خب بچه‌ها، بیاید امروز راجع به اضطراب توی بیماران خونریزی گوارشی که میرند اورژانس صحبت کنیم! این موضوع شاید اولش خیلی تخصصی به‌نظر بیاد، ولی چیزایی که تو تحقیق جدید دیدن، واقعاً جالبه و می‌تونه به هر کسی که یهو سر از اورژانس در‌میاره کمک کنه!
یه تیم تحقیقاتی توی بیمارستان بالیک‌اسیر ترکیه، اومدن و شرایط روحی ۱۰۷ نفر (۶۲ زن و ۴۵ مرد) رو که تو اورژانس به خاطر خونریزی گوارشی بستری بودن بررسی کردن. اونا روششون رو به‌اصطلاح cross-sectional study میگن، یعنی تو یک مدت خاص میرن سراغ همه بیماران با یه شرایط مشخص و اطلاعاتشون رو می‌گیرن. اینجا مثلاً بین اول فوریه تا دهم می ۲۰۲۵ این کار انجام شد.
حالا محقق‌ها اومدن با پرسش‌نامه‌های مختلف (دموگرافیک یعنی مشخصات جمعیتی مثل سن، شغل و… و یه آزمون به اسم State Anxiety Inventory که سطح اضطراب مقطعی آدم‌ها رو می‌سنجه) میزان اضطراب این بیماران رو اندازه گرفتن. بعد با یه سری تحلیل آماری (مثل آزمون t-test برای مقایسه گروه‌ها و ANOVA که فرق سطح اضطراب بین چند گروه مختلف رو بررسی می‌کنه)، سعی کردن بفهمن چی توی محیط اورژانس بیشتر باعث اضطراب میشه.
چیزی که جالبه اینه که بطور کل، سطح اضطراب این بیماران متوسط بوده. یعنی نه خیلی آرومن، نه خیلی وحشت‌زده. ولی نکته بامزه اینه که جنسیت، شغل، وضعیت تأهل یا حتی اینکه قبلاً هم خونریزی داشتن یا نه، فرقی تو سطح اضطرابشون نساخته! حتی سطح تحصیلات هم فرق خاصی ایجاد نکرده.
حالا چی واقعا روی اضطرابشون تاثیر گذاشته؟ بچه‌ها، ما همیشه فکر می‌کنیم از لحاظ پزشکی مهمه که خونریزی رو بند بیاریم، ولی چیزی که این تحقیق نشون داد اینه که امکانات و شرایط محیطی اورژانس وحشت‌زده‌شون می‌کنه! مثلاً:
- صدای دستگاه‌های مانیتور که مدام بوق می‌زنن، واقعاً رو اعصابشونه!
- به‌هم‌ریختگی و شلوغی فضا
- اینکه باید روی برانکارد (همون تخت چرخ‌دار اورژانسی) بمونن
- دیدن بقیه بیماران
- شلوغی و جمعیت زیاد
- و یکی از جالب‌ترین‌ها: اینکه ارتباطشون با دنیای بیرون قطع میشه و حس ایزوله بودن دارن
همه اینا به‌شکل معنی‌داری باعث شده سطح اضطراب این بیماران بالاتر بره. خلاصه بگم، صداها، شلوغی، تنهایی … همه این عوامل محیطی از خود بیماری بیشتر به اضطرابشون دامن می‌زنه!
نتیجه‌ی اصلی مقاله هم این بود که اگه بتونیم این عوامل رو کنترل کنیم—مثلاً صدای دستگاه‌ها رو کمتر کنیم، محیط اورژانس رو خلوت‌تر و آرام‌تر نگه داریم، یه حالت حمایتی‌تر برای بیمار درست کنیم—مطمئناً حال روحی بیماران هم خیلی بهتر میشه و حتی برخود پزشکی‌شون هم بهتر جواب میده!
این یافته‌ها کمک می‌کنه تا برنامه‌هایی برای بهبود محیط اورژانس طراحی بشه. مثلاً شاید آموزش مخصوص کارمندان که چطور اضطراب بیماران رو کم کنن، یا حتی بازنگری تو طراحی محیط اورژانس. خلاصه اینکه فقط اقدامات درمانی قدیمی کافی نیست؛ وضعیت روحی و محیط بیمار هم کلی مهمه!
پس اگه یه‌وقت خودت، یا یکی از عزیزات رفت اورژانس، بدون که فقط مراقب تزریقات و داروها نباش؛ حواست باشه که محیط آروم و بی‌صدا چقدر تو حالت روحیش تاثیر داره! این نکته‌ی جدید رو از ما داشته باش 🙂
منبع: +
