خب بچه‌ها، بیاید یه موضوع جالب رو با هم مرور کنیم: واقعاً چی میشه که بعضی‌ها تو یادگیری زبان دوم (مثلاً انگلیسی که بهش میگن L2) انقدر راهشو ادامه میدن و کلی دوست دارن تو جمع انگلیسی حرف بزنن، و بعضیا نه؟ این مقاله دقیقاً رفته سراغ همین سؤال! اول از همه، بذارید کلمات عجیب رو براتون روشنش کنم تا بعدش با هم داستان رو قشنگ باز کنیم.
یکی از مفهوم‌هایی که خیلی زیاد تو این تحقیق گفته شده «grit» هست. گریتب معنای پشتکار و سرسختیه؛ یعنی شما روی یه هدف (مثلاً یاد گرفتن انگلیسی) ثبات داری و زود جا نمی‌زنی و علایقت ثابت می‌مونه. حالا اینجا بهش میگیم L2 grit یعنی پشتکار و ثبات در یادگیری زبان دوم.
از اون ور، یه کلمه خفن دیگه هم دارید به اسم «psychological capital» یا همون PsyCap. اینم یه جورایی سرمایه روانی آدم‌هاس؛ یعنی مثلاً چندتا ویژگی مثبت مثل امید، تاب‌آوری (که همون مقاومت جلوی مشکلاته)، اعتمادبه‌نفس و نگاه خوش‌بینانه به زندگی. اینا رو جمع کنید میشه PsyCap! اینا باعث میشن آدم‌ها بهتر با چالش‌ها کنار بیان و انگیزه‌شون رو حفظ کنن.
حالا سؤال اصلی این بود: آیا این PsyCap می‌تونه رابطه بین پشتکار تو زبان‌آموزی و علاقه به حرف زدن به انگلیسی رو توضیح بده یا تقویت کنه؟ یعنی به زبان ساده: نفراتی که هم پشتکار دارن و هم این سرمایه روانی مثبت رو دارن، آیا راحت‌تر تو جمع انگلیسی صحبت می‌کنن؟
پس چی کار کردن؟ محقق‌ها رفته بودن سراغ ۶۶۴ تا زبان‌آموز چینی که انگلیسی می‌خوندن. با کلی پرسشنامه معتبر و مدل‌سازی آماری (یه شیوه تحلیل داده هست به اسم «Structural Equation Modeling» یعنی مدل‌سازی معادلات ساختاری که روابط پیچیده بین متغیرها رو بررسی می‌کنه)، اومدن این داستانو بررسی کردن.
نتیجه چی شد؟
یک: پشتکار تو زبان (L2 grit) مستقیم باعث میشه بچه‌ها بیشتر دوست داشته باشن انگلیسی صحبت کنن (به این میگن WTC یا Willingness to Communicate یعنی میل به صحبت کردن به زبان خارجی).
دو: علاوه بر این، وقتی سرمایه روانشناختی (PsyCap) این یادگیرنده‌ها بالاتر باشه، یه بخش دیگه از این رابطه تقویت میشه؛ یعنی این ویژگی‌های مثبت روانی (امید، تاب‌آوری، اعتمادبه‌نفس و…) باعث میشه پشتکارشون حتی تأثیر بیشتری بذاره روی علاقه به حرف زدن.
یعنی رابطه پشتکار و علاقه به مکالمه هم مستقیمه، هم غیرمستقیم از راه روحیه مثبت فرد تقویت میشه. ماشین حساب‌ها و آمار هم اینو تائید کرده!
در آخر، مهم‌ترین چیزی که خود محقق‌ها گفتن این بود که واقعاً نباید فقط به تلاش فیزیکی زبان‌آموزها نگاه کنیم؛ بلکه این حال و هوای روانی مثبت (مثل داشتن امید و سرسختی) خیلی تو کلاس زبان مهمه. هرچی روحیه مثبت‌تر، پشتکار بیشتر و احتمال اینکه یهو وسط کلاس دستشون بره بالا و انگلیسی حرف بزنن، بیشتر!
پس اگه شما خودتون یا یکی از دوستاتون دیدین که تو انگلیسی خسته میشه یا از مکالمه می‌ترسه، شاید مشکل فقط تو گرامر و لغت نباشه؛ گاهی یه کم امید و مقاومت و مثبت‌اندیشی لازمه تا انرژی بگیری و توپ توپ حرف بزنی!
خلاصش رو بخواین: هر وقت حرف از پشتکار و علاقه به انگلیسی زدن پیش میاد، یادتون باشه روانشناسی مثبت هم کلی نقش داره و با کمی کار روی این سرمایه روانی، مکالمه انگلیسی خیلی راحت‌تر میشه!
منبع: +
