خب بیا خودمونی و راحت درباره یه موضوع خیلی مهم حرف بزنیم: اینکه چی باعث میشه دانشجوها تو دانشگاه (مخصوصاً تو چین) نوآوری و خلاقیت به خرج بدن و تو مسابقات ایده‌پردازی و نوآوری شرکت کنن؟ واقعیتش اینه که تو این سال‌ها با شدیدتر شدن رقابت جهانی و پیشرفت تکنولوژی، همه دنبال این هستن که دانشجوها نوآور بار بیان و بتونن با فکرهای جدید، مشکلا رو حل کنن و باعث پیشرفت جامعه بشن.
حالا موضوعی که این تحقیق بررسی کرده خیلی جذابه: اومدن بررسی کردن که چی روی رفتار نوآورانه یه دانشجو تأثیر میذاره؟ مثلاً چی باعث میشه یکی ریسک کنه و یه ایده جدید بده یا تو مسابقات نوآوری شرکت کنه؟
برای این که موضوع رو بهتر بفهمن، اومدن سراغ مسابقات نوآوری دانشجویی تو چین و یه مدل جالب درست کردن که بهش میگن مدل بازی تکاملی سه‌جانبه. این یعنی یه جور شبیه‌سازی که نقش سه تا بازیگر توش مهمه:
۱. خود دانشجوها
۲. دانشگاه‌ها
۳. برگزارکننده‌های مسابقه
این مدل کمک کرده بفهمن تصمیم‌گیری دانشجوها درباره نوآوری به چه عواملی بستگی داره. یه چیز باحال اینه که تحقیق از زاویه روانشناسی اجتماعی و روانشناسی آموزشی به موضوع نگاه کرده (یعنی هم به احساسات و انگیزه شخصی نگاه کردن، هم به کارهایی که سیستم آموزشی و جمع انجام میدن).
حالا نتیجه‌ها چی بوده؟ نکته اول اینکه هر وقت دانشگاه‌ها سیاست‌هایی داشتن که از نوآوری حمایت می‌کرده، یا یه فرهنگ خاص تو دانشگاه ایجاد شده بوده که نوآور بودن باحال و ارزشمنده (مثلاً جایزه دادن به ایده‌های جدید یا تشویق کردن بچه‌ها که ریسک کنن)، دانشجوها بیشتر انگیزه پیدا می‌کردن سراغ خلاقیت برن. علاوه‌بر اون، هرچی سیستم جایزه‌دهی یا مشوق‌های مسابقه‌ها بهتر طراحی می‌شده (مثلاً جایزه‌های هیجان‌انگیز، فرصت کارآموزی و…)، مشارکت بچه‌ها و کیفیت ایده‌ها واقعاً بالاتر می‌رفته.
یه نکته مهم دیگه هم این بود که حمایت راهبردی دانشگاه و برگزار کننده‌ها (یعنی نه فقط تو یه مسابقه کوتاه‌مدت بلکه به صورت مداوم و حساب‌شده) باعث میشه دانشجوها مدت طولانی‌تری پیگیر کارهای خلاقانه بمونن و از مسیر نوآوری خسته یا ناامید نشن.
کلاً کاری که این تحقیق انجام داده اینه که با ترکیب تئوری‌های روانشناسی با این مدل بازی پیش‌بینی، نشون داده چطوری تعامل محیط و سیاست‌ها با انگیزه فردی جمع میشه و خروجیش میشه یه دانشجوی نوآور! این تحقیق یه راهنمای عملی هم به حساب میاد برای مسئول‌ها و اساتید که دوست دارن فضای دانشگاهی رو جوری طراحی کنن که دانشجوها واقعاً دست به نوآوری بزنن و فقط روی کاغذ نباشه.
در نهایت، پیامش اینه: اگر می‌خوایم دانشجوها از خودشون ایده بزنن، باید هم سیاست دانشگاه حمایت‌کننده باشه، هم فرهنگ محیط نوآوری رو باحال نشون بده، هم جایزه و انگیزه‌های درست براشون بذاریم. تازه! حمایت هم باید حساب‌شده و مداوم باشه؛ نه یه روزی بدی و بعد ول کنی. اینطوری دانشجوها هم تو مسابقات نوآوری خوش می‌گذره بهشون و هم چیزهای بزرگ‌تری یاد می‌گیرن و آماده زندگی واقعی میشن.
منبع: +
