مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که میراندا، یکی از ۲۷ قمر اورانوس، احتمالاً دارای اقیانوسی زیرسطحی در زیر پوسته یخی خود است که می‌تواند شرایط مناسبی برای حیات فرازمینی فراهم کند. این کشف درک ما از اجرام آسمانی کوچک در منظومه شمسی خارجی را به چالش می‌کشد.
میراندا که اولین بار در سال ۱۹۸۶ توسط فضاپیمای وویجر ۲ (Voyager 2) ناسا به طور دقیق عکسبرداری شد، سطحی عجیب با شیارهای عمیق، صخره‌های مرتفع و مناطق ذوزنقه‌ای شکل به نام کورونا دارد. تام نوردهایم از آزمایشگاه فیزیک کاربردی جانز هاپکینز، به همراه همکارانش کیلب استروم از دانشگاه داکوتای شمالی و الکس پتهوف از موسسه علوم سیاره‌ای، با استفاده از مدل‌سازی رایانه‌ای مدرن به تحلیل این تصاویر تاریخی پرداختند.
تحقیقات آنها نشان می‌دهد که ۱۰۰ تا ۵۰۰ میلیون سال پیش، میراندا دارای اقیانوسی زیرسطحی با عمق حداقل ۱۰۰ کیلومتر بوده که توسط پوسته‌ای یخی با ضخامت کمتر از ۳۰ کیلومتر محافظت می‌شده است. علی‌رغم فاصله زیاد از خورشید، این اقیانوس به دلیل نیروهای جزر و مدی ناشی از تشدید مداری با قمرهای مجاور مایع باقی مانده است.
سیاره مادر میراندا، اورانوس، خود دارای اسرار خاصی است که شامل چرخش منحصر به فرد به پهلو و فصل‌های ۴۲ ساله در قطب‌هایش می‌شود. رنگ آبی-سبز متمایز این سیاره از جو غنی از متان آن ناشی می‌شود، و در سال ۱۷۸۱ توسط ویلیام هرشل کشف شد.
اگر به خواندن کامل این مطلب علاقه‌مندید، روی لینک مقابل کلیک کنید: earth
