اگه فکر می‌کنی ابزار جاسوسی و کنترل محیط فقط محدود به ماهواره‌ها و راداراهاست، باید بهت بگم داشت اشتباه می‌کردی! چون اخیراً نیروی دریایی آمریکا (US Navy) و تفنگداران دریایی یا همون مارین‌ها، اومدن با یه ایده خفن سر و صدا کردن: استفاده از بالن‌های بلندپرواز هیدروژنی و پهپادها برای دیدن اون‌طرف افق!
حالا داستان چیه؟ از ۱۹ تا ۲۱ مِی، توی بیابون‌های کالیفرنیا یه آزمایش حسابی گرفتن و بالن‌هایی که با گاز هیدروژن پر شده بودن رو فرستادن هوا. نکته جالب‌تر اینه که پهپادهاشونم با هیدروژن کار می‌کرد! پهپاد یعنی پرنده کوچیکی که بدون خلبان و کنترل از راه دور پرواز می‌کنه.
هدف چی بود؟ اینکه بتونن اطلاعات، نظارت و هدف‌گیری (بهش ISRT هم می‌گن یعنی کلی کارایی که برای جاسوسی و مراقبت لازمه) رو مستقل از لجستیک (یعنی دردسرهای حمل و نقل تجهیزات سنگین) انجام بدن. این تست‌ها نتیجه‌ی ۴ سال کار و هزینه توسط وزارت دفاع آمریکا بود.
یه نکته جالب! معمولاً برای بالن‌های آزمایشی از هلیوم استفاده می‌شد، ولی حالا اومدن سراغ هیدروژن. ریچ استرومن که رئیس بخش انرژی جایگزین توی آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریاییه، گفت: “هیدروژن می‌تونه جایگزین خوبی برای هلیوم باشه و کار لجستیکی رو آسون‌تر کنه”. ضمناً هیدروژن باعث میشه پهپادهایی بسازیم که مدت طولانی‌تری بتونن رو آسمون بمونن بدون اینکه نیاز باشه مدام برگردن برای سوختگیری.
یکی دیگه از ترفندها این بود که سیگنال‌های ارتباطی رو از طریق بالن هیدروژنی بین پهپادها و پایگاه‌ها رد و بدل کنن تا منطقه کنترلشون خیلی بزرگ‌تر بشه. یعنی بدون اینکه خودشون جابجا شن، اونور افق رو هم کنترل کنن.
حالا این بالن‌ها چقَدر خفن هستن؟ مثلاً می‌تونن هفته‌ها توی آسمون بمونن و انواع سنسور یا رله‌های ارتباطی حمل کنن. وقتی با پهپادها همکاری کنن، حتی لازم نیست کلی هواپیما بفرستن بالا، چون محدوده‌ای که می‌تونن پوشش بدن، بزرگ میشه و پروازها کمتر میشه. این کلی توی ماموریت‌ها صرفه‌جویی میشه.
یعنی حتی برای جاهایی که نیروها توی جزیره‌های دورافتاده یا مناطق پراکنده هستن، باز هم می‌تونن کنترل و نظارت رو داشته باشن. راث آن دارلینگ، مدیر بخش نوآوری انرژی پنتاگون (یعنی وزارت دفاع)، خودش گفته همیشه انرژی می‌تونه پاشنه آشیل باشه ولی این روش با هیدروژن مخصوصاً تو مناطق دورافتاده خیلی جواب می‌ده، چون نمی‌خواد مدام سوخت و ملزومات بِرون براشون.
برای اینکه ببینن این تکنولوژی واقعاً به درد می‌خوره یا نه، مارین‌ها رو دعوت کردن تا تو همون فاز آزمایشی باشن و نظر بدن. چون معمولاً این بلاها هست که وقتی تکنولوژی ساخته شد می‌فهمن به دردشون نمی‌خوره! حالا کاپیتان جاشوا اشلی، یکی از مارین‌ها، گفته: اگه بتونیم سنسور رو برای هفته‌ها روی یه بالن نگه داریم، اون‌وقت کلی ماموریت راحت‌تر میشه. پس نقش نیروهای عملیاتی توی این مرحله خیلی بالاست.
جالبه بدونی که در حال حاضر هم Navy آمریکا از رادار، هواپیما، سیستم‌های بدون سرنشین (پهپاد) و ماهواره و این چیزها استفاده می‌کنه، ولی همیشه احتمال این هست که طرف مقابل بتونه این ابزارها رو مختل یا از کار بندازه. واسه همینه که انرژی پایدار و مستقل خیلی مهم میشه!
توی این تست نشون دادن که کانسپت ترکیبی بالن و پهپاد با سوخت هیدروژنی می‌تونه مستقیماً از روی کشتی هم اجرا شه و به راحتی نیروها رو پشت افق پشتیبانی کنه. به قول مسئولین، این یه قدم مهم برای ساخت پلتفرم‌های حسگری با عمر طولانی و مصرف انرژی کم توی دریاست و خطرات فنی هم قبل از رسیدن به مانورهای نظامی بزرگ‌تر خیلی کمتر میشه.
در کل، این قضیه نشون داد تکنولوژی‌هایی که روی انرژی پاک و سبک مثل هیدروژن تمرکز دارن، آینده جاسوسی و نظارت نظامی رو خیلی تغییر میدن و محیط عملیاتی رو حتی تو مناطق دورهم امن‌تر و آسون‌تر می‌کنن!
منبع: +
