خب بچه‌ها، یه تحقیق خیلی باحال انجام دادن که کلی نکته آموزنده داره. موضوع‌ش اینه که خودمون می‌دونیم حال روحی دانشجوها چقدر روی درس و زندگی‌شون تاثیر داره؛ مثلاً کارایی مثل درس خوندن، معاشرت با بقیه، یا حتی خوابیدن خیلی مهمن و روی حال آدم تاثیر می‌ذارن. این وسط، داده‌هایی که موبایل‌ها جمع میکنن (مثلاً موقعیت مکانی، فعالیت، پیام‌ها و …)، نشون میدن چقدر زندگی روزانه و حال روحی دانشجوها به هم گره خورده.
حالا این تیم تحقیقاتی اومدن و یه چارچوب جدید ساختن با استفاده از LLM Agent-Based Simulation. یعنی چی؟ LLM همون Large Language Model هست (یعنی مدل زبانی خیلی بزرگی مثل هوش مصنوعی ChatGPT) و Agent-Based Simulation یعنی یه عالمه آدم هوشمند فرضی ساختن که هر کدوم مثل کاراکترهای یه بازی، رفتارهای خاص خودشون رو دارن. این بار، این ایجنت‌ها رو با اطلاعات مربوط به شخصیت دانشجوها و داده‌هایی که از گوشی‌ها جمع شده، آموزش دادن. همه‌ی این کارها رو با استفاده از یه دیتاست معروف به اسم StudentLife انجام دادن (مثلاً دیتاست یعنی مجموعه‌ای منظم از اطلاعات واقعاً جمع‌آوری‌شده درباره موضوع خاص).
این آدم‌های مجازی (یا همون ایجنت‌ها) می‌تونن رفتار هر دانشجو رو پیش‌بینی کنن، به سوال‌هایی درباره حال روحی‌شون جواب بدن (اینو بهش میگن Ecological Momentary Assessment — یعنی همون ارزیابی حال روحی لحظه‌ای به‌صورت زیاد و توی روزمره)، و حتی بعداً دوباره پرسشنامه‌های شخصیت رو پر کنن تا ببینن چی تغییر کرده.
برای این که نتایج دقیق‌تر باشه، محقق‌ها چند مدل مختلف طراحی کردن: مثلاً انواع روش‌های پرسشگری (Prompting Techniques، یعنی مدل‌های سوال پرسیدن از هوش مصنوعی)، سیستم‌های حافظه (Memory Systems یعنی محل ذخیره تجربه‌ها و اطلاعات قبلی هر ایجنت)، و استراتژی‌هایی که وابسته به فعالیت‌های روزانه، حال روحی ایجنت‌ها رو هی آپدیت میکنن (Activity-Based Mental State Management). همه اینا باعث میشه مدل خیلی نزدیک به واقعیت رفتار کنه و رو حال دانشجو تاثیر بذاره.
حالا نکته جذاب این چارچوب چیه؟ فقط اطلاعات قبلی رو تقلید نمی‌کنه! یعنی محقق‌ها می‌تونن شرایط جدیدی رو تست کنن که توی دیتاست واقعی اصلاً وجود نداشت. مثلاً میشه تاثیر دوستا رو روی هم با مکالمه بین ایجنت‌ها بررسی کرد (Peer Influence یعنی این که رفتار یه دانشجو می‌تونه روی حال بقیه هم تاثیر بذاره)، یا اینکه ببینن شبکه‌های اجتماعی چه بلایی سر حال دانشجوها میارن.
از اون جالب‌تر: می‌تونن الگوهای روزانه رو تغییر بدن یا حتی شخصیت دانشجوها رو از طریق پرسشنامه‌ها دستکاری کنن و ببینن چه اتفاقی میافته. به این کارها میگن Intervention Studies، یعنی «مطالعات مداخله‌ای» که آگاهانه یه چیزی رو تغییر میدن تا واکنش رو بسنجن.
یه قابلیت ویژه دیگه هم داره: میشه با ایجنت‌ها به‌صورت مجازی مصاحبه کرد (Hypothetical Interviews)، یعنی بیای با یه دانشجوی فرضی ساخته‌شده با هوش مصنوعی گپ بزنی و از خودش بپرسی دقیقاً چه حسی داره یا چی باعث شده اینجوری بشه.
در کل، این تحقیق نشون داده که استفاده از هوش مصنوعی‌های پیشرفته همراه با داده‌های موبایل می‌تونه شبیه‌سازی‌های خیلی واقعی و آموزنده‌ای از رفتار و حال روحی دانشجوها بسازه. با این کار میشه بهتر فهمید چی به دانشجوها کمک می‌کنه تا حالشون خوب بمونه و حتی چه راهکارهایی بیشتر جواب می‌ده. خلاصه اگه از آینده شگفت‌زده میشی و می‌خوای بدونی هوش مصنوعی چطوری حال آدم‌ها رو می‌تونه بشناسه، این یکی از بهترین نمونه‌هاشه!
منبع: +
