داستان امروز درباره یه شرکت باحاله به اسم Princeton NuEnergy (به اختصار PNE) که تو نیوجرسی آمریکا هست و تازگیا تو شهری به اسم چستر در ایالت کارولینای جنوبی، یه کارخونه خیلی عجیب و پیشرفته برای بازیافت باتری‌ها راه اندازی کرده. از این مدل باتری‌هایی که تو گوشی، لپ‌تاپ، ماشین برقی و حتی اسباب‌بازی بچه‌ها پیدا میشه.
حالا چرا این موضوع اینقدر مهمه؟ چون اونا اولین جایی هستن که تو آمریکا تونستند در مقیاس تجاری و گسترده، هم مواد اصلی باتری مثل کاتد (همون قطعه‌ای که تو باتری نقش منفی رو داره!) و هم یه چیزی به اسم “Black Mass” (یه ماده سیاه رنگ که تو باتری هست و همه مواد مهم رو توش نگه می‌داره) رو از باتری‌های کهنه دربیارن و دوباره برای تولید انرژی استفاده کنن.
نکته‌ی هیجان‌انگیز ماجرا اینه که این شرکت تونسته بیشتر از ۹۷ درصد مواد باتری‌ها رو بازیافت کنه! یعنی اگه یه تن باتری کهنه بیاری، تقریباً ۹۷۰ کیلوی اون دوباره می‌تونه عمر مفید پیدا کنه. این عدد خیلی بیشتر از معمول صنعت بازیافته که واقعاً جای افتخار داره.
یه چیزی که کلی آدم رو خوشحال کرده اینه که رئیس شرکت یعنی دکتر چائو یان گفته ما ثابت کردیم آمریکا همین الان هم می‌تونه تو تولید و بازیافت باتری‌های لیتیومی (همین باتری‌هایی که تو وسایل الکترونیکی و ماشین برقی زیاد استفاده میشن) حرف اول رو بزنه.
این کارخونه کاملاً مجوزها و استانداردهای نهادهای نظارتی (Regulatory bodies یعنی همون سازمان‌هایی که مواظبن شرکت‌ها همه چیز رو درست انجام بدن) رو داره و یه نکته مهم دیگه اینکه برنامه دارن ظرفیتش رو تا سال ۲۰۲۶ به ۱۵ هزار تن برسونن و اگه بازار نیاز داشته باشه، حتی تا ۵۰ هزار تن هم بالا ببرن!
PNE گفته افتتاح این کارخونه یه قدم خیلی بزرگ تو زنجیره تامین مواد مهم برای تولید باتری تو آمریکاست. تازه این یعنی قدمی جدی برای حرکت به سمت اقتصاد چرخشی باتری. اقتصاد چرخشی یعنی مواد از همون ابتدا تا آخر عمرشون داخل کشور بچرخه، دوباره استفاده بشه و هدر نره و کشور به واردات وابسته نشه.
یه نکته جالب دیگه اینه که باتری‌های کهنه نه فقط از گوشی و لپ‌تاپ، بلکه از اسباب‌بازی، ماشین برقی و سیستم‌های انرژی صنعتی هم جمع‌آوری میشن تا دوباره تو چرخه تولید قرار بگیرن.
روش بازیافت PNE هم خیلی خاصه و اسمش هست LPAS یا “فرآیند جداسازی با پلاسمای دما پایین”. یعنی اون‌قدری دما رو بالا نمی‌برن که کلی انرژی بسوزه و محیط رو آلوده کنه، بلکه با استفاده از پلاسمای سرد مواد مورد نیاز رو جدا می‌کنن. اینطوری هزینه بازیافت تا ۳۸ درصد کمتر میشه و ردپای محیط‌زیستی یا همون Impact محیط زیست تا ۶۹ درصد پایین میاد. (LPAS یعنی تو دماهای خیلی پایین، بدون مصرف انرژی زیاد، مواد اصلی باتری رو جدا می کنن.)
PNE واسه این کاراش بیشتر از ۵۵ میلیون دلار از کمک‌های دولتی و سرمایه‌گذاری‌های مختلف گرفته و حتی یه مرکز خیلی بزرگ تست مواد تو نیوجرسی راه انداخته تا هرکسی خواست بتونه کیفیت مواد بازیافتی رو با آزمایش تایید کنه (حالا فرض کن یه شرکت که خودش نمی‌دونه موادش چقدر مرغوبه، می‌تونه بده اونجا تست کنن!).
در کل، این شرکت نشون داده بازیافت باتری اصلاً کار غیرممکنی نیست و اگه تکنولوژی درست باشه و سرمایه‌گذاری کافی انجام بشه، میشه بیشتر از ۹۷٪ مواد رو دوباره به زندگی برگردوند و همه این کارها رو سریع‌تر، تمیزتر و ارزون‌تر از روش‌های قدیمی انجام داد.
پس اگه دفعه بعدی باتری گوشیت خراب شد، بدون که شاید با همین تکنولوژی دوباره به چرخه برگشت و به یه ماشین برقی جون تازه داد! عجیب نیست؟
منبع: +
