احتمالاً همه می‌دونیم که آتشنشان‌ها یکی از پر استرس‌ترین شغل‌های دنیارو دارن. دائم باید آمادۀ مقابله با خطر باشن، جون آدم‌ها رو نجات بدن و با موقعیت‌هایی سروکار دارن که خیلی از ما اصلاً دلمون نمی‌خواد حتی تصورش کنیم. همین هم باعث میشه که زیاد دچار مشکلات روحی، مثل افسردگی، بشن و حتی کیفیت زندگی‌شون و کارشون تحت‌تأثیر قرار بگیره.
حالا یه نکته جالب اینه که تو تحقیقات مختلف گفتن اگر یه آتشنشان به خودش اعتماد داشته باشه که می‌تونه ورزش کنه و اهل فعالیت فیزیکی باشه (این رو بهش می‌گن خودکارآمدی در ورزش – یعنی باور اینکه “می‌تونم ورزش کنم و از پسش برمیام”)، این موضوع احتمال افسردگی توش رو کم می‌کنه.
تو این مطالعه اومدن بررسی کردن که دقیقاً این خودکارآمدی توی ورزش چطور روی افسردگی آتشنشان‌ها اثر داره. علاوه‌براین، نگاه کردن ببینن آیا چیزای دیگه‌ای مثل “نیازهای روانی پایه” (یعنی همون نیازهایی که همه آدما برای حالِ خوب داشتن بهش احتیاج دارن، مثل احساس استقلال، ارتباط با دیگرون و شایسته بودن) یا “حمایت اجتماعی” (یعنی اینکه حس کنیم آدم‌هایی دورمون هستن که هوامونو دارن) می‌تونن این رابطه رو توضیح بدن یا تقویتش کنن.
تو این تحقیق ۴۵۰ تا آتشنشان چینی رو با میانگین سنی حدود ۲۴ سال بررسی کردن و ازشون خواستن یه سری پرسشنامه رو پرکنن، مثل پرسشنامه اعتماد به نفس ورزشی (Exercise Self-Efficacy Scale)، میزان رضایت از نیازهای پایه‌ای (Basic Needs Satisfaction General Scale)، افسردگی (Patient Health Questionnaire-9) و حمایت اجتماعیِ دریافتی (Perceived Social Support Scale).
نتایج خیلی جالب بودن: فهمیدن هر چی آتشنشان‌ها بیشتر به خودشون در ورزش کردن ایمان داشته باشن، سطح افسردگی‌شون هم پایین‌تر میاد (اونم حتی وقتی شرایط فردی‌شونو مثل سن و … کنترل کرده بودن). یعنی این خودکارآمدی، یه جور حفاظ در برابر افسردگی بود.
اما قصه اینجا تموم نمیشه! نیازهای روانی پایه‌ای هم یه نقش مهم بازی می‌کردن. این شد مثل یه واسطه توی ارتباط خودکارآمدی ورزشی و افسردگی. یعنی بخشی از اثر مثبت ورزش‌کردن روی کاهش افسردگی، به خاطر اینه که اون آدم نیازهای روانی‌ش هم بهتر برآورده میشن (مثلاً بیشتر حس کنه مستقل و توانمنده یا ارتباط بهتری با بقیه برقرار کنه). حدود ۵۲٪ از کل اثر کم کردن افسردگی هم مرهون همین نیازهای روانیه.
یه چیز جالب‌تر هم این بود: حمایت اجتماعی قشنگ قدرت رو زیاد می‌کرد. یعنی وقتی آتشنشان‌ها حس می‌کردن افراد دوروبرشون پشتیبان و هوادارشون هستن، اون رابطه بین خودکارآمدی ورزشی و افسردگی قوی‌تر می‌شد؛ هرچی پشتیبانی اجتماعی بیشتر، احتمال افسردگی کمتر. حمایت اجتماعی یعنی همون حس اینکه “یه نفر پشتته”، خواه خانواده باشه یا دوست یا همکار.
در نهایت، این تحقیق بهمون نشون داد که برای کمک به روحیه و سلامت ذهنی آتشنشان‌ها – که این روزا هم کارشون خیلی مهمه – لازمه فقط به ورزش‌کردنشون نگاه نکنیم، بلکه باید کاری کنیم نیازهای روحیشون رو هم برآورده کنیم و حمایت اجتماعی بیشتری براشون فراهم کنیم.
پس خلاصه اگه دوست یا آشنایی داری که آتشنشانه، بدون که حمایت تو، حتی یه پیام یا مکالمه کوتاه، می‌تونه کلی حالش رو خوب کنه! و اگر خودت تو همچین شرایطی هستی، بدون ورزش کردن، باور به توانایی خودت، و ارتباط با آدمای پشتیبان می‌تونه حسابی بهت کمک کنه تا افسردگیو شکست بدی.
منبع: +
