خب بریم سراغ یه داستان واقعاً عجیب و البته شگفت‌انگیز از یک مرد کانادایی به اسم برنت چپمن که زندگی‌ش با یه ماجرای پزشکی فوق‌العاده خاص و کم‌نظیر زیرورو شده!
ماجرا از این قراره که برنت، وقتی فقط ۱۳ سالش بوده، به خاطر یه واکنش خیلی نادر و وحشتناک سیستم ایمنی بدنش بعد از خوردن ایبوپروفن (همون قرصی که خیلیامون برای سردرد مصرف می‌کنیم)، دچار یه بیماری به اسم سندروم استیونز-جانسون میشه. یه توضیح کوچیک: سندروم استیونز-جانسون یعنی سیستم ایمنی بدن اشتباهی به خود بدن حمله می‌کنه و پوست و مخاط‌ها رو، مثل چشم و دهان، هدف قرار میده. خلاصه، برنت دچار زخم‌ها و سوختگی‌های شدیدی روی کل بدنش، مخصوصاً روی سطح چشم‌هاش میشه.
همه این مسائل باعث میشه که قرنیه (یا همون بخش شفاف جلوی چشم) چپش کامل از بین بره و چشم راستش هم به شدت آسیب ببینه؛ طوری که تقریباً هر دو چشمش رو از دست داد.
برنت توی ۲۰ سال بعد، بیش از ۵۰ بار جراحی میشه! حتی ۱۰ بار تلاش کردن قرنیه جدید براش بذارن، ولی نتیجه هیچ‌کدومشون همیشگی نبوده و فقط بعضیاش تونستن موقتاً کمی بینایی بهش بدن.
این وسط، دکترا تصمیم می‌گیرن که یک عمل فوق‌العاده عجیب و کمیاب رو برای اولین بار توی کانادا انجام بدن: «عمل کاشت دندان توی چشم»! اسم علمی‌ش هم هست Osteo-odonto-keratoprosthesis، که یعنی استفاده از دندان و استخون خود بیمار برای ساختن یه قرنیه مصنوعی مخصوص خودش. خلاصه، این عمل برای کساییه که قرنیه‌شون دیگه قابل تعمیر نیست ولی شبکیه (یعنی لایه حساس به نور انتهای چشم) و عصب بیناییشون سالمه.
این روش عجیب و غریب شاید از دهه ۶۰ میلادی باشه و جاهایی مثل استرالیا، آلمان، هند و آمریکا استفاده شده، اما توی کل دنیا فقط چند صد نفر تا حالا این جراحی رو داشتن! چون کل عمل و پروسه‌ی آماده‌سازی بعدش بیشتر از ۱۲ ساعت زمان می‌بره و دکتر متخصصشم خیلی کم پیدا میشه.
حالا پروسه عمل چطوریه؟ دکتر گِرِگ ملونی، استاد چشم‌پزشکی دانشگاه بریتیش کلمبیا، مسئول این ماجرا بوده. مرحله اول اینه که یکی از دندون‌های نیش برنت رو درمیارن، با یه لایه نازک استخون دورش، بعد کلی تراش و ریزه‌کاری، و داخلش رو هم سوراخ می‌کنن که یه لنز شفاف پلاستیکی رو بذارن. بعدش، این دندون تراش‌خورده برای چند ماه، توی گونه برنت کاشته میشه تا با بافت نرم بدنش پوشیده بشه و بدن کاملاً قبولش کنه.
چند ماه بعد، این دندون-با-لنز از گونه درمیاد و توی چشم راست برنت کاشته میشه. به خاطر اینکه دندون و بافت‌هاش از بدن خودش بودن، بدنش خیلی راحت‌تر قبولش می‌کنه و امکان پس زدن خیلی کمتره (بر خلاف پیوندهای عادی).
تقریباً بلافاصله بعد عمل، برنت تونست حرکت رو تشخیص بده! توی یه ماه بعد، بیناییش کم‌کم بهتر و واضح‌تر میشه و فقط یه مقدار اعوجاج داره که با یه جراحی کوچیک دیگه، جای لنزو بهتر تنظیم کردن. آخر ماه، وقتی عینک اصلاحی زدن، به بینایی ۳۰/۲۰ رسید؛ یعنی اشیایی که یک فرد بینای کامل از فاصله ۹ متری می‌بینه، برنت تو فاصله ۶ متری می‌تونه راحت و واضح ببینه. واقعاً شگفت‌انگیزه، نه؟!
بد نیست بدونید طبق یه تحقیق تو سال ۲۰۲۲ روی ۵۹ نفر که این عمل رو داشتن، ۹۴ درصدشون تو بلندمدت موفق بودن و بیناییشون حفظ شده! یعنی با اینکه این عمل آخرین انتخابه، اما نتیجه‌ش واقعاً چشمگیره.
در نهایت باید گفت کاشت دندان توی چشم برای آدمایی که همه راه‌های دیگه رو امتحان کردن و به بن‌بست خوردن، مثل یه امید دوباره‌ست. البته این یادداشت فقط برای اطلاع‌رسانیه و اگه مشکل مشابهی دارین، حتماً باید با دکتر متخصص خودتون صحبت کنین.
زندگی واقعا عجیب‌تر از قصه‌هاست—کی فکرشو می‌کرد یه روز بتونن با دندون، دوباره چشم آدم‌رو درست کنن؟!
منبع: +
