یه خبر خیلی جالب براتون دارم درباره اون پل خاکی معروفی که زمانی آسیا رو به آلاسکا وصل می‌کرد و کلی داستان درباره‌ش شنیدیم. همه فکر می‌کردن این Bering Land Bridge (پل خاکی برینگ) خیلی قدیمی‌تره و از همون اوایل عصر یخبندان آخری وجود داشته، اما یه تحقیق جدید حرف دیگه‌ای می‌زنه!
داستان اینه که براساس این مطالعه جدید، پل برینگ فقط حدود ۳۵ هزار سال قبل بوده که تازه از زیر آب اومده بیرون، یعنی خیلی دیرتر از زمانی که قبلاً فکر می‌کردن. قبلاً دانشمندا می‌گفتن سطح آب حدود ۷۰ هزار سال پیش اونقدر پایین بوده که این پل رو نمایان کرده باشه. ولی حالا معلوم شده این اتفاق احتمالاً خیلی دیرتر افتاده.
خب یه توضیح رفیق‌گونه: پل خاکی برینگ یه نوار نسبتاً پهن خاکی بوده که روسیه (آسیا) رو به آلاسکا (آمریکای شمالی) وصل می‌کرد و روی اون کلی حیون مثل ماموت‌ها (همون فیل‌های پشمالو که تو عصر یخبندان بودن)، اسب‌ها، بوفالوها و کلی حیوان دیگه رد می‌شدن و حتی آدم‌ها هم ازش گذشتن.
حالا دقیق‌تر بخوام بگم، طبق این پژوهش، وقتی عصر یخبندان به نقطه اوجش رسید (بهش می‌گن Last Glacial Maximum یا LGM – یعنی شدیدترین زمان یخبندان)، سطح آب جهان کلی پایین اومد چون بیشتر آب‌ها یخ زده بودن و اقیانوس‌ها کوچیک‌تر. اما نکته اینجاست که اون موقع که فک می‌کردیم پل ظاهر شده، سطح آب اونقدری پایین نبوده که این پل از آب بزنه بیرون! تازه دستگاه‌ها و اطلاعات علمی دقیقی هم نداشتیم که بفهمیم سطح آب دقیقاً چقدر پایین بوده. یه جورایی ۱۰ تا ۲۰ متر بالا و پایین بودن هم کلی فرق می‌کرد.
حتی دانشمندها می‌گن وزن یخ‌های غول‌آسا که روی خشکی‌های اطراف پل برینگ جمع می‌شدن، باعث فشار به زمین و بالا اومدن سطح آب محلی می‌شده. یعنی این فشار باعث می‌شده سطح دریا تو این منطقه نسبت به بقیه جاها متفاوت باشه. خلاصه همه اینا دست به دست هم داده که تا همین الآن دقیق نفهمیده بودیم دقیقاً پل کی بیرون بوده.
یه نکته خیلی باحال اینکه یکی از قدیمی‌ترین نشونه‌های حضور آدم تو آمریکا، همون ردپاهای ۲۳ هزار ساله تو پارک ملی وایت سندز (White Sands) نیومکزیکوئه. حالا این کشف جدید با اون اطلاعات جور درمیاد: یعنی آدم‌ها به محض اینکه پل از آب اومد بیرون، احتمالاً سریع ازش استفاده کردن و سرازیر شدن به سمت آمریکا.
یه چیز دیگه هم اینکه، دانشمندها تو مقاله قبلی‌شون (سال ۲۰۲۳) نشون داده بودن که احتمالاً بین ۴۶ هزار تا ۳۵ هزار سال پیش، کل منطقه پل برینگ زیر آب بوده. چون مواد مغذی و سرنخ‌های اقیانوس آرام وارد اقیانوس شمالگان (آرکتیک) شده و این یعنی Strait (تنگه) بین شون باز بوده و دیگه خاکی در کار نبوده.
حالا چرا این موضوع انقدر مهمه؟ چون اگه پل خاکی دیرتر ظاهر شده باشه، لزوماً خودمون (یعنی انسان‌های مدرن) اولین کسایی بودیم که از اون رد شدیم و نه مثلاً Neanderthals (نئاندرتال‌ها: یکی از گونه‌های انسان اولیه که منقرض شدن) یا Denisovans (دنیسووان‌ها: یه گروه مرموز‌تر و منقرض‌شده از خویشاوندان ما).
حتی فسیل حیوانات مثل ماموت‌ها، شیرها و بوفالوهایی که تا ۴۶ هزار سال پیش اینور و اونور پل بودن هم این فرضیه رو تقویت می‌کنه که پل برینگ فقط زمانی کوتاهی (نزدیک به پایان عصر یخبندان) باز بوده و حیوانات و آدم‌ها تونستن ازش رد شن.
جالبه که همین الان هم دودوتای شواهد فسیلی و مدل‌های کامپیوتری درباره مهاجرت این حیوانات، با نتایج جدید آزمایش‌های رسوبات اقیانوسی همخونی داره. یعنی هم علمی‌های خاک و هم حیوانات دارن یه حرف می‌زنن!
البته یه نکته باحال دیگه: حتی اگه پل خاکی در دسترس نبوده باشه، بازهم ممکن بوده گروه‌هایی از انسان‌های باهوش و اهل دریا، مثل نیاکان اینویت‌ها (Inuit: مردم بومی مناطق قطبی کانادا و آلاسکا)، با قایق و ابزارهای ابتدایی از این آب‌ها عبور کنن. درست همونطور که انسان‌ها تونستن با قایق از جنوب شرق آسیا برن به استرالیا و گینه نو.
پس کل داستان مهاجرت به آمریکا پیچیده‌تر و باحال‌تر از اونیه که فکر می‌کردیم! اگه بخوان قبل از ۳۵ الی ۴۰ هزار سال پیش وارد آمریکا شن، باید قایق و علم دریانوردی بلد بودن که اطلاعات فعلی فقط وجود اون رو برای انسان‌های مدرن تایید می‌کنه.
در کل، این کشفیات جدید نشون میده که چه مسیرهای هیجان‌انگیزی تو تاریخ بشر وجود داشته، و هر چی جلوتر می‌ریم، داستان گذشته ما هی داره عوض میشه!
منبع: +
