خب بذار همه چی رو راحت و خودمونی برات توضیح بدم! این مقاله درباره‌ی اینه که چطور ورزش کردن (یعنی همون فعالیت بدنی و تحرک داشتن) می‌تونه به دانشجوها کمک کنه که تو تصمیم‌گیری برای آینده کاریشون کمتر گیج بشن و راحت‌تر راه خودشون رو پیدا کنن.
ماجرا از اینجا شروع شد که چندتا محقق تو چین اومدن یه تحقیق انجام دادن؛ تو این تحقیق، یه سری پرسشنامه آنلاین رو بین دانشجوهای دو تا دانشگاه از منطقه «گویژو» پخش کردن تا بفهمن بین ورزش و «دشواری تصمیم‌گیری شغلی» (یعنی همون سردرگمی و تردید و نگرانی تو انتخاب مسیر شغلی) چه رابطه‌ای وجود داره.
نتیجه‌ها خیلی جالب بودن:
۱) هر چی دانشجوها بیشتر ورزش می‌کردن، سردرگمی و سختی تو انتخاب شغلشون کمتر بود. یعنی یه رابطه معکوس و حسابی قوی بین ورزش و گیجی شغلی پیدا کردن. به زبون ساده، ورزش می‌تونه مغز رو منظم‌تر و حال رو بهتر کنه تا زمانی که می‌خوای برای آینده‌ات تصمیم بگیری، راحت‌تر باشی.
۲) وسط این داستان یکی از مفاهیم مهمی که بررسی شد، «سرمایه روانشناختی» بود. این سرمایه روانشناختی (Psychological Capital یا PsyCap) یه جور حس اعتماد به نفس، امید، ثبات هیجانی و مقاومت ذهنیه که فرد موقع چالش‌ها باهاش روبه‌رو میشه و می‌تونه راحت‌تر از پس‌شون بر بیاد. نتیجه نشون داد که ورزش، این سرمایه روانی رو تقویت می‌کنه و اون هم خودش باعث میشه تصمیم‌گیری شغلی راحت‌تر شه.
۳) یه نکته جالب دیگه هم این بود که فقط سرمایه روانشناختی وسط کار نبود! بلکه نگرش نسبت به کار (Employment Attitude) هم نقش داشت؛ یعنی نگرش افراد به اشتغال و آینده شغلیشون. خلاصه، یه زنجیره ساخته شد: ورزش → سرمایه روانی بالاتر → دید بهتر و مثبت‌تر به آینده کاری → سردرگمی کمتر برای انتخاب شغل. به این مدل تو روانشناسی می‌گن “مدل میانجی زنجیره‌ای”؛ یعنی عوامل مختلفی دونه به دونه میان وسط و روی هم دیگه تاثیر می‌ذارن.
۴) نکته باحال اینکه تاثیر این زنجیره برای دانشجوهای شهر و روستا فرق داشت. یعنی بچه‌هایی که تو شهر بودن یه طور تجربه داشتن و روستایی‌ها یه طور دیگه. این تفاوت رو تو روانشناسی می‌گن “اثر تعدیل‌کننده” یا Moderating Effect. پس محل زندگی هم می‌تونه تاثیر بذاره!
حالا چرا این مقاله مهمه؟ چون هر سال کلی دانشجو هستن که نمی‌دونن دقیقاً با آینده شغلیشون چی کار کنن و کلی استرس می‌گیرن. این مطالعه کمک می‌کنه بفهمیم صرفاً با گنجوندن ورزش به برنامه دانشجوها، می‌تونیم اعصابشون رو آروم‌تر و تصمیم‌گیری‌هاشون رو قوی‌تر کنیم.
در کل، این مدل جدیدی که تو این مطالعه ساختن، تجربه‌های تازه‌ای برای حوزه مشاوره شغلی و حتی طراحی درس‌های مشاوره شغلی، ورزش دانشگاهی و برنامه‌های روانشناسی ایجاد می‌کنه. یعنی از حالا به بعد، اگه کسی بخواد دانشجوها رو برای انتخاب آینده شغلی کمک کنه، می‌تونه نقش ورزش رو جدی‌تر در نظر بگیره و توی کلاس‌های راهنمایی شغلی هم ورزش رو وارد کنه.
در نهایت، این مقاله یه جور شروعه؛ الان می‌دونیم ورزش خیلی بیشتر از چیزی که فکر می‌کردیم می‌تونه روی خیلی چیزا تاثیر بذاره؛ از سلامت روان بگیر تا تصمیم‌گیری. به زودی احتمالاً محقق‌های بیشتری میان سراغ این ایده و راه‌های بهتر و خلاقانه‌تری پیدا می‌کنن که سردرگمی شغلی دانشجوها رو با ورزش کمتر کنن. خلاصه اینکه، ورزش‌کردن هم حال جسم رو خوب می‌کنه، هم به انتخاب بهتر برای آینده شغلی کمک می‌کنه!
منبع: +
