خب رفقا، امروز یه داستان جالب براتون دارم راجع به بچههایی که وقتی وارد پیشدبستانی یا همون مهدکودک میشن، زبان انگلیسی اونقدر براشون جدید و ناشناختهست که بهشون میگن English Learners یا همون “یادگیرنده انگلیسی” (EL). یعنی کسایی که باید در مدرسه تازه انگلیسی یاد بگیرن. حالا یه تیم محقق اومدن و یه پروژه بلندمدت ۱۳ ساله راه انداختن تا ببینن این بچهها آخرش چی میشن! مخصوصاً اینکه چه فرقی هست بین اونایی که زود انگلیسی رو سوار میشن و اونایی که هنوز تا آخر مدرسه با زبان مشکل دارن.
توی این تحقیق، دادههای ۱۱۵۲ تا دانشآموز از سه تا مدرسه توی امریکا رو بررسی کردن – از همون مهدکودک تا تموم شدن دبیرستان. نکته مهم اینجا اینه که اینا همهشون روز اولی که وارد مدرسه شدن به عنوان EL ثبت شدن.
حالا اینجا دو دسته مهم داریم:
۱. E-RFEP: این یعنی Early Reclassified Fluent English Proficient که یعنی کسایی که نسبتاً زود تونستن تو مدرسه مدرک رو بگیرن که دیگه با استاندارد معلمها مشکل زبان ندارن. یعنی مهارت انگلیسیشون در حد بچههای عادی شده.
۲. LTEL: این دسته یعنی Long Term English Learners یا “یادگیرندههای انگلیسی بلندمدت”. یعنی اونایی که سالها طول میکشه تا به سطح خوب انگلیسی برسن یا اصلاً نمیرسن.
همیشه روی دسته دوم (LTEL) خیلی بحث شده و همه راجع به مشکلاتشون حرف زدن – مثلاً کمبود موفقیت تحصیلی و اینا. اما این تحقیق گفته بیاید یه کم به دسته اول نگاه کنیم! یعنی همونایی که زود راه میفتن و fluent میشن.
نتایج جالب:
- زمان “reclassification” یا همون تغییر گروه از EL به دانشآموزای معمولی خیلی متفاوت بود. بعضیا خیلی سریع این کار رو کردن، بعضیا خیییلی دیرتر.
- عواملی مثل تحصیلات والدین، قومیت (مثلاً اسپانیاییتبار، آسیایی یا غیره) و حتی جنسیت توی اینکه کی زود پیشرفت کنه تاثیر داشتن. مثلاً بچههایی که مامانباباشون تحصیلات بالاتری داشتن یا از بعضی پیشزمینههای قومی خاص بودن، بیشتر احتمال داشت تو گروه E-RFEP قرار بگیرن.
- مهمتر از همه: بچههایی که زود reclassify میشن (همون E-RFEPها) تو درس و مدرسه عملکرد بهتری داشتن نسبت به LTELها و حتی نسبت به یه گروه کنترلی که از روز اول انگلیسی، زبان اصلیمون بوده (یعنی EO: English Only).
خلاصه اینکه محققها با این داستان نشون دادن نباید فقط از زاویه بدبختی LTELها به قضیه نگاه کرد، باید بدونیم چیکار میشه کرد تا تعداد بیشتری بچهها به جمع E-RFEPها بپیوندن و موفق بشن. همینطور نتیجهها به سیاستگذارها و معلمها کمک میکنه تا برنامهریزی کنن چطور این “reclassification” بهتر انجام بشه و بچههایی که هنوز عقبن (LTELها) رو درست حمایت کنن که سریعتر برسن و تو مدرسه بدرخشن.
در کل، این تحقیق هم یه جورایی یه تلنگر خوبه که زاویه دیدمون رو گسترش بدیم: آره، مشکلات LTELها جدیه، اما داستان موفقیت E-RFEPها هم کلی نکته و انرژی مثبت داره!
منبع: +
