فکر کن یه گروه پهپاد رو ببینی که دقیقاً مثل گله‌ی پرنده‌ها با هم پرواز میکنن؛ هر کدومشون بی‌نهایت باهوش و هماهنگ با بقیه! دانشمندای دانشگاه Durham انگلستان یه سیستم جدید درست کردن به اسم T-STAR که تحول اساسی توی تکنولوژی پهپاد ایجاد کرده.
حالا T-STAR یعنی “Time-Optimal Swarm Trajectory Planning”. خلاصه بخوام بگم، این یعنی برنامه‌ریزی برای اینکه دسته‌ای از پهپادها بتونن با بهینه‌ترین زمان و مسیر حرکت کنن. واسمون اینجوری بگم: پهپادها می‌تونن مثل یه تیم ورزشی حرفه‌ای، اطلاعاتو لحظه‌ای به هم برسونن، سریع تصمیم بگیرن، بدون این که تصادف کنن از موانع جاخالی بدن و خیلی راحت و سریع پرواز کنن!
تا حالا وقتی چند تا پهپاد می‌خواستن دسته‌جمعی کار کنن، هر لحظه شانس تصادف و برخورد داشتن؛ مخصوصاً توی محیط‌هایی که خیلی شلوغه و پر از مانع. برای جلوگیری از این ضربه‌زدنا، معمولاً سرعتشونو کم می‌کردن و این باعث می‌شد مثلاً برای ماموریت‌های اورژانسی مثل جستجو و نجات یا وقت بحران (سیل و زلزله و…) خیلی به دردبخور نباشن.
ولی با اومدن این سیستم T-STAR همه چی فرق کرده! پهپادا می‌تونن دسته‌جمعی با خیال راحت و سرعت بیشتر وارد ماموریتایی بشن که واقعاً ثانیه‌ها ارزش دارن.
حالا چطوری این سیستم کار می‌کنه؟ T-STAR روی ارتباط و اشتراک اطلاعات میان پهپادها تمرکز کرده. یعنی هر لحظه هر کدوم از پهپادها متوجه میشه بقیه پهپادها دقیقاً کجا هستن و خودش هم وضعیتشو به بقیه اطلاع میده. اینطوری می‌تونن سریعا تصمیم بگیرن که کی بره جلو، کی وایسه، کی از کجا رد بشه و اصلاً تصادفی پیش نمیاد.
جالب اینجاست که تست‌هایی که انجام دادن نشون داده با این سیستم جدید، پهپادا نه تنها سریع‌تر کاراشونو انجام میدن، بلکه حرکاتشون نرم‌تر و قابل پیش‌بینی‌تر هم هست. یعنی می‌تونن از محیط‌های سخت و پرپیچ‌وخم با دقت خیلی بیشتری رد بشن. دیگه لاز نیست هر لحظه نگران باشن که شاید بخورن به هم یا به یه شاخه درخت!
خلاصه، طبق گفته‌ی محقق ارشد این پروژه که اسمش دکتر Junyan Hu هست: «T-STAR باعث میشه پهپادهای خودران (یا همین Autonomous Aerial Vehicles، یعنی پرنده‌های بدون سرنشینی که خودشون همه کار انجام میدن) برسون سطح هوش و هماهنگی‌شونو به جایی که تا حالا ممکن نبوده. سرعت، امنیت و همکاریشون بی‌نظیره.»
تکنولوژی T-STAR فقط محدود به پروژه‌ی Durham نیست. شرکت‌های دیگه‌ای هم رو راه‌های مشابه کار کردن. مثلاً Lockheed Martin و IBM اوایل امسال یه مدل دیگه معرفی کردن که البته بیشتر برای استفاده نظامی توی مناطق جنگی طراحی شده، تا دسته پهپادها بتونن تو محیط‌های خیلی متغیر هوشمندانه‌تر عمل کنن.
شرکت Ark Robotics تو اوکراین هم سعی کرده با طراحی یه رابط کاربری خاص (Interface یعنی یه جور برنامه/واسطه که بشه فقط با یه اپراتور چندتا پهپاد رو کنترل کرد) مشکل ضعف ارتباطی بین پهپادها رو حل کنه. اینم باعث شده دستهٔ پهپادها حتی با یه نفر هم ماموریتای گروهی انجام بدن و بازدهی‌شون بره بالا.
برگردیم به کاربردای T-STAR: فک کن موقع یه زلزله یا آتش‌سوزی پهپادها با این سیستم وارد منطقه بشن، هر گوشه که لازمه سریع برسن و حتی به جاهایی که آدم‌ها نمی‌تونن برن تجهیزات ببرن. این فقط برای عملیات نجات نیست؛ صنایع مثل لجستیک (یا همون حمل‌ونقل و جابه‌جایی انبوه کالا) و کشاورزی هم می‌تونن با این تکنولوژی کلی پیشرفت کنن؛ چون پهپادها دیگه لازم نیست جدا جدا و آروم کار کنن.
در نهایت اگه بخوام یه جمع‌بندی داشته باشم، سیستم T-STAR یه قدم بزرگه به سمت آینده‌ای که پهپادها رو مثل یه گروه موزون و هماهنگ تو آسمون ببینیم. سرعت گرفتن، ایمن‌تر شدن و باهوش‌تر شدن این پرنده‌های خودکار شاید خیلی زود دنیای ما رو تو کارهای روزمره و ماموریتای فوق‌العاده تغییر بده.
پس دیگه وقتی یه دسته پهپاد دیدی که دارن منظم و قشنگ پرواز میکنن، تعجب نکن؛ شاید نتیجه همین تکنولوژی‌های خفنِ جدید باشه!
منبع: +
