اگه تا الان فکر می‌کردی همه راننده‌ها طبق قانون رانندگی می‌کنن یا هرکس یه سبک خاص داره، این مقاله قراره کلی واقعیت جالب رو برات رو کنه! چند تا محقق اومدن و داده‌های خیلی خیلی زیادی از راننده‌ها رو بررسی کردن تا ببینن واقعاً راننده‌های معمولی، یعنی همون آدمای روزمره، چطور ماشین می‌برن. اسم این پروژه بزرگ هم “مطالعات رانندگی طبیعتی یا Naturalistic Driving Study (NDS)” هست. اینطوری بگم، NDS یعنی به جای اینکه راننده رو تو آزمایشگاه بذارن، میرن سراغ جاده‌های واقعی و رفتار راننده‌ها رو همون‌جوری که هست بررسی می‌کنن. پس واقعاً حرفاشون مستنده!
اونا اومدن ۵ تا چیز مهم رو در رفتار رانندگی زیر ذره‌بین بردن: سرعت (Speed)، تخطی از سرعت مجاز (Speeding)، حفظ خط (Lane keeping)، فاصله دنباله‌روی (Following distance) و زمان فاصله با ماشین جلویی (Headway). یعنی مثلاً بررسی کردن کی‌ها بیشتر سرعت میرن و چند درصد از مردم تو خط خودشون می‌مونن یا نه.
برای این کار، رفتن سراغ دیتای پروژه عظیم SHRP 2 NDS (خلاصه‌ش یعنی یه مطالعه خیلی گسترده و مهم تو آمریکا) که بالای ۳۴ میلیون مایل رانندگی رو با همکاری ۳۴۰۰ راننده ثبت کرده بودن! ۳۴ میلیون مایل، یعنی اگه از ایران تا ماه بری و برگردی، هنوزم مقداریش می‌مونه! کل این اطلاعات رو با دستگاه‌هایی مثل GPS، رادار جلویی و داده‌های دریافتی از ماشین جمع کردن.
جالب‌ترش اینه که برای تحلیل این همه عدد و رقم، یه ابزار اینترنتی هم ساختن که هرکی بره می‌تونه رفتار راننده‌ها رو برحسب گروه‌های مختلف مثل سن، جنسیت، مدل ماشین یا حتی نوع جاده انتخاب کنه و مقایسه‌شون کنه. مثلاً ببینی مردهای جوون تو اتوبان چقدر بیشتر از قانون سرعت می‌زنن یا خانوم‌های نوجوان تو جاده عادی بیشتر می‌پیچن یا نه.
حالا بذار یکی‌دو تا نکته عجیب غریب بگم که تو این داده‌ها پیدا کردن:
- روی جاده‌هایی که محدودیت سرعتشون ۶۵ مایل بر ساعته، دخترهای ۱۶ تا ۱۹ ساله بیشتر از همتایان پسرشون داشتند بین ۷.۵ تا ۱۵ مایل سریع‌تر از حد مجاز می‌رفتن! یعنی فکر نکن پسرها همیشه سریع‌تر میرن.
- راننده‌های جوون‌تر «هدوی» یا همون فاصله زمانی‌شون با ماشین جلویی رو کمتر از ۱.۵ ثانیه خیلی بیشتر از راننده‌های مسن‌تر رعایت می‌کردن. Headway یعنی وقتی جلوته داره حرکت می‌کنه، چند ثانیه فاصله داری تا بهش برسی. عددش هرچی کمتر باشه یعنی با فاصله کمتری داری می‌ری که خب ریسکی هم هست.
همه این داستانا به شرکت‌های خودروسازی و مسئولای حمل‌ونقل کمک می‌کنه که بفهمن مردم واقعاً چطور رانندگی می‌کنن و ماشین‌های آینده رو امن‌تر بسازن. مثلاً اگه بدونن جوان‌ها معمولاً فاصله کمی با ماشین جلویی دارن، می‌تونن سیستم‌های هشداردهنده بهتر طراحی کنن. تازه این متدولوژی یعنی روشی که برای آنالیز NDS ابداع کردن، به بقیه هم کمک می‌کنه راحت‌تر اینجور داده‌های بزرگ رو تحلیل و گروه‌بندی کنن و با هم مقایسه کنن.
در کل، این کار کمک می‌کنه هم ماشین‌های باهوش‌تر و ایمن‌تر ساخته بشه، هم جاده‌ها و زیرساخت‌ها بهینه‌تر بشه، چون داده واقعی نشون می‌ده رفتار نرمال مردم پشت فرمون چیه نه اون چیزی که فکر می‌کنیم. خلاصه، با دونستن این چیزا می‌شه هم امنیت راننده‌ها رو برد بالا، هم تو توسعه سیستم‌های پیشرفته خودرو حسابی پیشرفت کرد!
منبع: +
