تا حالا به این فکر کردی که ما معمولاً چقدر به پشتیبانی همکارامون توی محل کارمون نیاز داریم، ولی اگه بخوایم دقیق اندازه بگیریم واقعاً چقدر همدیگه رو حمایت میکنیم، یه ابزار مناسب نداریم؟ خب، بیشتر مقیاسهایی که تاحالا برای سنجش این موضوع ساخته بودن، خیلی خلاصه و یهلاینه بودن! یعنی دقیقاً نشون نمیدادن مثلاً چه جور حمایتی داریم میگیریم یا اصلاً این حمایت نقش مهمی برامون داره یا نه.
حالا یه تیم پژوهشی اومده دست به کار شده و گفته: ما میخوایم یه مقیاس جدید بسازیم که همهچیز رو با جزئیات بیشتر نشون بده. اسمش رو هم گذاشتن Multidimensional Coworker Support Scale یا همون MCSS. این MCSS یعنی یه ابزاری که حمایتهای همکارها رو توی چندتا بُعد مختلف بررسی میکنه و دقیقاً میگه که کی، چیجوری و چقدر داریم حمایت میشیم.
واسه ساختن MCSS، از روشی به اسم فرآیند پنجمرحلهای اسپکتور (Spector’s five-stage process) استفاده کردن. اگه برات سواله این مدل چیه، بدون که اول تعریف کردن دقیقاً دنبال چیان (تعریف سازه)، بعد خود مقیاس رو طراحی کردن (یعنی سوالها و زیرشاخهها)، بعد تست آزمایشی گرفتن (پایلوت تست یعنی یه گروه کوچیک اول امتحان میکنن)، بعد کلی داده از کارمندها جمع کردن تا بفهمن سوالهاشون خوب کار میکنه یا نه و در نهایت هم اومدن مقیاس رو اعتبارسنجی و نرمالسازی کردن (validation and norming یعنی مطمئن شدن برای همه جواب میده).
نتیجه چی شد؟ آخر سر یه مقیاس درست کردن که ۳۲ تا سوال داره، توی ۸ تا بُعد مختلف تقسیم شده و هر بُعدش هم ۴ تا سوال داره. مثلاً یه بُعد ممکنه مربوط به حمایت عاطفی از طرف همکارا باشه (emotional support یعنی بیشتر همدلی و درک متقابل)، یکی دیگه حمایت عملی (instrumental support یعنی کمک فیزیکی یا حل مشکلات روزمره)، یکی اینکه آیا فقط حس میکنی میتونی روی کمکشون حساب کنی یا واقعاً داری حمایت دریافت میکنی (form یعنی available vs. received)، و یه بُعد دیگه هم اینکه واقعاً کمکه مفیده یا نه (helpfulness یعنی کمکش به درد میخورده یا فقط اسمش کمک بوده!).
برای اینکه مطمئن بشن هر سوال دقیقاً توی بخش خودش قرار داره، یه سری کارشناس خبره (subject matter experts یعنی آدمهای وارد و متخصص تو حوزه خودشون) اومدن سوالات رو بررسی کردن و با درصد بالایی موافقت داشتن.
بعدش رفتن توی چند گروه مختلف از کارمندها (در مجموع ۱۶۹۵ نفر!) امتحان کردن و با هفت مدل دیگه مقایسه کردن. جالب اینجاست که مدل MCSS توی شش نمونه مختلف از کارمندها، خیلی بهتر از بقیه مدلها جواب داده و نتایجش با انتظارات تئوریکی کاملاً جور بوده! یعنی چیزی که باید باشه، دقیقاً تو دادهها هم دیده شده (به این میگن «اعتبار همگرا و افتراقی»، یعنی مقیاس ما با چیزایی که باید مرتبط باشه، مرتبطه و با چیزایی که نباید باشه، فرق داره).
یه نکته باحال دیگه: MCSS نشون داد اطلاعات زیادی فراتر از مقیاسهای قدیمی به ما میده. یعنی اگه قبلاً یه ابزاری داشتی که فکر میکردی کافیه، این یکی میتونه حتی بیشتر و دقیقتر تو رو راهنمایی کنه.
در کل MCSS به درد کسایی میخوره که دوست دارن دقیق بسنجن چطور و چقدر حمایتی از همکارا تو محیط کارشون میگیرن – هم برای پژوهش، هم اگه کارشون منابع انسانیه و میخوان بدونن جو شرکت چجوریه. خلاصه، همه اونایی که علاقه دارن محیط کار سالمتری داشته باشن یا مطالعاتشون رو کاملتر کنن، با این مقیاس جدید دستشون بازتر میشه!
منبع: +
