اگه دوست داری بدونی تکنولوژی چطور می‌تونه به محیط زیست کمک کنه، این مقاله واسه توئه! این روزها همه چیز داره میره به سمت فضای ابری (Cloud)، یعنی مثلا داده‌هات یا برنامه‌هات رو به جای اینکه روی لپتاپ خودت نگه داری، توی یه سری دیتاسنتر پخش شده تو جهان ذخیره می‌کنی و اجرا می‌کنی. دیتاسنتر هم اون مکان‌های بزرگی هستن که پر سرور و کامپیوترن و کلی برق مصرف می‌کنن.
حالا مشکل چیه؟ خب این دیتاسنترها کلی انرژی مصرف می‌کنن و خیلی وقتا این انرژی از منابع غیرسازگار با محیط زیست میان، مثلاً نیروگاه‌هایی که سوخت فسیلی می‌سوزونن و آلودگی تولید می‌کنن.
توی این مقاله اومدن یه مدل نظری درست کردن تا نشون بدن چطور میشه “Job deployment and migration” یعنی واسه اجرا یا جابجایی کارها و تسک‌های نرم‌افزاری توی این دیتاسنترها یه جوری رفتار کنیم که هم نیازهای کاربر تامین بشه و هم تاثیر بد کمتری روی محیط زیست بذاره.
فرض کن میخوای یک سرویس راه بندازی؛ طبق حالت سنتی فقط به این فکر میشه که سریع‌ترین و ارزون‌ترین دیتاسنتر انتخاب بشه. ولی اینجا نویسنده‌ها میگن باید به چیزای بیشتری فکر کنیم، مثلاً چقدر مصرف برقش پاکه؟ چه میزان گاز گلخانه‌ای تولید میشه؟ چطوری برق تامین میشه؟
واسه همین اونا اومدن Sustainability Metrics تعریف کردن — یعنی یک سری معیار که مثلا نشون میدن دیتاسنتر چقدر سبز و دوستدار محیط زیسته. مثلا گفتن هر دیتاسنتر یه پروفایل تاثیر محیط زیست (Environmental Impact Profile) داره که نشون میده عملکردش تو زمینه محیط زیست چطوریه. این پروفایل می‌تونه شامل مصرف انرژی، منابع انرژی (مثلاً برق از باد یا خورشید یا سوخت فسیلی)، میزان تولید CO2 و … باشه.
خودشون مدل رو به شکل یه مسئله بهینه‌سازی (Optimization Model) فرمول‌بندی کردن. یعنی هدف اینه بین چند تا موضوع مختلف (مثلاً مصرف برق، تولید CO2، رضایت کاربر) یه راه‌حل پیدا کنن که بیشترین سود رو به محیط زیست برسونه و در عین حال کاربرها هم خوشحال باشن.
یه کاری هم انجام دادن که توی تحقیق‌های قدیمی‌تر کمتر دیده میشد: اومدن چند فاکتور مختلف رو همزمان وارد بازی کردن. مثلاً خیلی از روش‌های قدیمی فقط روی یک ویژگی مثلاً فقط کم کردن مصرف برق تمرکز داشتن؛ ولی اینجا مدلشون چندبعدیه، مثلا هم به مصرف انرژی دقت می‌کنه، هم جای جغرافیایی دیتاسنتر رو می‌سنجه، هم نظر کاربرها رو لحاظ می‌کنه. این یعنی کارها میتونن بسته به شرایط مختلف بین دیتاسنترهای مختلف تو دنیا جابجا بشن.
جالبه بدونی یه مطالعه شبیه‌سازی‌شده هم انجام دادن. “Simulative case study” یعنی با شبیه‌سازی نشون دادن این رویکرد جدیدشون از روش‌های قدیمی‌تر که فقط روی یک معیار مثل برق تمرکز داشتن، عملکرد بهتری نشون میده و تاثیر بد محیط زیستی رو کمتر می‌کنه.
در آخر، نویسنده‌ها تاکید کردن که فقط دیتاسنترها نباید پایبند معیارهای پایداری (Sustainability) باشن؛ بلکه کاربرهای سرویس‌های ابری هم باید این معیارها رو تو انتخابشون لحاظ کنن. یعنی اگر کسی میخواد واقعا سرویس دوستدار محیط زیست داشته باشه، باید ببینه دیتاسنترش چقدر گزارش‌دهی شفاف از مصرف انرژیش داره و چقدر به محیط زیست اهمیت میده.
خلاصه مقاله‌شون یه جور راه جدید برای مدیریت منابع ابری معرفی می‌کنه که کمتر به محیط زیست آسیب بزنه و تلاش می‌کنه کاربرها رو هم به این ماجرا وارد کنه. به زبان ساده، اگه میخوای هم کار هات درست انجام بشه، هم سیاره زمین کمتر آسیب ببینه، باید به این مدل‌های جدید پایدار فکر کنی!
منبع: +
