خیلی وقتا وقتی می‌خوایم به آینده ذخیره‌سازی اطلاعات فکر کنیم، میریم سراغ چیزهایی مثل هارد اکسترنال، SSD یا حتی ذخیره‌سازی روی DNA (که یعنی ذخیره‌کردن اطلاعات در توالی DNA موجود زنده). اما یک یوتیوبر و موزیسین به اسم Benn Jordan یه ایده عجیب‌غریب‌تر داشته: “بیایم ببینیم میشه اطلاعات دیجیتال رو توی مغز و صدای یک پرنده ذخیره کنیم یا نه!” 😅
موضوع سر یک سار کوچولو (یه جور پرنده آوازخون) بود که وقتی جوجه بوده، توی طبیعت رها شده بوده و انسان‌ها نجاتش دادن و بزرگش کردن—اونم جایی کنار یه خط قطار پر سروصدا. همین باعث میشه این پرنده با صداهای عادی طبیعت خیلی فرق کنه و حتی صداهای غیرعادی مثل حرف‌زدن با اکو و صدای ماشین رو هم یاد بگیره! سارها یه اعضای صوتی خاص توی بدنشون دارن به اسم syrinx (سیرینکس یعنی همون جعبه صدای خیلی پیشرفته پرنده‌ها) که باعث میشه بتونن کلی صدا رو با جزئیات بسازن و حتی از طوطی هم تو این مورد قوی‌تر باشن.
حالا Benn می‌خواست ببینه آیا همین قابلیت باعث میشه بتونه اطلاعات رو به شکل صدا به پرنده “آپلود” کنه یا نه. مثلاً یه تصویر ساده (فرمت PNG) رو به کمک نرم‌افزار مخصوصی به موج صوتی تبدیل کرد و بارها این موج رو برای سار پخش کرد. هدف این بود: ببینه بعداً پرنده تونسته اون صدا رو به خاطر بسپاره و بازتولید کنه یا نه.
نکته جالب این بود که بعد از چند ساعت ضبط‌کردن صداهای سار، وسط یکی از فایل‌های ضبط‌شده، موج صوتی خیلی آشنا دید؛ تقریباً شبیه همون تصویری که به شکل صدا به سارش داده! یعنی ظاهراً پرنده تونسته همون اطلاعات رو با همون فرکانس دوباره بازخوانی کنه. طبق حساب‌هایی که Benn انجام داد، میشه گفت پرنده حدود ۱۷۶ کیلوبایت اطلاعات بدون فشرده‌سازی و حتی اگه خوشبین باشیم، تا ۲ مگابایت بر ثانیه اطلاعات رو تونسته “بخونه” (توضیح: منظور همون سرعتی هست که وقتی فرمت صدا رو فشرده حساب کنیم). این سرعت، حتی از ذخیره‌سازی روی DNA هم بیشتره! البته فراموش نکنیم که بحث قابلیت اطمینان و پایداری یا امنیت مثل یه هارد اکسترنال یا SSD اصلاً وجود نداره؛ چون مثلاً کی بتونه تضمین بده هر وقت اطلاعات رو خواستی، پرنده شروع کنه به خوندنش؟ یا اصلاً نره داده‌ها رو برای کسی دیگه بخونه یا پر بکشه؟😁
کل این داستان بیشتر هیجان‌انگیز و خلاقانه است تا اینکه بخواد واقعاً جایگزین حافظه‌های جدی مثل هارد یا SSD بشه. چون ذخیره داده توی یک سار هم زحمت داره، هم هیچ وقت نمی‌تونی مطمئن باشی دوباره همون دیتا رو دقیق بهمون تحویل می‌ده. تازه یک نکته خنده‌دار دیگه: اگه پرنده پر بکشه و بره، دیگه کل دیتات باهاش پریده! 😄
آخرش میشه گفت این فقط یه ترکیب شاعرانه از زیست‌شناسی و کامپیوتره و شاید بیشتر به درد داستان و کنجکاوی می‌خوره تا نیاز جدی ذخیره‌سازی… اما چه کسی می‌دونه؟ شاید یه روز واقعاً ایده‌های عجیب بشن بخشی از آینده! فعلاً بهتره اطلاعات مهممون رو بدیم به همون SSDها و هارددیسک‌ها! 😉
منبع: +
