خب رفقا، بیاین یه داستان خفن و جالب رو با هم مرور کنیم! همین چند وقت پیش، یه شرکت نهچندان معروف لهستانی (که خب احتمالاً اسمش رو هم نشنیدین!)، یه SSD جدید معرفی کرده که واقعاً عددش مخ آدم رو میترکونه: ۱۲۲.۸۸ ترابایت ظرفیت — آره درست خوندین، صد و بیست و دو ترابایت و خوردهای فقط توی یه قطعه کوچک! این SSD فوقالعاده جدید، مخصوص سرورهایی ساخته شده که توی تانکهای خفن غوطهور توی مایع (یعنی “immersion cooling” که یعنی کل قطعه رو میذارن توی مایع سرد کننده تا دیگه داغ نشه و راندمان بالا بره) کار میکنن.
اسم این شرکت Goodram Enterprise هست که در بخش دیتاسنتر Wilk Elektronik فعالیت میکنه. البته اگه دنبال سروصدای رسانهای یا رونمایی شیک بودین، باید ناامیدتون کنم چون این محصول خفن فقط توی داکیومنتای فنی سایتشون معرفی شد و خبری از لاتاری و کنفرانس و این چیزا نبود!
این SSD جونسخت به سری DC25F تعلق داره و با تکنولوژی QLC NAND ساخته شده — این QLC یعنی “چهار لایه سلولی” و خلاصهش اینه که میتونن اطلاعات بیشتری توی هر سلول ذخیره کنن، ولی معمولاً دوامش از SSDهای دیگه پایینتره. این مدل دو حالت فرمفکتور (که همونی هستش که میگه ظاهر و ابعادش چطوریه!) داره: E3.S و E3.L، و هر دو برای سرورهایی هستن که قراره مستقیم توی مایع فرو برن، نه اینکه فقط باد بخوره بهشون مثل مدلهای سابق.
حالا از نظر سرعت، این SSD بیشتر تمرکزش رو حجم داده گذاشته تا سرعت بینهایت. سرعت خوندن دنبالهدار (یعنی وقتی فایلای بزرگ رو پشت سر هم میخونه) تا ۱۴.۶ گیگابایت بر ثانیه و سرعت نوشتن تا ۳.۲ گیگابایت بر ثانیه اعلام شده. توی خوندن و نوشتن تصادفی هم حدود ۳ میلیون عملیات ورودی/خروجی (IOPS) برای خوندن و ۳۵ هزار برای نوشتن داره. ترجمه ساده: این دستگاه برای آرشیوهای عظیم و دیتاهای با حجم بالا ساخته شده، نه مثلاً برای کارای سنگین که دائم باید پاک و پر بشه یا سرعت بالا بخواد.
یه نکته جالب: این SSDها به طور کامل برای غوطهوری توی مایعات دیالکتریک (که یعنی برق رو از خودشون عبور نمیدن و برای خنک کاری استفاده میشن) تست شدن، اونم با مایعات معروف شرکتایی مثل شل و شورون! پس دیگه نگرانی بابت خراب شدن توی این شرایط خاص وجود نداره.
در بخش دوامش هم گفته شده که حدود ۰.۳ بار نوشتن کامل روی کل دیسک در روز، تا پنج سال! این یعنی اگر هر روز تقریباً یهسوم کل حجمش رو پر و خالی کنین، پنج سال واستون دوام میاره. این عدد برای SSDهای QLC با ظرفیت بالا و مخصوص آرشیو یا دیتاهای نسبتاً غیرفعال (مثلاً اطلاعاتی که مدام جابهجا نمیشن) کاملاً عادیه.
جالبه بدونین این شرکت فقط همین یه مدل رو نداره و کلی SSD دیگه هم برای دیتاسنترها توی جیبش؟ از کمتر از ۲ ترابایت تا همین بالای ۱۲۰ ترابایت، با تکنولوژیهای TLC و QLC عرضه میکنه.
در کل، این موضوع “خنکسازی با مایع” هنوز یه بازار نسبتاً جدید و خاصه، مخصوصاً توی دیتاسنترهای بزرگ (که بهش میگن “hyperscale”) یا مراکز تحقیقاتی، اما با داغتر شدن سرورها و استفاده از SSDهای پرسرعت PCIe 5.0، کم کم داره مطرحتر میشه. راستی PCIe 5.0 یه نسل جدید از درگاههای ارتباطی قطعات کامپیوتره که سرعت انتقال داده رو کلی بالاتر برده.
جالبتر اینه که با همهی این اهمیت و ویژگی عجیبغریب، تقریبا هیچکس توی رسانهها به این رونمایی واکنش نشون نداد! یعنی شاید جز یکی دو سایت فنی (که ما هم جزوش بودیم!) هیچکس حواسش نبود یه SSD با این حجم و امکانات تولید شده.
از اون طرف، بقیه شرکتا هم بیخیال نبودن! مثلاً شرکت DapuStor علناً اومده در مورد استفاده از SSDهای غوطهور در سرورهای مخابراتی حرف زده یا شرکت Solidigm یه مدل SSD خفن با خنککاری آبی (به کمک cold plate که یه جور صفحه مخصوص انتقال سرما از مایع به SSD هست) برای سرورهای هوش مصنوعی نشون داده. برندایی مثل XPG هم قبلا SSDهای پیسیایی ۵.۰ با خنککننده آب برای گیمرها ساختن، ولی محصولشون برای دیتاسنتر نبود.
خلاصه اگه دنبال دنیای آینده دیتاسنتر و خنککاریهای فضایی هستین، بهتره چشمتون رو به این ایدهها بدوزین؛ احتمالاً سالهای آینده حسابی بیشتر ازشون میشنویم!
منبع: +
