خب بذارین یه چیز جالب رو باهاتون درمیون بذارم: آدم‌هایی که با ناتوانی‌های ذهنی و رشدی زندگی می‌کنن (که بهش میگن Intellectual and Developmental Disabilities یا همون IDD — یعنی یه سری مشکلات ذهنی یا رشدی که باعث میشه بعضی کارها رو سخت‌تر انجام بدن)، معمولاً بیشتر اهل خونه‌نشینی و کم‌تحرک بودن هستن. و خب حتماً خودتون می‌دونین که این سبک زندگی زیاد سالم نیست و می‌تونه کلی روی بدن و تندرستی اثر بذاره.
حالا این تحقیق دقیقاً اومده بررسی کنه که اگه این افراد منظم ورزش کنن، بدن و آمادگی جسمشون چه تغییری می‌کنه. روش کارشون هم اینجوری بوده که اونایی که توی یه مرکز نگهداری زندگی می‌کردن رو به دو گروه تقسیم کردن: یه گروه ۲۳ نفره (میانگین سن حدود ۳۷ سال) که ورزش می‌کردن و یه گروه کوچیکتر ۱۳ نفره (میانگین سن نزدیک ۳۸ سال) که ورزش خاصی نداشتن.
نکته باحال تحقیق این بود که گروه ورزشی هر هفته یه جلسه ۶۰ دقیقه‌ای ورزش می‌کردن، اونم به مدت ۳۶ هفته! یعنی تقریباً ۹ ماه. واسه اینکه نتیجه‌ها دقیق باشه، از یه سری دستگاه مثل استادیومتر (که قد رو اندازه می‌گیره)، بایوایمپدانس (این یکی چربی بدن، عضله و آب بدن رو اندازه می‌گیره) و چندتا تست فیزیکی جالب هم استفاده کردن. مثلاً Hand Grip یعنی قدرت دست رو با فشار دادن یه دستگاه می‌سنجن؛ Sit and Stand هم یعنی چند بار می‌تونی پشت سر هم از روی صندلی بلند شی و بشینی؛ Timed Up and Go یعنی سرعت بلند شدن و راه رفتن رو می‌سنجن؛ 6 Minute Walk هم که همونطور که از اسمش پیداست، می‌بینن تو ۶ دقیقه چند متر می‌تونی بدون توقف راه بری!
نتایج چی شد؟ گروهی که منظم ورزش می‌کردن، توی وزن و ترکیب بدن (مثل BMI که همون شاخص توده بدنه)، حجم عضله‌هاشون، تست بلندنشین (Sit and Stand) و حتی توی راه رفتن ۶ دقیقه‌ای کلی پیشرفت نشون دادن! ضریب معناداری آماری هم نشون داد که این فرق‌ها اتفاقی نیست و واقعاً ورزش تاثیر محسوسی داشته.
پس خلاصه این داستان اینه که اگر آدم‌هایی با ناتوانی ذهنی و رشدی فرصتی برای ورزش‌های منظم داشته باشن، نه تنها بدنشون توی فرم بهتری قرار می‌گیره، بلکه آمادگی جسمیشون هم بیشتر میشه و کارهای روزمره رو راحت‌تر انجام می‌دن.
در کل این تحقیق یه پیام واضح داره: ورزش واسه هر کسی مفیده و حتی آدم‌هایی که چالش‌های بیشتری دارن، می‌تونن با ورزش کردن کیفیت زندگیشون رو حسابی ببرن بالا!
منبع: +
