شاداب‌تر، فعال‌تر و خلاق‌تر باشن، باید رابطه نزدیک و همکاری خوب بین خانواده و مدرسه باشه. این‌جوری میشه برنامه‌های آموزشی رو براساس همین همکاری‌ها بچینین تا هر بچه‌ای با انرژی بالا رشد کنه و پیشرفت کنه.
پس خلاصه اگر می‌خواید کلاسای پیش‌دبستانی پرانرژی، گرم و باحال بشه، به همکاری مدرسه و خانواده خیلی باید بها بدین!
منبع: +
