خب، یه داستان باورنکردنی برای تعریف دارم! تصور کن یه پسربچه ۳ ساله اهل سن‌آنتونیو تو تگزاس، یه روز کاملاً اتفاقی شد اولین کسی که گنوره (همون بیماری معروف مقاربتی) رو با خوردن ماده آزمایشگاهی گرفت! حالا بریم ببینیم دقیقاً چی پیش اومد.
ماجرا از اینجا شروع شد که مامان این کوچولو شغلش تکنسین آزمایشگاه میکروبیولوژی بود یعنی کارش این بود که بره مطب دکترا و پتری دیش‌هایی که نمونه‌های بیماران توش رشد می‌کنن رو جمع کنه. یه روز که پسرش رو هم تو ماشین با خودش آورده بود، می‌ره خرید می‌کنه و بعد سریع میاد خونه تا خریدهاش رو تو خونه بذاره. پسرش رو هم چند دقیقه تو ماشین جا می‌ذاره.
این وسط، بچه شیطون ما می‌ره عقب ماشین، جایی که پتری دیش‌ها—ظرف‌هایی که توش باکتری‌ها رو رشد می‌دن—گذاشته بودن رو پیدا می‌کنه. به یکی‌شون که توش چیزی قهوه‌ای رنگ بود پنجه می‌اندازه و تقریباً همه‌ش رو می‌خوره!
دیش مذکور محتوی «چاکلت آگار» بوده. (حواست باشه! چاکلت آگار فقط به رنگ و قیافه شبیه شکلاته و هیچ ربطی به طعم یا اون شکلات معروف نداره! این ماده از خون لخته باز شده درست می‌شه و محیط رشد باکتری‌هاست.) احتمالاً چون شبیه شکلات بوده، بچه گول ظاهرشو خورده!
مامانش که برمی‌گرده، می‌بینه بچه بیشتر محتویات دیش رو خورده. سریع می‌برتش پیش دکتر خانواده. تست‌ها نشون می‌ده که توی باقی مونده‌های ظرف، باکتری Neisseria gonorrhoeae یعنی همون عامل بیماری گنوره بوده. (گنوره معمولاً یه بیماری مقاربتیه که معمولاً بزرگسالا از راه تماس جنسی می‌گیرن.)
دکترا تصمیم می‌گیرن هر چند روز حلق بچه رو چک کنن تا ببینن باکتری تو حلقش رشد می‌کنه یا نه. نشونه‌ای تا شش روز نبود، اما روز هشتم بالاخره تستش مثبت می‌شه!
جالبه که معمولاً عفونت حلق با این باکتری، نشونه خیلی خاصی نداره—شاید گاهی گلو درد، گره‌های لنفاوی ورم کرده یا قرمزی گلو. ولی اگر درمان نشه ممکنه مشکلات جدی‌تر مثل عفونت خون یا آسیب به سیستم ایمنی بدن ایجاد بشه.
برای درمان اون موقعها طبق دستورالعمل مرکز کنترل بیماری‌ها (یا همون CDC) به بچه پنی‌سیلین G پروکائین تزریق کردن. (راستی الان این نوع پنی‌سیلین دیگه خیلی جواب نمی‌ده، چون بعضی باکتری‌ها نسبت بهش مقاوم شدن!)
کنار پنی‌سیلین، داروی پروبنسید تو بستنی بهش دادن تا تأثیر آنتی‌بیوتیک رو زیاد کنه. (پروبنسید دارویی که کاری می‌کنه بعضی آنتی‌بیوتیک‌ها دیرتر از بدن دفع بشن و اثر بیشتری داشته باشن.) این ترکیب خیلی زود جواب داد و تست‌ها نشون داد بچه دوباره سالم شده!
یه نکته مهم این وسط هست: چون گنوره معمولاً فقط از طریق جنسی منتقل می‌شه، اگر تو یه بچه ببیننش، خیلی سریع سراغ سوءاستفاده جنسی می‌رن. اما این مورد واقعاً عجیب بوده، چون انتقالش مربوط به تماس با نمونه آزمایشگاهی و کاملاً غیرجنسی بوده.
جالبه بدونی قبلاً هم یه بار یه تکنسین آزمایشگاه موقع آزمایش گرفتن باکتری گنوره توی چشمش عفونت پیدا کرد، ولی کمتر پیش میاد یه بچه سه ساله تو همچین شرایطی قرار بگیره که «ناخواسته» باکتری رو بخوره.
آخرش هم نویسنده‌ها این گزارش، علاوه بر اشاره به اهمیت ایمنی تو کار آزمایشگاهی، یادآوری کردن که هیچ‌وقت بچه رو تو ماشین تنها نذارید—چون معلوم نیست چند دقیقه غفلت چه دردسری درست کنه!
پس ماجرای ما این بود: یه مواد آزمایشگاهی، یه کوچولوی کنجکاو و یه اتفاق پزشکی واقعاً نادر!
(این مقاله فقط جنبه اطلاع‌رسانی داره و جایگزین مشاوره پزشکی نیست!)
منبع: +
