اگه برات جالبه بدونی چرا خیلی از پرستارای تازه کار ترجیح میدن مشکلات سر کارو نگن، یا یه‌جوری خودشونو کنار بکشن، این مقاله کامل مال توئه! بیاید با هم ریزش بشیم.
📋 موضوع چیه؟
تو بیمارستان‌ها، مخصوصاً برای پرستارهای تازه کار (کسایی که زیر ۵ سال سابقه دارن)، یه پدیده خیلی دیده میشه: وقتی مشکلی هست یا یه چیزی تو کارشون اذیتشون می‌کنه، ترجیح میدن چیزی نگن. اینو بهش می‌گن “سکوت سازمانی”، یعنی آدما به جای اینکه حرف بزنن و مشکلات رو بیان کنن، ساکت می‌مونن. خب طبیعتاً این باعث میشه خیلی وقتا کلی چیز مخفی بمونه و حتی کیفیت مراقبت بیمار هم بیاد پایین.
🔁 یه موضوع دیگه هست به اسم “Presenteeism”. اگه براتون سوال شده یعنی چی، بهتون میگم: Presenteeism یعنی کسی علی‌رغم مریض بودن یا اینکه کارآمدیش اومده پایین، بازم میره سر کار. با خودمون شوخی نداریم، همه‌مون این کار رو حداقل یه بار انجام دادیم! اما مشکل اینجاست که تو پرستارا این موضوع خیلی شایع شده و باعث میشه هم خودشون خسته‌تر بشن، هم سکوت سازمانی تشدید بشه.
✏️ حالا “Job Crafting” چیه؟
Job Crafting، یعنی خودت دست ببری تو کار و بر اساس ویژگی‌ها و علایقت وظایف رو یه کم تغییر بدی و خودت رو با شغل وفق بدی. مثلاً بری دنبال یادگرفتن یه مهارت جدید یا تو تصمیم‌گیری‌ها بیشتر مشارکت کنی. تحقیقات قدیمی ثابت کرده که وقتی آدما Job Crafting می‌کنن، فعال‌تر و باانگیزه‌تر میشن. ولی هنوز دقیق نمی‌دونستیم چطور این قضیه باعث میشه سکوت سازمانی کم بشه.
🔍 داستان این تحقیق
این تحقیق جدید رفته سراغ ۱۷۰ نفر از پرستارای تازه کار تو یه بیمارستان تو چین (ایالت آنهویی، شهر ووهُو). بهشون یه سری پرسشنامه دادن:
- General Information Questionnaire: همون پرسشنامه عمومی درباره مشخصات فردی و کلی
- Stanford Presenteeism Scales (SPS-6): کارایی فرد موقعی که مریضه رو اندازه می‌گیره
- Job Crafting Questionnaire (JCQ): برآورد اینکه چقدر افراد تو کارشون دست می‌برن و کار رو شخصی‌سازی می‌کنن
- Nurse Organizational Silence Assessment Questionnaire (NOSAQ): سنجش میزان سکوت سازمانی
برای اینکه نتایج دقیق بشه، از روش‌های آماری مثل تحلیل همبستگی پیرسون (یعنی اینکه دو تا چیز با هم چه رابطه‌ای دارن) و Bootstrap (یه جور روش آماری برای سنجش ارتباط‌های غیرمستقیم) استفاده کردن.
📊 نتایج چی شد؟
- نمره کلی Presenteeism تو این پرستارا نسبتاً بالا بود (۱۵.۷۱ از ۳۰)، یعنی زیاد با وجود مریضی یا راندمان پایین می‌رن سر کار.
- نمره Job Crafting هم مشخص کرد که این پرستارا تو “شخصی‌سازی” و تغییر شیوه کارشوکم زبده هستن و میشه بهترش کرد (نمره ۶۹.۳۵ از ۱۲۰).
- نمره سکوت سازمانی هم نسبتاً زیاد بود (۵۷.۲۷ از ۱۰۰)، یعنی پرستارای تازه کار زیاد سرشونو پایین میندازن و چیزی نمی‌گن.
تحلیل رابطه‌ها رو بخون:
- هرچی پرستارا بیشتر Job Crafting می‌کنن (یعنی خودشون با کارشون ور می‌رن)، کمتر تو سکوت می‌مونن (r=-0.671).
- همینطور پرستارایی که Job Crafting بیشتری دارن، کمتر Presenteeism نشون میدن (r=-0.708).
- اما کسایی که Presenteeism بالاتری دارن، سکوت سازمانیشون هم بیشتره (r=0.743).
یعنی چی؟ یعنی یه جورایی کار کردن با بیماری باعث میشه که حتی اگه بخوای حرف بزنی، دیگه کم میاری و ساکت میشی! تازه یه تحلیل دقیق‌تر نشون داده که خود Presenteeism تقریبا ۴۷٪ این رابطه رو تشکیل میده. یعنی نصف اثر دست بردن تو کار و شخصی‌سازی رو سکوت کردن، به واسطه همین Presenteeism اتفاق میفته.
🎯 راهکار چیه؟
مدیرا باید دو تا کار بکنن:
۱. پرستارها رو تشویق کنن که توی کارهاشون خلاق باشن و بیشتر تو تصمیم‌گیری دخالت بدن (یعنی همون Job Crafting رو تقویت کنن).
۲. شرایط کاری رو جوری کنن که وقتی کسی حال نداره یا مریضه، بتونه راحت مرخصی بگیره و بدون استرس سر کار نیاد. یعنی Presenteeism رو بیارن پایین.
اگه این دو تا مسیر با هم پیش بره، هم پرستارا کمتر خسته و خاموش میشن، هم اطلاعات و مشکلات واقعی زودتر خودشو نشون میده، هم ارتباط تیمی بهتر میشه و در نهایت کیفیت کار تیم بالا میره.
🏁 جمع‌بندی رفیقانه:
اینجا یاد گرفتیم که وقتی پرستارا مجبور میشن مریض و بی‌حال هم برن سر کار، آخرش ترجیح میدن چیزی نگن و سکوت کنن. ولی اگه فضا جوری باشه که آدم‌ها بتونن رو کارشون «دست ببرن» و راحت مریض بشن مرخصی بگیرن، کمتر ساکت می‌مونن و تیم سلامت هم جون‌دارتر میشه! این مقاله هم یه نقشه راه به مدیرا نشون میده که چطور میشه این سه تا تیغه رو مدیریت کرد.
منبع: +
