خب بچهها بیاید با هم یه موضوع جذاب رو مرور کنیم که دربارهٔ منتورها (همون مربیها یا راهنماها) و اینکه چرا بعضی وقتا رابطههای منتوری زودتر از اونی که باید تموم میشن. مخصوصاً وقتایی که شرایط خیلی آسون نیست، مثل اوج کرونا! این مقاله، با یه نگاه ریزبین، بررسی کرده که چی باعث میشه این رابطهها زود کات بشه و چه چیزایی میتونن وسطش نقش داشته باشن.
اول یک توضیح کوچیک: منتورینگ یعنی همون راهنمایی گرفتن از یه فرد با تجربهتر توی یه حوزه خاص (مثلاً علوم، ریاضی، یا هر چی دوست دارید)، تا بتونین راهتون رو پیدا کنین و موفقتر باشین.
حالا داستان چیه؟ دو تا گروه منتور بررسی شدن: یکی منتورهایی که تو یه برنامه آنلاین راهنمایی دخترها تو رشتههای STEM بودن (STEM هم یعنی رشتههای علوم، تکنولوژی، مهندسی و ریاضی)، یکی هم منتورهای برنامهای که تو مدرسه با بچههای بااستعداد کار میکردن. تعدادشم اینطوری بود: ۹۸ تا منتور تو آنلاین و ۶۰ تا تو برنامه مدرسه.
همه این منتورها تو زمان اوج کرونا توی آلمان بودن و یه فرم استاندارد درباره تجربهشون پر کردن. کرونا خودش از نظر شرایط کلی، تقریباً همه چیز رو چالشبرانگیز کرده بود؛ مدرسه تعطیل، ملاقاتها محدود و کلی استرس و سردرگمی.
اصل حرف تحقیق چیه؟ اومدن دیدن که هرچی منتورها منابع یا “منابع منتورینگ” شون کمتر میشه (منابع یعنی چیزهایی مثل وقت، انرژی، ابزار لازم یا حتی انگیزه برای کمک کردن)، احتمال اینکه این رابطه منتوری زودتر از حد تموم بشه میره بالاتر. حالا این تموم شدن زودهنگام رابطه منتورینگ همونیه که بهش میگن “premature match closure” (یعنی قبل از وقت طبیعی، برنامه منتورینگ کات میشه).
چرا این منابع اینقدر مهمن؟ دو تا فاکتور مهم پیدا کردن: یکی اینکه اعتماد به نفس منتور تو توانایی خودش، تاثیر مستقیم رو حس helplessness (یعنی حس درماندگی، همون حسی که آدم فکر میکنه هر کاری کنه هم فایده نداره) داره. هرچی اعتماد به نفس کمتر، حس درماندگی بیشتر و احتمال اینکه دیگه منتور بخواد زود تموم کنه بیشتر میشه. عامل دوم اینه که باور منتور نسبت به رشد و تغییرپذیری (یعنی منتور فکر کنه میشه مشکلات رو حل کرد و مهارتها ثابت نیستن) تاثیر خیلی زیادی تو برخورد منتور با شکست داره. اگه منتور باور داشته باشه که میشه بهتر شد، راحتتر شکست رو مدیریت میکنه و به منتوری ادامه میده.
یه نکته جالب دیگه این بود که منتورهای مدرسهای (یعنی همونایی که حضوری با دانشآموزها کار میکردن) نسبت به اونایی که منتور آنلاین بودن، منابعشون بیشتر کم شد و به همون نسبت زودتر رابطهشون تموم شد. به زبون ساده یعنی تو بحرانهایی مثل کرونا، برنامههای منتورینگ آنلاین یه سروگردن از حضوری مقاومتر هستن. چون محدودیتهای حضوری و استرسها کمتر تو کارشون دخالت میکنه.
حرف اصلی مقاله چی بود؟ خلاصه این که اگه میخواید یه برنامه منتورینگ موفق داشته باشین، مخصوصاً تو شرایط سخت و پرچالش، باید حواستون به منابع و حمایت کافی از منتورها باشه. یعنی منتورها هم نیاز به انرژی، ابزار و پشتیبانی دارن وگرنه احتمال داره رابطهها زودتر از اونچه باید تو میدون شکست بخورن.
جمعبندی: رمز موفقیت تو منتورینگ، مخصوصاً تو دورانهایی مثل کرونا یا شرایط دشوار دیگه، اینه که دسته منتورها رو ول نکنیم و براشون پشتیبانی و امکانات مناسب بذاریم. تازه اگه برنامه آنلاینه، احتمال موفقیتش خیلی بالاتره! پس مراقب منتورها باشیم، چون زندگی منتوری و منتور هر دو به این حمایتها وابستست.
منبع: +
