حتماً فیلمهای زمان گذشته، مخصوصاً «بازگشت به آینده» رو دیدی و همیشه فکر کردی کاش میشد مثل دلورین تو فیلم، ماشین رو از زمین بلند کنی. خب خبر دارم برات: یک یوتیوبر به نام برایان براکن واقعاً موفق شده یه دلورین سایز واقعی رو پرواز بده و همهش رو هم تو یه سری ویدیوی سه قسمتی نشون داده!
قضیه از اونجایی شروع شد که برایان تصمیم گرفت بدنه یه دلورین رو بسازه. خودش تو فاز اول اومد یه شِل (یعنی همون پوستهی ماشین) از فوم طراحی کرد که وزنش تقریباً با مدل دیجیتالیای که ساخته بود مساوی شد؛ مثلاً مدل کامپیوتریش 13.940 کیلو بود و پوستهی واقعی شد 13.890 کیلو! اختلاف چند گرم بیشتر.
اوایل این بدنه رو گذاشته بود روی یه شاسی آلومینیومی که با قطعات پرینت سهبعدی بهم وصل میشد. منظورم از شاسی، همون بخش زیر ماشین که همه چی روش سوار میشه. این شاسی اولیه 8-9 کیلو بود و کلی انعطاف داشت که باعث دردسر شد. برای همین برایان یه شاسی جدید از فیبر کربن درست کرد؛ فیبر کربن، همون مادهی سبکیه که کلی تو دوچرخههای حرفهای یا خودروهای مسابقهای استفاده میشه و دلیلش هم سبک بودن و استحکام خیلی خوبشه. برای زاویههاش هم از قطعاتی استفاده کرد که با رزین و توی قالبهای پرینت سهبعدی ساخته بود. خروجی این شد: یه شاسی فوق سبک دو کیلویی!
طراحی خم کار رو نمیگیره! برایان اول روی همون شاسی آلومینیومی تست میکرد، اما سریع متوجه شد وقتی میخواد ماشین رو بچرخونه (یا به اصطلاح Yaw که یعنی چرخیدن به دور محور عمودی)، شاسی انقدر نرم بود که پروانهها به جای اینکه ماشین رو بچرخونن، فقط شاسی رو تاب میدادن! این مشکل رو با همون شاسی فیبر کربن تا حد زیادی حل کرد.
از لحاظ موتورها هم اومد سراغ مدل های MP8318 با قدرت 3000 وات و سرعت 100 دور در ولت (kV). هر کدوم از این موتورها یک ملخ 30 اینچی رو میچرخوند! اولش با فرض اطمینان، هشت تا موتور براش گذاشت که اگه لازم بود مثل اون پهپادهای اکتاکوپتر (یعنی پهپادهایی با هشت تا موتور)، نیروی بیشتری داشته باشه. تست اولیه نشون داد یه موتور تنها 13.5 کیلو نیروی رانش داره، حتی بیشتر از چیزی که شرکت سازنده گفته بود. با همین حساب و درصدهای اطمینانی که از حداقل نیروی بلند کردن در نظر گرفت (مثلاً وزن پرواز رو نصف رانش کل گرفت، که مارژین امنیه)، کارش راه افتاد.
سختیها فقط به موتور و شاسی ختم نشد. مثلاً برای اینکه ملخها بتونن موقع پرواز هوا بگیرن، باید تو بدنه سوراخ میذاشت، اما نمیخواست کل ماشین سوراخ سوراخ بشه! راهحلش؟ یه سیستم فلپ (درب بازشوی مخفی زیر ماشین) که با جک برقی و مکانیزم خاص باز و بسته میشه: وقتی ماشین روی زمینه، ملخها مخفی ان؛ وقتی پرواز شروع میشه فلپها وا میشن و ملخها پیداشون میشه.
حتی در پرندهاش هم شبیه دلورینهای اصلی ساخته: همون دربهای بال-پرنده یا Gullwing که باید لولاهاش جوری باشه تو بدنه گم بشه و زشت نشه! لولای مخصوص هم با پرینتر سهبعدی ساخت، روی ورق MDF سه میلی متری پیچ کرد تا فشار رو پخش کنه که نشکنه.
یه بخش جالب ساخت هم بازسازی یه روبات صنعتی خراب بود که به عنوان CNC استفاده کرد—یعنی همون دستگاهی که چوب یا فوم رو دقیق برش میده. این یعنی حتی ابزار ساخت هم خودش با خلاقیت از کار افتادهها ساخت!
فیلم نهایی برایان رو نشون میده که دیگه نه فقط یه دلورین رو هر بار سبکتر و فنیتر میکنه، بلکه واقعاً موفق میشه ماشین رو تو آزمایش پرواز آزاد و با طناب، از زمین بلند کنه! نکتهی باحال ماجرا اینه که تو اون کلیپها دقیقاً نشون میده برای هر مانع چجوری راه حل فنی پیدا کرده و با حل مشکلات مکانیکی و نرمافزاری چطوری پروژه رو قدم به قدم تکمیل کرده. آخرش واقعاً میبینی که پشت این پرواز بیشتر از جادوی سینما، مهندسی و خلاقیته!
پس دفعه بعدی که تو یوتیوب گشتی و دیدی یه ماشین داره تو هوا میچرخه، بدون که پشتش ماهها (یا سالها!) کار سخت، ایدهپردازی و حتی چند تا شکست بوده تا به اون لحظهی هیجانانگیز برسه که دلورین واقعی تا آسمون بلند بشه؛ دقیقاً مثل رویاهای بچگی ما!
منبع: +