خب، بذار براتون درباره یه تحقیق جالب از معلم‌های دبستانی تو نروژ بگم که تازه انجام شده. موضوعش این بوده که: معلم‌ها چطوری متوجه می‌شن کدوم دانش‌آموز نیاز به توجه بیشتر داره یا به اصطلاح “دانش‌آموز مسئله‌دار” یا اونایی که مثل بقیه نیستن و ممکنه مشکل پیدا کنن؟ اونا چطوری می‌فهمن یه بچه داره تو مدرسه غمگین یا مضطرب میشه و لازم داره بیشتر حواسشون جمعش باشه؟
این تحقیق با ۷ تا معلم نروژی انجام شده که همگی فرم خاصی به اسم Teacher’s Report Form (که خلاصه‌ش میشه TRF) رو پر کردن. این فرم برای اینه که معلم‌ها هر دانش‌آموز «نگران‌کننده» رو با یه دانش‌آموز “نمونه و معمولی” همسن خودش مقایسه کنن. تو این مقایسه‌ها نگاه می‌کنن ببینن از نظر تلاش توی درس، رفتار، توانایی یادگیری و حتی مودش (یعنی حس و حالش این روزا چطوره) چطوریه. اینم بگم: این معلم‌ها تو یه برنامه روانشناسی رفتاری به اسم Emotion شرکت کرده بودن که برای کمک به بچه‌هایی هست که غمگین یا نگرانن (یعنی افسرده یا مضطربن).
نکته عجیب و بامزه‌ای که توی نتایج تحقیق پیدا شده اینه که معلم‌ها وقتی می‌خوان تشخیص بدن کی خاص یا مشکل‌داره، بیشتر به همون فرد نگاه می‌کنن نه کلاً به بچه‌های دیگه یا حتی سنشون! یعنی میگن “فلانی نسبت به خودش چقدر فرق کرده” نه نسبت به بقیه یا میانگین سنی. این رو میگن person-relative comparison یعنی مقایسه با رفتارای قبلیِ همون فرد؛ نه اینکه بگن “بچه‌ها تو این سن معمولاً این‌جورن” که میشه group- or age-relative که یعنی نسبت به گروه یا سن مقایسه کنی.
یه نتیجه جالب دیگه: معلم‌ها معتقدن برای اینکه یه بچه تو مدرسه خوشحال باشه و بتونه درس بخونه، مهم‌ترین چیز یه محیط روانی-اجتماعی امنه. یعنی جایی که هر بچه‌ایی راحت بتونه نظر بده یا ایده‌هاشو بدون ترس مطرح کنه؛ چون اگه محیط ناامن باشه، خیلی راحت ممکنه یه دانش‌آموز دچار غم، استرس یا اضطراب بشه و حتی فرار کنه از مدرسه.
اصلاً چرا این شناسایی برای معلم‌ها انقدر مهمه؟ چون وقتی یه بچه تو مدرسه خوب عمل نمی‌کنه یا درگیر مشکلات روحی-روانیه، عواقبش می‌تونه بشه غیبت‌های زیاد و حتی قهر از مدرسه. اولین کسایی که می‌تونن این علائم اولیه رو ببینن و کمک کنن قبل از اینکه شدیدتر شه، معلم‌ها هستن. هر چی این نشونه‌ها زودتر دیده و پیگیری بشه، احتمال اینکه بچه دوباره حالش خوب بشه و برگرده به شرایط عادی خیلی بیشتره.
پس خلاصه مقاله اینکه: معلم‌ها تو نروژ (و خیلی جاهای دیگه!) با دقت و بیشتر با تکیه بر شناخت شخصی، سعی می‌کنن بچه‌هایی که نیاز به کمک دارن رو شناسایی کنن. تازه معتقدن جو روانی مدرسه تاثیر زیادی داره؛ اگه معلم‌ها بدونن دقیقاً چطور بچه‌ها رو ارزیابی کنن و باهاشون ارتباط برقرار کنن، خیلی راحت‌تر می‌تونن کمک‌کننده باشن و مشکل رو تو همون مراحل اولیه حل کنن. به همین سادگی و به همین مهمی!
منبع: +
