خب بذار یه چیز باحال رو برات توضیح بدم! خیلی وقتا وقتی میخوان رضایت از زندگی رو تو دانشجوها بسنجن، فقط چیزای کلی می‌پرسن. مثلاً «از زندگیت راضی‌ای؟» یا «کلا چطوری؟» اما خب، این اصلاً کافی نیست! چون واقعاً بخش خیلی بزرگی از زندگی دانشجو، خودِ دانشگاه و تجربه‌هایی هست که اونجا می‌گذرونه، نه؟
حالا اینجا ی bunch باهوش تو فیلیپین دست به کار شدن و یه مقیاس جدید ساختن به اسم “مقیاس رضایت از زندگی دانشجویان کالج” یا همون CSLSS (College Student Life Satisfaction Scale). قراره با این مقیاس دقیق‌تر بفهمن دانشجوها واقعاً تو بخشای مختلف دانشگاه چه حسی دارن.
حالا چرا اینقدر فاز فیلیپینی داشته؟ چون خیلی از ابزارهایی که قبلاً استفاده میشدن، اصلاً توجهی به تفاوت‌های فرهنگی یا شرایط خاص هر کشور/دانشگاه نداشتن. مثلاً تو دوره کرونا که خیلی چیزا عوض شد، تعادل بین زندگی شخصی و تحصیلی (school-life balance) خیلی مهم شد. با این ابزار جدید خواستن دقیق‌تر یه چیزای مثل حال و هوای دانشجوهای فیلیپینی رو تو دنیای واقعی بررسی کنن.
این مقیاس CSLSS پنج تا بُعد (یا همون بخش) داره:
- هم‌کلاسی‌ها (Peers): یعنی اینکه روابط با دوستا و بقیه دانشجوها چطوره.
- اساتید (Faculty): یعنی تجربه ارتباط با استادا و معلم‌ها.
- محیط مدرسه یا دانشگاه (School Environment): فضا و حال و هوای خودِ دانشگاه یا کالج.
- عملکرد تحصیلی (Academic Performance): اینکه طرف از وضعیت نمره‌ها و موفقیت تحصیلیش راضی هست یا نه.
- تعادل بین زندگی و دانشگاه (School-Life Balance): خیلی باحاله، یعنی چقدر می‌تونن تفریح و تحصیل رو کنار هم داشته باشن بدون اینکه یکی قربانی بشه.
برای اینکه این پنج بخش واقعا معتبر و باحال باشن، اول با ۴۰۶ نفر از دانشجوهای فیلیپینی که تو سال تحصیلی ۲۰۲۴–۲۰۲۵ درس می‌خوندن، پرسشنامه رو تست کردن (اینو بهش میگن “تحلیل عاملی اکتشافی”؛ یه جور روش آماریه که می‌فهمه هر سوال و بخش واقعاً جدا از هم هستن یا نه). بعدشم نسخه نهایی ابزار رو روی ۳۲۷ نفر از همون دانشجوها آزمایش کردن و فهمیدن مقیاسشون واقعاً قابل اطمینانه و نتایج معتبری میده.
یه نکته هم هست که این CSLSS تازه با دو تا مقیاس دیگه هم مقایسه شده (College Satisfaction Scale و Multidimensional Student Life Satisfaction Scale). دیدن که نتایجش با اون مقیاسا هماهنگه، پس کارش رو درست انجام میده (به این میگن “همبستگی همزمان” یا concurrent validity). یه قدم جلوتر، دیدن اگر امید تحصیلی بالا بره (Academic Hope Scale) یا طرف از کلِ زندگیش راضی باشه (Satisfaction with Life Scale)، امتیازش تو این مقیاس هم بالاتر میره. یعنی این ابزار واقعاً اون چیزی که باید بسنجُ، می‌سنجه (یعنی اعتبار ساختاری یا construct validity رو داره).
نکته باحال آخر هم این بود که گفتن: آقا جان! فقط آمار و عدد و شَماره جواب نمیده. باید خود دانشجوها بگن واقعاً چه حسی دارن، چون این تجربه‌های شخصی ممکنه نکته‌هایی رو نشون بده که هیچوقت تو طرح‌های اصلاح آموزشی یا برنامه‌ریزی دیده نمیشه. پس بهتره هم داده‌های آماری رو داشته باشیم هم صدای خود بچه‌ها رو بشنویم!
خلاصه اینکه با این مقیاس جدید نه تنها برا دانشجوهای فیلیپینی خیلی خوبه، بلکه به همه‌ی دانشگاه‌ها یادآوری می‌کنه که رضایت دانشجو فقط تو نمره و سخت‌گیری و معدل خلاصه نمیشه؛ باید بدونیم روابط، فضا و تعادل زندگی هم کلی تأثیر داره!
منبع: +
