خب دوستای گلم، بیاید با هم یه موضوع جالب رو بررسی کنیم: اینکه چطور قصه‌هایی که با کمک هوش مصنوعی درست شدن، می‌تونن باعث بشن بچه‌های مهدکودک (همون پیش‌دبستانی‌ها) علاقه بیشتری به حفاظت از محیط زیست پیدا کنن.
اول از همه بذارید بگم هوش مصنوعی یا همون AI، یعنی تکنولوژی‌ای که خودش می‌تونه مثل مغز آدم‌ها فکر کنه، یاد بگیره و حتی چیزای جدید بسازه؛ مثلاً قصه درست کنه که خیلی هم جذابه! حالا داستان‌هاش چطوریه؟ این داستان‌ها به قول معروف هنری-علمی هستن: یعنی هم قشنگ و سرگرم‌کننده‌ان، هم کلی نکته علمی و محیط زیستی دارن. بچه‌ها وقتی اینجور قصه‌ها رو گوش میدن، هم ذهنشون باز میشه و هم دلشون با طبیعت همراه‌تر میشه.
حالا اصل داستان تحقیق این بوده:
یعنی سه تا سوال مهم داشتن که می‌خواستن بهش جواب بدن:
- آیا بچه‌هایی که از قصه‌های هوش مصنوعی لذت می‌برن، رفتار محیط زیستی بهتری نشون میدن؟
- آیا همین لذت بردن باعث میشه بچه‌ها نسبت به محیط زیست حساس‌تر بشن؟ (یعنی اگر اتفاق بدی برای طبیعت بیفته، دلشون به درد بیاد یا بفهمن چرا این مهمه)
- آیا این حساسیت محیط زیستی می‌تونه رابطه بین لذت بردن از قصه‌ها و رفتار مثبت با محیط زیست رو تقویت کنه؟ منظور از حساسیت محیط زیستی اینه که بچه هم با عقلش و هم با دلش به طبیعت احساس نزدیکی کنه.
برای اینکه بفهمن قضیه از چه قراره، اومدن 120 تا کودک چینی پیش‌دبستانی رو توی یه شهر به اسم Jiangmen انتخاب کردن (گفتن Upper Kindergarten، همون مهدکودک‌های پیشرفته خودمون!)
اولش، این بچه‌ها کلی داستان تولید شده با هوش مصنوعی رو گوش دادن. بعدش پرسیدن که: «از داستان‌ها خوشت اومد یا نه؟» (یعنی همون میزان لذت بردنشون رو سنجیدن). دفعه دوم، با یه بازی جالب، سطح حساسیت محیط زیستیشون رو اندازه گرفتن. بار سوم، یه کار گذاشتن تا ببینن واقعاً این بچه‌ها توی کارای محیط زیستی مثل بازیافت کردن یا صرفه‌جویی در منابع طبیعی چطوری عمل می‌کنن یا چه نگاهی دارن.
نتیجه چی شد؟ خلاصه اینکه بچه‌هایی که بیشتر از این قصه‌های فضایی-علمی خوششون اومده بود، رفتار محیط زیستی بهتری داشتن! مثلاً راحت‌تر قبول می‌کردن که آشغالا رو تفکیک کنن، یا وقتی آب رو بی‌خودی باز می‌بینن، می‌رن می‌بندن.
یکی از جالب‌ترین نکات این بود که حساسیت محیط زیستی بچه‌ها خیلی در این موضوع تاثیر داشته؛ یعنی هرچی یه بچه عمیق‌تر با طبیعت ارتباط بگیره (هم از لحاظ فکری هم احساسی)، حرف‌های قصه براش جدی‌تر میشه و تبدیل به عمل میشه. ساده بگم: وقتی دلت برای طبیعت بسوزه، احتمال اینکه بروی بهش کمک کنی خیلی بیشتر میشه.
در کل، ترکیب هنر قصه‌گویی و علم محیط زیست با کمک هوش مصنوعی شده یه ابزار خیلی خفن برای آموزش به بچه‌ها؛ چون هم جذابه، هم یاد می‌گیرن و هم شخصیت مسئولیت‌پذیر محیط زیستی توشون شکل می‌گیره. هدفشم واضحه: از کوچیکی یاد بگیرن چطور حامی زمین باشن، تا فردا که بزرگ شدن کلی انسان خوش فکر و دوست‌دار محیط زیست داشته باشیم!
منبع: +
