آیا حتما باید هر بیماری که میاد اورژانس، بستری شه یا میشه یه راه دیگه هم براش پیدا کرد؟ خب، یه تیم پزشکی تو یه مطالعه جدید اومدن سراغ این سوال که “پایش از راه دور” یا همون Telemonitoring (یعنی چک کردن وضعیت سلامتی بیمار تو خونه با کمک دستگاه و اینترنت) واقعاً می‌تونه جای بستری تو بیمارستان رو برای بعضی بیماران بگیره یا نه؟
داستان از این جا شروع میشه که خیلی وقتا بخش اورژانس (ED) شلوغ میشه و جای کافی برای همه نیست، علاوه بر اینکه بیماران زیادی واقعاً نیاز به بستری ندارن و فقط باید خونه هم یه کم تحت نظر باشن. پایش از راه دور می‌تونه واسه این گروه خیلی راه‌گشا باشه. منتها تا حالا تجربه زیادی تو این زمینه نبوده.
توی این مطالعه پایلوت که کلی هم باحاله، اومدن هم بیمارا رو پرسیدن و هم پرستارها و دکترها رو. کلِ ۹۸ نفر بیمار، تو اورژانس پرسشنامه پر کردند و دیدگاهشون رو درباره پایش خونه‌ای (همین Telemonitoring) گفتن. خلاصه اینطوریه: حدود ۱۱.۲ درصد بیمارا فکر کردن که اصلاً میشه با پایش از راه دور، بستری رو حذف کرد! تازه ۶.۱ درصد دیگه هم گفتن شاید این راه بشه. اما پزشک‌ها خوشبین نبودن و فکر کردن فقط ۷.۲ درصد بیمارا می‌تونن این مدلی برن خونه. پرستارها کمی مهران‌تر بودن و عدد ۱۰.۴ درصد رو پیشنهاد دادن. تهش به نظر می‌رسه بیمارا امید بیشتری به این سیستم دارن تا پرسنل درمانی؛ ولی تفاهمشون روی کسایی که واقعاً مناسب این مدل هستن، زیاد نبود.
بگذار روراست بگم؛ پایش از راه دور فقط زمانی جواب می‌ده که چندتا شرط مهم برقرار باشه: اولش بیشتر بیمارا گفتن که باید تضمین بدن که اگر حالشون بد شد، سریع بتونن برگردن و بستری شن (۹۶.۹ درصد این رو خواستن). دوم، گفتن باید امکان ارتباط ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته با تیم درمانی باشه که هر وقت لازم شد، کمک بگیرن (۹۰.۸ درصد روش تأکید داشتن). یه نکته دیگه که واسه خیلیا مهم بود (۷۲.۴ درصد)، این بود که یه نفر مراقبشون باشه توی خونه – مثلاً همراه یا یکی که حواسش بهشون باشه.
اما خب، موانعش چیا بود؟ چند تا نگرانی مهم بود؛ یکی اینکه بعضی تیپ درمان‌ها صرفاً باید تو بیمارستان انجام بشه و نمی‌شه خونه انجامش داد. یه عده هم حس کردن خیلی بدحال‌تر از این حرفان که بیان خونه. یه گروه هم حس ناامنی کردن و فکر کردن اگه برگردن خونه، براشون خطرناک میشه.
حالا بیایم به فاز عملی کار: یه زیرگروه از همون بیمارا، پایش از راه دور رو تجربه کردن. جالب اینجاست که همه‌شون از راحتی و ساده بودن سیستم راضی بودن و گفتن حس اعتماد به نفس و آرامش بیشتری داشتن. خلاصه، براشون آلترناتیو خوبی به بستری شدن بوده.
اگه بخواهیم همه چی رو جمع کنیم، این مطالعه نشون داد که پایش از راه دور تو مراقبت حاد (که منظورش رسیدگی سریع به بیماری‌های جدی تو اورژانسه) می‌تونه جای بستری رو برای یه تعدادی بیمارا بگیره، به شرط اینکه هم بیمار و هم پزشک روش حس امنیت داشته باشن و امکانات لازم باشه؛ مخصوصاً اگر تضمینی برای بستری سریع اگه نیاز شد، باشه و خط ارتباط ۲۴/۷ با تیم درمانی برقرار بمونه.
در کل، پایش از راه دور شاید نتونه همه‌ی بیمارا رو از بستری نجات بده، ولی واسه یه بخشی از بیماران اورژانس، واقعاً می‌تونه راه‌گشا و امیدبخش باشه – اونم تازه با حس امنیت و نظارت! امیدوارم خیلی زود این شیوه وارد روال بیمارستان‌های ما هم بشه تا هم اورژانس‌ها خلوت‌تر شه و هم بیمارا راحت‌تر باشن.
منبع: +
