راستش نیروی هوایی آمریکا تازه یه حرکت خیلی جدی زده و به دنبال ساخت یه بمب سنگرشکن جدید و پیشرفتهتر از هر چی قبلاً دیدیمه! خب بذار همه چی رو برات باز کنم—قراره بمبی بسازن که جایگزین GBU-57 یا همون بمب غولپیکر “Massive Ordnance Penetrator” (که بهش MOP هم میگن) بشه. این بمب بالای ۱۳ هزار کیلو وزن داره که خب واقعاً هیولاییه!
قرارداد اصلی برای ساخت این نسل جدید رو شرکت Applied Research Associates یا همون ARA ازشون گرفته و قراره کل برنامه رو رهبری کنه. بوئینگ هم به عنوان پارتنرشون وارد ماجرا شده و بخشهایی مثل کیت انتهایی (tail kit) رو میسازه. این tail kit یه جور مجموعهٔ راهنماییه که کمک میکنه بمب دقیقاً جایی که باید بره فرود بیاد (یعنی سیستم هدایت و کنترلش اونجاست).
ARA باید چند مدل نمونهٔ کوچیک (sub-scale) و چند تا نمونهٔ بزرگ (full-scale) آماده کنه و همشون رو بفرسته برای تست روی هدفهایی که مقاومت بالایی دارن و اعماق زمین مخفی شدن. منظورم از سخت و عمقی، یه سری پناهگاههای زیرزمینی و سیستمهای فرماندهیای هست که به سادگی با حملات هوایی معمولی از بین نمیرن.
این موضوع برای آمریکا خیلی مهمه چون این جور بمبها میتونن تأسیسات خیلی مهم زیرزمینی (مثلاً آزمایشگاههای هستهای یا پناهگاه فرماندهی) رو که با بمبهای معمولی نمیشه از بین برد، نابود کنن. جالبه بدونی اولین بار همین MOP رو امسال روی سایت هستهای فردو در ایران استفاده کردن و اسم عملیاتشون رو گذاشته بودن “Operation Midnight Hammer”. اونجا بود که دنیا فهمید این غول واقعاً برای عملیات ساخته شده نه فقط رژه نظامی!
الان فقط بمبافکن B-2 میتونه دو تا از این بمب رو با خودش حمل کنه (یعنی کلاً هر بار فقط همین دوتا). نسل جدید بمبافکنها مثل B-21 Raider هم احتمالاً فقط یکیشو جا میدن. حالا اگه نسل جدید این بمب یا همون “Next Generation Penetrator” (NGP) جمعوجورتر ساخته بشه، شاید هر دو مدل بمبافکن هم بتونن ازش استفاده کنن.
یه چیزی که نیروی هوایی آمریکا تاکید زیادی روش داره، اینه که NGP باید نسبت به قدیم سبکتر باشه. وزن هدفیشون ۱۰ هزار کیلوگرم (تقریباً ۲۲ هزار پوند) تعیین شده، که یعنی نسبت به MOP واقعاً سبکتر خواهد بود. ولی باید مثل قبلا، خاصیت انفجاری، ترکش و نفوذ به اعماق زمین رو همزمان حفظ کنه.
راستی سیستم هدایت خیلی حیاتی شده! آمریکا میخواد این بمب بتونه تو «درازای ۹۰ درصد مواقع»، با خطای فقط ۲.۲ متر بخوره دقیق تو اون نقطهای که مشخص شده! این سطح دقت باعث میشه حتی با قطع GPS یا اختلال در سیگنال—که اسمش رو میذارن “degraded or denied GPS environments” یعنی فضاهایی که دسترسی به موقعیتیاب ماهوارهای خیلی سخته—بمب هنوز دقیق بمونه و خطا نره.
توی درخواست طرحشون گفته بودن دنبال سیستم Guidance, Navigation & Control (GNC) هستن. این یعنی مجموعهای از تکنولوژیهای هدایت، ناوبری و کنترل پیشرفته که احتمالاً بتونه با استفاده از سنسورهای خاص و مغز دیجیتالی، جای GPS رو بگیره یا وقتی GPS قطع شد، هنوز بمب رو از راه به در نکنه!
یه نکتهی باحال دیگه اینه که بوئینگ همون شرکتیه که این MOP فعلی رو ساخته و الان هم قراره tail kit جدید رو بسازه. بنابراین تیم فنی حسابی خبره پشت پروژست. ARA هم هستهی طراحی کلی دم و دستگاه رو میسازه و بوئینگ یهجورایی قراره همه چی رو یکپارچه کنه و تکنولوژی tail رو ارتقا بده.
براساس قرارداد فعلی، تا ۱۰ تا نمونه کوچیک و (در ادامه) سه تا پنج تا نمونه بزرگ در عرض ۱۸ تا ۲۴ ماه باید آماده بشه؛ یعنی حداکثر تا دو سال آینده قراره بمبهای آزمایشی برن سراغ این پناهگاههای زیرزمینی و آزمایش واقعی بشن. هنوز مبلغ قرارداد رو اعلام نکردن، اما خود نیروی هوایی گفته برایشون فوریته که تا جایی که جا داره این پروژه رو زودتر برسونن به استفاده عملیاتی.
در کل همه چی داره به این سمت میره که نسل جدید بمب سنگرشکنهای آمریکا با ترکیب دقت بهتر، وزن کمتر و تکنولوژی جدیدتر وارد میدان بشن و مرزهای توان پنهانسازی در جنگ رو یه پله بالاتر ببرن!
منبع: +
