تا حالا دقت کردی چرا بعضی سریال‌ها و شوها اینقدر جذب‌مون می‌کنن و نمی‌تونیم از جلو تلویزیون بلند شیم؟ یه بخش بزرگش برمی‌گرده به مغزمون و اینکه چطوری سیم‌کشی شده واسه لذت بردن از هیجان و اضطراب!
بر اساس تحقیقاتی که پروفسور وندی بری مندز، استاد روانشناسی دانشگاه یِیل (همون Yale معروفه که کلی آدم موفق ازش بیرون اومده)، انجام داده، بدن ما بعضی وقتا فرق بین دست‌پاچه شدن از دیدن مثلاً سریال «The Bear» (که این روزا حسابی سر و صدا کرده) و بالا رفتن ضربان قلب موقع پیاده‌روی عادی توی خیابون رو نمی‌فهمه!
جالبه بدونی ما همیشه دنبال این بودیم که از تماشای هیجان و استرس، لذت ببریم. به این میگن «فشار جانشین» یا همون vicarious stress، یعنی استرسی که فقط با تماشا کردن واردش می‌شی، بدون اینکه واقعاً خطر یا ریسکی تهدیدت کنه. انگار مغزت داره باهات شوخی می‌کنه؛ چون مثلاً وقتی یه فیلم ترسناک می‌بینی هم همین حس رو پیدا می‌کنی. البته خود مندز توضیح داده که فیلم ترسناک یه جور دیگه کار می‌کنه، چون معمولاً خیلی شدیدتر و با شوک‌های ناگهانی (اونایی که یهو می‌پرونی!) همراهه و مغز کمتر همچین تجربیاتی رو توی زندگی واقعی داره.
اما الان سریال‌هایی مثل همین «The Bear» باعث شدن یه حس استرس مداوم پیدا کنی؛ یه جور اضطراب که هی قطع نمی‌شه و ذهنتو درگیر نگه می‌داره. مندز می‌گه این نوع فشار عصبی همیشه و همه جا هست و خیلی بیشتر از اینکه بدونی یه زامبی دنبالت کرده مشترکه! (زامبی‌ها اون موجودات خیالی هستن که تو فیلمای ترسناک دنبال آدما می‌دوئن، ولی خب کمتر تو زندگی واقعی اتفاق میفته!)
پس دفعه بعد که نشستی یه سریال پُر از تنش و هیجان رو پیاپی ببینی و نتونستی ولش کنی، بدون که مغزت به نحوی گیر «هیجان بی‌خطر» افتاده! اصلاً تعجب نداره که دیدن این شوها کم‌کم واسه خیلیا شده یه عادت! خب وقتی میشه یه سرگرمی رو اینقدر جذاب و روتین کرد، چرا که نه؟
منبع: +
