بذارید یه داستان جالب از نیویورک براتون بگم تو دوران کرونا! سال ۲۰۲۰ وقتی کرونا یهو همه جا رو بست و زندگی‌مون رفت تو قرنطینه، سه تا کلینیک سل تو نیویورک هم تقریباً همه خدمات حضوری‌شونو تعطیل کردن. خب، تو اون شلوغ‌پلوغی، خیلی سریع سرویس مشاوره آنلاین یا همون «تله‌هلث» (یعنی ویزیت دکتر به صورت تصویری یا تلفنی، بدون اینکه لازم باشی بری کلینیک) راه انداختن تا بیماران سل از راه دور درمانشونو ادامه بدن.
اما سؤال مهم این بود: «آیا این شیوه‌ی جدید واقعاً به درد می‌خوره؟ اصلاً کار می‌کنه؟» واسه همین، یه تیم تحقیقاتی اومدن و یه مطالعه از نوع “cohort prospective” انجام دادن؛ یعنی اومدن یه گروه بیماران سل و سل نهفته (LTBI یا همون کسانی که باکتری سل رو تو بدنشون دارن اما هنوز علائمی ندارن – بدون دردسر و سر و صدا!) رو از فروردین ۹۹ تا پایان ۲۰۲۲ تو این کلینیک‌ها دنبال کردن و نتیجه‌های خدمات آنلاین و حضوری رو با هم مقایسه کردن.
توی این تحقیق، اومدن افراد رو به دو دسته تقسیم کردن: اونایی که حداقل یه بار از تله‌هلث استفاده کردن (یعنی حداقل یه بار ویزیت از راه دور داشتن) و اونایی که کلاً حضوری میومدن کلینیک. بعد اومدن حساب کردن که هر گروه چقدر قرار مدیکال رو کامل کردن، چه کسایی درمانشونو تا آخر رفتن، و اینکه این بیمارا از لحاظ سنی و زبانی چه فرقی با هم دارن.
بیاین با آمارها دوست شیم!
– از کل ۸۸۵ تا بیمار سل، ۴۹۷ نفرشون (معادل ۵۶٪) از تله‌هلث استفاده کردن.
– توی بیماران LTBI (همون سل خاموش‌طور!)، از ۲۱۲۷ نفر، ۹۵۴ نفرشون (یعنی ۴۵٪) مزه تله‌هلث رو چشیدن.
یه نکته جالب این بود که تو بیماران سل، تفاوت خاصی بین تله‌هلث‌روها و حضوری‌ها از نظر سن و زبان وجود نداشت (یعنی مهم نبود چند سالته یا چی صحبت می‌کنی، همه به یه اندازه می‌رفتن آنلاین). اما بین بیماران LTBI، جوون‌ترها یه ذره بیشتر آنلاین بودن و از تله‌هلث حال می‌کردن!
حالا اینکه چقدر جلسه‌هاشون رو کامل کردن چی؟ بازم تیم تحقیقاتی اومد با روش «مدل‌های رگرسیون لجستیک مخلوط» (این یه مدل آماریه که تأثیر چند تا عامل رو همزمان بررسی می‌کنه) حساب کرد که احتمال تکمیل ویزیت آنلاین کمتر از حضوری بوده مخصوصاً اوایل سال ۲۰۲۰ (شاخص AOR برای بیماران سل: ۰.۷۷). اما اگه همون سه ماه اول اجرای تله‌هلث رو بیخیال شیم، بعدش همه‌چی تقریباً مساوی شد (شاخص AOR برای بیماران سل: ۰.۹۴ و برای LTBI: ۰.۹۶ – یعنی خیلی فرقی نمی‌کنه حضوری بری یا آنلاین!).
اما برویم سر اصل مطلب: آیا درمان هم کامل انجام میشه؟ بین ۶۴۱ تا بیمار «سل حساس به دارو» (یعنی کسایی که بیماریشون با دارو جواب میده و مقاوم نشدن)، ۳۳۳ نفر از تله‌هلث‌روها (۹۵٪) درمانشونو تا یک‌سال کامل رسوندن، در حالی که توی حضوری‌ها این عدد ۸۸٪ بود (۲۵۴ نفر از ۲۸۹ تا). این نشون میده اتفاقاً حتی شاید یکم تله‌هلث بهتر بوده!
پس خلاصه داستان چی شد؟ تو دوران کرونا، کلینیک‌های سل تو نیویورک حسابی از تله‌هلث استفاده کردن و با اینکه اولش یه کم سختی داشتن، اما بعدش نتیجه‌ها تقریباً مثل حضوری شد. از بچه تا بزرگ، انگلیسی‌زبان تا کسانی که به زبون دیگه صحبت می‌کردن، تقریباً همه تونستن درمانو جلو ببرن و حتی درصد موفقیت تو تله‌هلث کمتر هم نبود، شاید هم یه ذره بهتر بود! نتیجه اینکه گاهی وقتا، درمان از راه دور می‌تونه به اندازه حضوری جواب بده و حتی بعضی وقتا آسون‌تر و موفق‌تر هم باشه، مخصوصاً تو بحران‌هایی مثل کرونا که نمی‌شه راحت رفت کلینیک.
پس اگر کسی دور و برتون گفت: «آخه مشاوره آنلاین چی به درد می‌خوره؟!»، این داستانو براش تعریف کنین!
منبع: +
