خب بذار همین اول خیال همه رو راحت کنم: داستان عذاب وجدان مامان‌ها تمومی نداره! همیشه با خودمون فکر می‌کنیم که اگه فلان کار رو می‌کردیم یا نمی‌کردیم، آینده بچه رو نابود یا عالی می‌کردیم. اما واقعیتش اینه که خیلی از این فکرها واقعاً اون‌قدرها هم مهم نیستن که فکر می‌کنیم.
بذار یه نکته علمی خیلی خفن رو بهت بگم: توی سال‌های اخیر کلی تحقیق انجام شده که نشون میده پدر و مادرها به اندازه‌ای که همه فکر می‌کنن، روی شخصیت و آینده بچه‌ها تاثیر ندارن! مثلاً ژن‌ها – یعنی همون ویژگی‌هایی که از مامان و بابا به فرزند منتقل میشه – خیلی بیشتر از محیط خانوادگی تاثیر گذارن.
حالا یه موضوع دیگه رو هم باهات درمیون بذارم:
یه نظریه معروف هست به اسم “Attachment theory” که یعنی نظریه دلبستگی. این نظریه میگه رابطه‌ی اولیه بچه با مراقبش (مثلاً مادر یا پدر) فقط یه تاثیر کم و ضعیف روی روابط دوران بزرگسالی داره! در واقع، تحقیقات نشون داده که اینکه بچگی چقدر به مامانت وابسته بودی فقط یه بخش کوچیکی از داستانه. بقیه‌ی سرنوشتت بستگی داره به دوست‌هایی که داشتی، اتفاقات بزرگی که تو زندگی برات پیش اومده و خلاصه کلی چیزای دیگه غیر از مامان-بابا.
یه روانشناس خیلی معروف به اسم Alison Gopnik (آلیسون گوپنیک) تو کتابش به اسم “The Gardener and the Carpenter” (یعنی “باغبونه یا نجاره؟”) گفته: “خیلی سخته که بشه یه رابطه مطمئن و علمی پیدا کرد بین کارهای کوچیکی که والدین انجام میدن و خصوصیات بزرگسالی بچه‌هاشون.” یعنی میخواد بگه این همه دنگ و فنگ و وسواس مامان‌ها (یا باباها) آخرش معمولاً تفاوت زیادی ایجاد نمی‌کنه!
خلاصه دوستِ من! اگه مامان یا بابا هستی و هی عذاب وجدان می‌گیری که فلان کار رو درست کردی یا نه، بهتره یه نفس عمیق بکشی و بدونی که آینده بچه‌هات فقط به کارهای کوچیک تو وابسته نیست. ژن‌هاشون، دوستاشون و کلی اتفاقات زندگی تاثیرهای خیلی مهم‌تری دارن. پس یکم راحت باش و اینقدر خودتو اذیت نکن!
منبع: +
