خب، بیاین در مورد یه موضوع جدی اما خیلی جالب حرف بزنیم. می‌دونستین که اگه بچه‌های کوچیک مثلاً سه تا پنج ساله‌ها، مشکلات رفتاری یا احساسی داشته باشن و این مشکلات رو زود شناسایی کنیم، احتمال اینکه تو زندگیشون بعداً موفق‌تر باشن یا مشکل کمتری داشته باشن، خیلی بیشتر میشه؟ دقیقاً همینجا بود که محققای یه پژوهش توی هنگ‌کنگ وارد عمل شدن و رفتن سراغ اینکه بفهمن چطور میشه این بچه‌ها رو سریع‌تر و بهتر شناسایی کرد.
حالا موضوع اصلی این بود که دو تا ابزار خیلی معروف برای این کار وجود داره: یکی «SDQ» یا همون Strengths and Difficulties Questionnaire (یعنی پرسشنامه نقاط قوت و ضعف. یه نوع فرم ساده که درباره رفتار بچه سوال می‌پرسه) و یکی هم «ASEBA» که کوتاه‌شده‌ی Achenbach System of Empirically Based Assessment هستش (یه سیستم علمی معتبر برای ارزیابی مشکلات رفتاری و احساسی بچه‌ها).
محققای ما اومدن هر دو ابزار رو در دو حالت مختلف آزمودن: یکی والدین بچه‌ها فرم رو پر می‌کردن و یکی هم معلم‌های مهدکودک. اتفاقاً جالب اینجا بود که جمعاً ۳۱۲ تا بچه‌ی معمولی و ۷۹ تا بچه با مشکلات رفتاری یا احساسی (که توسط متخصص تشخیص داده شده بودن) رو تو این تحقیق شرکت دادن. به قول معروف، هم نمونه جامعه رو داشتن و هم نمونه بالینی، که یعنی تحقیق‌شون حسابی دقیق بوده!
برای پر کردن این فرم‌ها هم شما دوتا حالت مختلف دارین: اگه فرم SDQ باشه، باید به سوال‌های مربوط به رفتار و احساسات بچه جواب بدین. اما اگه فرم ASEBA باشه، که شامل Child Behavior Checklist (CBCL) (یک لیست برای چک کردن رفتار بچه‌ها توسط والدین یا مراقب) و Caregiver-Teacher Report Form (C-TRF) (فرمی که مربی یا معلم درباره رفتار بچه پر می‌کنه) هست، باز باید درباره رفتار بچه نظر بدین.
نتیجه چی شد؟ هر دو ابزار از لحاظ ثبات (مثلاً اگه امروز و یه هفته دیگه پر کنین، نتیجه تقریبا یکیه) خوب بودن و بهش می‌گن «پایایی» یا reliability (یعنی قابل اعتماد بودن ابزار). اما نکته باحال‌تر این بود که گزارش‌هایی که معلم‌ها پر می‌کردن (یعنی با دید معلم نگاه کنیم به قضیه)، خیلی دقیق‌تر می‌تونست بین بچه‌هایی که مشکل دارن و اونایی که ندارن فرق بذاره. مخصوصاً فرم SDQ معلم‌ها (SDQ-T) تونست تو سنین مختلف، بهترین دقت رو نشون بده.
پس اگه یه روانشناس، روانپزشک یا حتی کارشناس سلامت رفتاری هستین و می‌خواین بفهمین چه بچه‌هایی ممکنه مشکل احساسی یا رفتاری داشته باشن و به بررسی بیشتری نیاز دارن، پیشنهاد می‌کنند که از فرم SDQ-T کامل معلم‌ها استفاده کنین! چرا؟ چون قشنگ‌تر و دقیق‌تر این بچه‌ها رو شناسایی می‌کنه و باعث میشه زودتر بتونین بهشون کمک کنین.
در کل، این تحقیق نشون داد که معلم‌ها بخاطر اون زمانی که تو محیط مهدکودک با بچه‌ها می‌گذرونن و رفتارای جمعی رو رصد می‌کنن، بهتر از والدین می‌تونن مشکلات رفتاری یا احساسی کودکان رو تشخیص بدن. آخر سر هم تاکید کردن که غربالگری (Screening یعنی پیدا کردن سریع افراد مشکل‌دار) با فرم معلم‌ها کار رو راحت‌تر و علمی‌تر می‌کنه.
پس اگه تو فکر حمایت از کودکان هستین یا دنبال بهترین ابزار برای تشخیص مشکلات رفتاری، یه جورایی SDQ-T معلم‌ها، کار راه‌اندازه!
منبع: +
