بیا یه کم خودمونی درباره این موضوع مهم حرف بزنیم که اسمش هست «تحول دیجیتال» تو دانشگاه‌ها! اگه اسمش برات جدید بوده، نگران نباش؛ این یه جور تغییر اساسی و باحال تو سیستمای آموزشیه که نه فقط به خاطر اومدن تکنولوژی‌های خفن اتفاق می‌افته، بلکه باعث میشه همه چی تو دانشگاه، از روال کار تا حتی جو فرهنگی دانشجوها و استادها، تغییر کنه تا با دنیای امروز و بازار کار هماهنگ بشه.
حالا یه تحقیق جالب انجام شده که اومدن بررسی کنن “تا چه حد اساتید، دانشجوها و فارغ‌التحصیلان یه دانشگاه با این تحول دیجیتال حال می‌کنن و چقدر درباره تکنولوژی‌های جدید شناخت دارن” و اصلاً این فناوری‌های جدید چقدر تو روند آموزشی تأثیر گذاشتن.
اگه دنبال دونستن اینی که “تکنولوژی‌های مخرب” چیه، باید بدونی منظورش تکنولوژی‌هایی هست که کل سیستم سنتی رو به هم می‌زنن و یه روش کاملاً جدید و متفاوت میارن –مثلاً ظهور اینترنت و بعدش هوش مصنوعی. (Disruptive Technologies یعنی همون تکنولوژی‌هایی که به‌کل بازی رو عوض می‌کنن!)
اونا تو این تحقیق اومدن کل ماجرا رو توی شش تا بُعد مختلف بررسی کردن:
- اصول و تعریفای مهم – یعنی چی اصلاً این تحول دیجیتال؟ بازیگرای اصلی کی‌ان؟ چه تأثیری روی کار داره؟
- پشتیبانی فنی – یعنی تکنولوژی‌ها چطور می‌تونن به تحول دیجیتال سرویس بدن.
- ابزار دیجیتال – همون سرویسا و اپلیکیشنا و نرم‌افزارایی که تو آموزش کمک می‌کنن.
- تکنولوژی‌های مخرب – گفتیم چیان!
- امنیت فناوری اطلاعات – یعنی چطور داده‌هامون امن بمونه، کسی نتونه تقلب کنه یا اطلاعاتو بدزده.
- فرهنگ دیجیتال – یعنی جو و رفتار و ذهنیت آدم‌ها وقتی محیط آموزشیشون دیجیتال میشه.
برای اینکه بفهمن دقیقاً چی اتفاق افتاده، از همه این گروه‌ها (اساتید، دانشجوها و فارغ‌التحصیل‌ها) دو تا پرسشنامه گرفتن، یکی قبل از آموزش و یکی بعدش. توی این پرسشنامه‌ها ۳۴ تا سوال تو همین شیش بُعد آوردن و امتیازات رو با یه روش آماری خاص (آزمون ویلکاکسون؛ یه مدل آماری برای مقایسه جوابای قبل و بعد از آموزش) مقایسه کردن.
نتایج جوری بود که مثلاً تو بخش اصول و تعاریف مهم (۶ تا سوال)، توی دو تا از سوالاش خیلی پیشرفت معنی‌داری دیده نشد (p-value بالای ۰.۰۵ یعنی زیاد تفاوتی ایجاد نشده؛ مثلاً اعدادی مثل ۰.۰۶۵ و ۰.۰۵۱ دراومد). اما تو بقیه بخش‌ها:
- پشتیبانی فنی
- تکنولوژی‌های مخرب
- ابزارهای دیجیتال
- امنیت فناوری اطلاعات (همون ICT: یعنی همون تکنولوژی‌هایی که برای اطلاعات و ارتباطات به کار میرن)
همه سوالا جواب خوبی گرفتن و مخاطبا بعد آموزش، اطلاعاتشون حسابی بالا رفته بود.
تو بخش فرهنگ دیجیتال هم یه سوالش خیلی تفاوت ایجاد نکرد (p-value شد ۰.۲۴) یعنی قبل و بعد آموزش تقریباً همه جواب مشابه دادن.
حالا جالب‌ترین بخشش این بود که بین تمام این ابعاد، تکنولوژی‌های مخرب بیشترین پیشرفت رو نشون دادن. عدد p-value این بخش شد ۹.۰۸ ضربدر ۱۰ به توان منفی ۱۷! یعنی فوق‌العاده تغییر مثبت پیش اومده و واقعاً یاد گرفتن چی به چیه.
در ضمن وقتی اومدن این اطلاعات رو بر حسب جنسیت و نقش افراد بررسی کردن، دیدن خانم‌ها نمره بهتری گرفتن نسبت به آقایون. از اون طرف، اساتید از همه موفق‌تر بودن و دانشجوها امتیاز کمتری داشتن (شاید چون هنوز تجربه کمتری دارن یا هنوز به ابزارای جدید اونقدر عادت نکردن).
خلاصه، این تحقیق نشون داد اگه دانشگاه‌ها بخوان با دنیای امروز هماهنگ بشن، باید حسابی برن سراغ آموزش تکنولوژی‌های جدید، فرهنگ دیجیتال رو جدی بگیرن و حواسشون باشه که امنیت فناوری اطلاعات رو هم فراموش نکنن. همچنین، واضحه که اگه تمرکز بیشتری رو آموزشِ فناوری‌های مخرب بذارن، آدمای دانشگاه (چه استاد، چه دانشجو) واقعاً می‌تونن کلی تغییر مثبت رو تجربه کنن.
در کل، این راه تحولی یه چیزیه که نباید ازش عقب بمونی؛ اگه دانشجویی یا کارمند دانشگاهی، بد نیست اطلاعاتت رو تو این زمینه‌ها آپدیت کنی – تازه شاید روزی دیدی خودت یکی از استادای موفق این حوزه شدی!
منبع: +
