اگه بهت بگم یکی از رمزهای موفقیت دانشگاهها تو این دوره زمونه، نوآوری و خلاقیت کارمندانشونه، تعجب میکنی؟ واقعاً این که دانشگاهها بتونن خودشون رو با تغییرات سریع هماهنگ کنن و همچنان کیفیت علمیشون رو حفظ کنن، بستگی زیادی به این داره که کارمندهاش چقدر خلاق و نوآور باشن.
اما چی «باعث» میشه چرخ نوآوری تو دانشگاهها بچرخه؟ خیلیها فکر میکنن عوامل شخصیتی جدا از محیط کاری تاثیر دارن، ولی یه تحقیق جدید کاری کرده که اینا رو با هم بررسی کنه و حسابی موضوع رو باز کنه.
تو این مطالعه، محققها یه مدل به نام “Dynamic Componential Model of Creativity and Innovation” استفاده کردن. این مدل رو اگه بخوام خیلی ساده بگم: یعنی خلاقیت و نوآوری یه چیز ثابت نیست و همیشه تو حرکت و تغییره و تحت تاثیر عوامل مختلفیه.
اینا اومدن سراغ ۳۰۷ نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاههای فدرال و ایالتی تو جنوب غربی نیجریه و ازشون نظرسنجی کردن. برای تحلیل دادهها از یه روشی به اسم “Structural Equation Modeling” یا همون مدلسازی معادلات ساختاری کمک گرفتن (یه جور تحلیل پیشرفته آماری که رابطه بین چندتا عامل رو با هم میسنجه). همه این پردازشها رو هم با نرمافزارSmartPLS4 انجام دادن، که مخصوص کارای مدلسازی پیچیدهست.
اما اصل نتایج چی بود؟ سه تا عامل مهم تو نوآوری کارمندها نقش داشتن: تابآوری (یعنی اینکه طرف در برابر ناملایمات، سرسخت و مقاوم باشه)، هوش هیجانی (که یعنی طرف بلده احساسات خودشو و دیگرانو خوب مدیریت کنه)، و استقلال شغلی (یعنی آزادی عمل داشته باشه سر کار). هر سهتای اینها روی نوآوری تاثیر مثبت داشتن.
یه بخش جالب دیگهش تحلیل میانجیگری بود؛ یعنی اومدن دیدن آیا این سه عامل از طریق خلاقیت باعث نوآوری میشن یا نه. نتیجه این شد که تابآوری و استقلال شغلی با یه واسطهگری یعنی «خلاقیت»، رو نوآوری تاثیر غیرمستقیم هم دارن. یعنی چی؟ یعنی وقتی کارمندها قوی و مستقل باشن، اول خلاق میشن و بعد این خلاقیت باعث نوآوری میشه. ولی درباره هوش هیجانی، چنین اثر غیرمستقیمی دیده نشد.
کل پیام این تحقیق اینه: اگه دانشگاهها دنبال نوآوری و موفقیت هستن، باید فضایی درست کنن که کارمندها تابآوری بیشتری پیدا کنن، احساس آزادی عمل کنن و خلاقیتشون رو خیلی جدی بگیرن. حتی کوچیکترین تغییرات تو محیط کار یا پرورش جنبههای شخصیتی مثل هوش هیجانی (که البته تاثیر غیرمستقیم نداشت، ولی باز مهم بود!) میتونه نتیجههای فوقالعادهای رو برای رشد علمی دانشگاه رقم بزنه.
پس خلاصهش این میشه که: اگه دانشگاهها هم دلشون میخواد پیشتاز باشن، لازم نیست فقط دنبال تکنولوژیها و ابزارهای جدید باشن. گاهی وقتها، یه ذره توجه بیشتر به کارمندها و رشد شخصیشون کل معادله رو عوض میکنه!
منبع: +
