تا حالا به این فکر کردین که چطور میشه حالِ کسایی که دچار دمانس یا زوال عقل شدن، توی خونه بهتر و آرومتر بشه و کمتر نیاز به بردنشون به خانه سالمندان باشه؟ خب یه پروژه باحال و خلاقانه به اسم RadioMe اومده دقیقاً همین کار رو انجام بده! اگر خودتون یا کسی رو میشناسین که با دمانس زندگی میکنه، حتما میدونین یکی از بزرگترین دردسرها، چیزیه که بهش میگن NPS یعنی «علائم روانپزشکی عصبی»؛ مثلاً اضطراب، بیقراری، رفتارای غیرقابل پیشبینی و اینا که خیلی زندگی رو سخت میکنه.
حالا RadioMe قراره با سه تا قابلیت کاربردی به این آدمها کمک کنه:
۱. یه رادیوی آنلاین و کمدردسر برای پخش موسیقی و برنامههای صوتی.
۲. پخش پیامهای یادآوری که از قبل ضبط شدن (مثلاً یکی براش یادآوری کنه داروش رو بخوره یا قراره جایی بره!).
۳. و این یکی خیلی باحاله: وقتی یه دستبند مچی میزان استرس (از روی ضربان قلب، همون HR یا Heart Rate) رو شناسایی میکنه، اجرای رادیو قطع میشه و یه پلیلیستِ اختصاصیِ موزیک که از قبل آماده شده واسش پخش میشه تا حال طرف رو بهتر کنه! (پلیلیست یعنی یه لیست موزیک که مخصوصاً با سلیقه و خاطرات خود فرد چیده شده.)
این مقاله درباره دو مرحله اول این پروژه توضیح میده:
اول، تیم تحقیق اومد آدمهای مبتلا به دمانس رو پیدا کرد (اونم طوری که خود افراد واقعاً تجربه این مشکلات رو داشتن و تو طراحی پلیلیستها همکاری کردن). یعنی فقط یه پلیلیست تصادفی ندادن بهشون؛ واقعاً نشستن باهاشون کار کردن و خاطراتشون رو شنیدن و موسیقیهایی که دوست دارن رو پیدا کردن!
دوم، مرحلهی تست کردن این بود که این سیستم رو تو خونه بعضی از شرکتکنندهها نصب کردن تا ببینن واقعاً جواب میده یا نه.
اما خب راستشو بخواین، اجرای این ایده کار آسونی نبود. توی جمعآوری دادهها کلی مشکل پیش اومد، مثلاً میخواستن ببینن وقتی افراد بیقراری دارن یا استرسشون بالا میره دقیقاً چه چیزی باعثش میشه و کِی باید موزیک فعال بشه، اما جمع کردن این اطلاعات از توی خونه و دقیق بودن الگوریتم اصلاً ساده نبود! حتی مثلاً سیستم بعضی وقتا بدون این که مناسب باشه، خودبهخود شروع میکرد به پخش موزیک (کلاً گیج کرده بود همه رو!). یا پلیلیستها انقدر تکراری میشد که حوصله سر میرفت!
از اون ۲۵ نفری که موزیکشون جمع شده بود، ده تا از شرکتکنندهها این سیستم رو روی دستشون بستند و تست کردن. متوسط سن این افراد حدود ۷۴ سال بود (۱۲ مرد و ۱۳ زن). بیشترشون گفتن سیستم خیلی پیچیده است و تنظیمش درست نیست. یه طوری شده بود که باید خیلی سادهترش کنن تا واقعاً برای زندگی روزانه مناسب باشه. مثلاً اون دستبند باید دقیقتر تشخیص بده که کی فرد واقعاً بیقرار و مضطرب شده، نه اینکه تصادفی موزیک پخش کنه.
توی جمعبندی، پروژه نشون داد ایدهی اصلی – یعنی ترکیب موزیک، پیام صوتی و حسگر ضربان قلب – واقعاً میتونه کمک کنه اما برای اینکه همهگیر بشه و واقعاً روی زندگی بیماران دمانس تاثیر بزاره، باید هم اپلیکیشن، هم جمعآوری دیتاهاش رو کلی سادهتر و دقیقتر کنن. و البته یه موضوع مهم این بود که علائم خفیفتر (که بیشتر شبیه علائم واقعی روزانه بیماران بود) هم باید توی دادهبرداری لحاظ شه، نه فقط لحظات بحرانی.
خلاصه: پروژه رادیومی داره نشون میده تکنولوژی چطور میتونه به زندگی سختِ بعضیها کمی نور امید بده. هنوز راه داره تا کامل شه، ولی اگه راه بیوفته، شاید باعث شه خیلیها مدت بیشتری توی خونه خودشون با کیفیت زندگی بهتر بمونن!
منبع: +
