خب بیا برات یه خبر خیلی جالب و مهم از انگلستان بگم که واقعاً آینده انرژی کشورشون رو عوض می‌کنه! بالاخره دولت انگلیس تایید نهایی سرمایه‌گذاری نیروگاه هسته‌ای «سایزول سی» (Sizewell C) رو داده و یه پروژه غول‌آسا با ارزش ۵۱ میلیارد دلار راه افتاده که می‌گن می‌تونه تا چندین دهه برق ۶ میلیون خونه رو تأمین کنه. یعنی یه جورایی برقی که باهاش موبایل شارژ می‌کنی یا با تبلتت فیلم می‌بینی، قراره مستقیماً از این نیروگاه بیاد! 😁
حالا داستان اینه که دولت انگلیس با مدیریت اد میلیبند، وزیر انرژی‌شون، اومده و بخش بزرگی از این پروژه رو خودش صاحب شده؛ دقیق‌تر بخوام بگم، ۴۴.۹٪ سهامش رو داره، پس بزرگ‌ترین سهم‌دار این نیروگاه خود دولته. البته چندتا شرکت خفن دیگه هم هستن، مثلا EDF که فرانسوی هست و حسابی تو کار انرژی هسته‌ای حرفه‌ایه؛ Centrica، Amber Infrastructure و La Caisse که یه شرکت سرمایه‌گذاری کاناداییه و ۲۰٪ سهام داره. خلاصه تیمی بین‌المللی جمع شده!
یکی از چیزهای باحال این پروژه اینه که به گفته دولت انگلیس، وقتی سایزول سی شروع به کار کنه، هر سال حدود ۲.۷ میلیارد دلار صرفه‌جویی تو هزینه‌های برق کشور اتفاق میفته! یعنی دیگه وابستگی به گاز و نفت و این داستانا کمتر می‌شه و کلی پول تو جیب ملت می‌مونه. اونا می‌گن این یه قدم بزرگ برای وارد شدن به یه «عصر طلایی جدید انرژی هسته‌ای» تو بریتانیاست. (عصر طلایی یعنی یه دوره خیلی خوب و طلایی توی یه حوزه، که بیزینس‌ها و اقتصاد واقعاً رشد می‌کنه.)
ولی فقط بحث پول نیست؛ قرار شده مستقیماً ۱۰ هزار نفر تو خود پروژه کار داشته باشن و کلی شغل غیرمستقیم هم تو تأمین‌کننده‌ها ایجاد بشه. جالبه بدونی حدود ۳۵۰۰ شرکت بریتانیایی تو زنجیره تأمین این کار نقش دارن و هدفشون اینه که ۷۰٪ ارزش ساخت و سازش نصیب همین شرکت‌های داخلی شه. خلاصه خیلی به نفع صنعت انگلیس هم هست.
چی باعث شد این‌قدر خوشحال باشن؟ چون این پروژه سال‌ها پشت سر هم تأخیر خورده بود و حالا بعد از دنگ و فنگ‌های زیاد، مجوز نهایی رو گرفتن و امید دارن که دیگه وابسته به سوخت‌های فسیلی نمونن، حداقل برای ۶۰ سال آینده. (سوخت‌های فسیلی مثل نفت و گاز، که هم تموم می‌شن و هم هوا رو آلوده می‌کنن!)
از طرف دیگه، سایزول سی قراره هر سال جلوی انتشار ۹ میلیون تن دی‌اکسید کربن رو بگیره! یعنی انگار سیاره رو از حسابی خفه شدن نجات می‌ده و آب و هوا رو هم بهتر می‌کنه. 😍
حالا نکته مهم اینه که روش تامین مالی این پروژه فرق داره. گفتن که تو ساخت نیروگاه هنکلی پوینت سی (Hinkley Point C)، از روشی استفاده کردن که هزینه ساخت رو بین مصرف‌کننده‌ها (یعنی مردمی که برق مصرف می‌کنن)، مالیات‌دهنده‌ها و سرمایه‌گذارهای خصوصی تقسیم می‌کنن. (مصرف‌کننده یعنی ما مردم عادی که برق خونه رو می‌گیریم.) این بار هم همون مدل رو پیاده می‌کنن. تازه جالبه این اولین باره که مردم عادی انگلیس هم شریک نیروگاه هسته‌ای می‌شن و قراره سود کنن و تولید برق ارزون‌تر بشه.
دولت گفته تاثیر این پروژه روی قبض برق هر انگلیسی به‌طور میانگین فقط در حد ۱ پوند در ماه درمیاد، اما در عوض سال‌ها برق ارزون‌تر و پاک‌تر خواهند داشت. پس صرف‌شو داره!
ینکته دیگه اینه که از سال ۱۹۹۵ تا حالا هیچ نیروگاه هسته‌ای جدیدی تو انگلیس راه‌اندازی نشده بود اما حالا سایزول سی، هنکلی پوینت سی و حتی نیروگاه‌های مدولار کوچک (SMRs) قرارن معادله رو عوض کنن. (نیروگاه مدولار کوچک یعنی رآکتورهای جمع‌وجور که مثل قطعات لگو هرجا خواستن می‌تونن بسازن و برق بدن، داستانشون حسابی جدیده!)
سایزول سی قراره ۳.۲ گیگاوات برق تولید کنه – عدد بزرگیه، یعنی با یه نیروگاه کنار سایزول بی ساخته می‌شه و طراحی‌ش مثل همون هنکلی پوینت سی هست. تازه برای ساخت هنکلی پوینت سی، بزرگ‌ترین جرثقیل زمینی دنیا به اسم Big Carl هم اومده بود و سقف گنبدی دومین رآکتور رو گذاشته بود، یعنی تکنولوژی به این سطح رسیده!
سال پیش، نخست‌وزیر انگلیس (سر کیر استارمر) هم اومده حسابی رو انرژی هسته‌ای مانور داده و گفته بوروکراسی و کاغذبازی‌ها رو کم می‌کنه که جاهای بیشتری بشه نیروگاه ساخت و سریع‌تر پیش برن. اینا همه توی نقشه«تغییر» انگلیسه که می‌خوان واقعاً ساخت‌وساز رو تو کشور جون بدن.
در مجموع، آینده انرژی انگلیس با سایزول سی و پروژه‌های بعدی هسته‌ای حسابی قراره سبز و ارزان‌تر شه. برق خونشون هم بیشتر از خود کشور تولید می‌شه و وابستگی‌شون به سوخت‌های وارداتی کم می‌شه. خلاصه: کار درستیه و امسال معلومه که انگلیس پا گذاشته روی گاز و بنزین و داره می‌ره سمت انرژی پاک و اقتصادی!
منبع: +
