بیاین یه لحظه تصور کنین داری شیر آب رو باز می‌کنی و… هیچی! آب نمیاد! 😳 شاید بگی: «بابا آب که شوخی‌بردار نیست!» ولی باید بدونی بر اساس یه تحقیق جدید، اگه وضعیت انتشار گازهای گلخانه‌ای همین‌جوری بمونه، ممکنه تا قبل از ۲۰۳۰ واسه یه‌سری از شهرهای دنیا دقیقاً همین اتفاق بیافته.
حالا این ماجرای «روز صفر خشکسالی» چیه؟ روز صفر خشکسالی یعنی وقتی که مصرف آب مردم، کشاورزی و صنعت انقدر بالا میره که دیگه آب کافی توی منطقه حتی به خاطر بارون و سدها هم تامین نمیشه. عملاً آبی برای استفاده نیست! این مفهوم بعد از ماجرای ترسناک کیپ‌تاون توی آفریقای جنوبی (۲۰۱۸) خیلی جدی شد؛ اون موقع سطح آب سدها انقدر پایین اومده بود که تقریباً می‌خواست همه منابع آبرسانی به چهار میلیون نفر قطع بشه. خدا رو شکر با محدودیت شدید مصرف و بارون‌های بعدش خطر رفع شد.
ولی این فقط محدود به آفریقا نبوده. توی چنای هند، سال ۲۰۱۹ با جمعیت ۱۱ میلیونی‌اش، چهار تا سد اصلی شهر کامل خشک شد و مردم کلی تو صف وایستادن تا دبه‌هاشون رو از تانکر پر کنن.
کلی دانشمند از جمله کریستین فرانتسکه (یه متخصص آب‌وهوا از مرکز Climate Physics در دانشگاه پوسان کره جنوبی) میگن: «بزرگ‌ترین تهدید واسه خیلی از مناطق همین بحران نزدیکه. ممکنه خیلی زود تا سال ۲۰۳۰، یه‌سری جاها واقعاً دیگه آب نداشته باشن.»
مدل‌سازی آب‌وهوایی چطوریه؟ دانشمندها با مدل‌های پیشرفته‌ای مثل Community Earth System Model (CESM) و مدل فرانسوی Centre National de Recherches Météorologiques (CNRM)، آینده رو برای دو سناریوی مختلف بررسی کردن:
۱. وضعیت فعلیِ زمین با انتشار متوسط گازهای گلخانه‌ای که اگه ادامه پیدا کنه، تا سال ۲۱۰۰ حدود ۲/۷ درجه سلسیوس (معادل ۴/۸ درجه فارنهایت) گرم‌تر میشیم.
۲. سناریوی بدتر، که ملی‌گرایی و نبود همکاری جهانی باعث میشه انتشار گازها زیاد بمونه و تا سال ۲۱۰۰ افزایش دما به ۳/۶ درجه سلسیوس (حدود ۶/۴ فارنهایت) برسه.
طبق مدل CNRM، تو حالت شدیدتر، تا سال ۲۱۰۰ تقریباً ۷۴ درصد مناطق مستعد خشکسالی تو جهان در معرض «روز صفر» قرار می‌گیرن! و یک‌سوم این مناطق (مثل بعضی شهرهای آمریکا) بین ۲۰۲۰ تا ۲۰۳۰ وارد فاز بحران کم‌آبی میشن. مثلاً جالبه بدونی تا سال ۲۰۳۰ شهرهایی مثل شیکاگو، واشنگتن‌دی‌سی، فینیکس، سن‌دیگو و میلواکی جزو نقاط قرمز هستن و بعدش هم به تدریج جکسون‌ویل، لاس‌وگاس، مینیاپولیس، کانزاس‌سیتی و بالتیمور اضافه میشن.
البته مدل آمریکایی CESM کمی شرایط رو سبک‌تر میبینه و میگه تعداد مناطق کمتره و دیرتر این بحران سراغشون میره.
یادآوری کنم، خود روز صفر مخصوصاً وقتی خطرناک‌تر میشه که مدام پشت سر هم تکرار بشه و فرصت بازیابی و ترمیم به شهرها و روستاها داده نشه – مخصوصاً تو مناطق مدیترانه، آسیا، آفریقای جنوبی و استرالیا. این یعنی ممکنه بعضی جاها آدم‌ها واقعاً نتونن برای مدت طولانی زندگی کنن و مجبور به کوچ بشن.
تازه رقم هولناک اینه: تا پایان قرن میتونه حدود ۷۵۰ میلیون نفر تهدید بشن؛ ۴۷۰ میلیون توی شهرها و ۲۹۰ میلیون تو روستاها.
علت چی میتونه باشه؟ بستگی به هر منطقه داره؛ یه جا جلوی مصرف آب رو نگیرن، بَد میشه… یه جا هم اثر گرمایش جهانی که باعث کاهش بارندگی و پایین اومدن سطح آب مخازن و رودخانه‌ها میشه.
نکته آخر: بدونیم راه چاره اینه که هم سطح مصرف آب مدیریت بشه و هم سیریش شدن به سوخت‌های فسیلی (نفت و گاز و…) رو بذاریم کنار و به سمت انرژی پاک بریم. به قول یکی از دانشمندها: «فقط با مدیریت آب و سریعاً کم کردن انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌تونیم جلوی فاجعه کم‌آبی رو بگیریم.»
پس واقع‌بین باشیم و تا هنوز دیر نشده، واسه آب و هوای بهتر کاری کنیم!
منبع: +
