حتماً برات پیش اومده که موقع سوار شدن هواپیما، مهماندارا میان و شروع می‌کنن به اون توضیحات همیشگی. مثلاً یه جاش رو همیشه با دقت گوش میدم: میگن «اول ماسک اکسیژنت رو بذار، بعد برو سراغ کمک به بقیه». شاید اولش به نظرت بیاد دارن میگن: قبل هر چیزی فقط به خودت فکر کن! اما واقعاً قضیه این‌قدر ساده و خودخواهانه نیست.
ما آدما همیشه فکر می‌کنیم شاید زیادی خودخواهیم یا تو موقعیتای مختلف بیشتر به منافع خودمون توجه می‌کنیم. اما تحقیقات جدید میگن مغز ما ذاتاً جوری طراحی شده که اتفاقاً میل به کمک و نوع‌دوستی داره! یعنی ژن‌ها و ساختار مغزمون جوریه که نمی‌تونیم جلوی خوب بودنمون رو بگیریم!
یه گروه تحقیقاتی به رهبری ابیگیل مارش (یه عصب‌شناس معروف از دانشگاه جورج‌تاون امریکا – عصب‌شناس یعنی کسی که روی مغز آدم‌ها مطالعه می‌کنه) اومدن مغز آدم‌هایی رو اسکن کردن که یه کار فوق‌العاده نوع‌دوستانه انجام دادن. مثلاً کسایی که بدون اینکه حتی کسی رو بشناسن، تصمیم گرفتن کلیه‌شون رو به یه غریبه اهدا کنن! (اهدا کلیه به یه نفر ناشناس یعنی از خودگذشتگی محض)
حالا جالب اینجاست که وقتی مغز این دو گروه رو مقایسه کردن – یعنی اهداکننده‌های کلیه به غریبه و آدمای عادی – به نتایج خیلی عجیبی رسیدن. مغز اونایی که این کار رو کرده بودن، بعضی بخش‌هاش با بقیه فرق داشت! انگار که سیم‌کشی مغزشون بهشون اجازه نمی‌ده فقط به خودشون فکر کنن و نمی‌تونن دست از کمک به بقیه بردارن.
پس برخلاف اون چیزی که شاید بعضیا فکر کنن یا تو کتابای روانشناسی قدیمی گفته می‌شد، ما آدما به طور طبیعی یه مقدار زیادی از وجودمون پر از نوع‌دوستیه و ترجیح می‌دیم به بقیه هم کمک کنیم. حالا شاید شدت و ضعفش تو هرکس متفاوت باشه، ولی مغزمون واقعاً برای این کار ساخته شده!
جمع‌بندی: اگه دفعه بعد احساس کردی زیادی به فکر خودتی، یادت باشه ساختار مغزت پر از سیم‌کشی‌هایی هست که تو رو به سمت حمایت، همکاری و کمک به بقیه هل میده. پس اون حس‌های خوب نوع‌دوستانه‌ای که داری، کاملاً طبیعیه و حتی توی ژنتیکت ریشه داره!
خلاصه اینکه: «تو به اون اندازه‌ای که فکر می‌کنی خودخواه نیستی!»
منبع: +
