خب بذار کل داستان رو از اول برات تعریف کنم. این مقاله درباره اینکه دانشجوهای اماراتی بعد از دوران قرنطینه و کرونا چه جور اضطرابی رو دارن تجربه می‌کنن و چه فاکتورهایی بیشتر روشون تاثیر گذاشته نوشته شده. یه تیم اومده یه تحقیق کلی کرده بین آبان ۱۴۰۱ تا اسفند ۱۴۰۱ (یعنی تقریباً از نوامبر تا فوریه)، و پرسشنامه آنلاین منتشر کرده بین ۱۶ تا از دانشگاه‌های دولتی امارات. در نهایت تونستن ۷,۲۴۴ تا جواب کامل از دانشجوها (۱۸ سال به بالا) جمع کنن، که واقعاً تعداد بالاییه!
اول از همه، برای سنجش اضطراب از یه ابزار استاندارد به اسم GAD-7 استفاده کردن. این یه پرسشنامه تخصصی در مورد اضطراب عمومیه که به آدم‌ها امتیاز میده که ببینه چقدر احساس اضطراب دارن.
نتایج چی شد؟ حدود ۸ درصد دانشجوها اضطراب شدید داشتن! حالا اومدن دقیق‌تر بررسی کردن ببینن چه کسایی بیشتر تو خطر هستن. مثلاً جنسیت تاثیر داشت: دخترها بیشتر از پسرها اضطراب شدید داشتن. سن پایین‌ترها، اونایی که سن‌شون کمتره، هم اضطراب بیشتری داشتن. بعد، درآمد خانواده هم مهم بود؛ اونایی که درآمد خانواده‌شون زیر ۱۰ هزار درهم (یعنی تقریباً حقوق ماهیانه پایین) بود، بیشتر دچار اضطراب می‌شدن.
یه سری عوامل دیگه هم بودن مثل وضعیت جسمی یا معلولیت. دانشجوهایی که یه بیماری مزمن داشتن یا معلول بودن، خیلی بیشتر از بقیه درگیر اضطراب بودن.
علاوه بر اینا، از نظر روانی، آدم‌هایی که افسردگی، حملات پانیک (یعنی یهویی استرس‌شون گل می‌کنه و ضربان قلبشون میره بالا)، اختلال خوردن (یعنی مشکل با غذا خوردن)، وسواس (OCD یعنی کلی فکرهای مزاحم و تکرار رفتارهای خاص)، یا ADHD (کسی که مشکل تمرکز یا بیش‌فعالی داره) داشتن، خیلی بیشتر اضطراب رو تجربه می‌کردن و این ارتباطش قوی بود.
رفتارهای روزمره هم تاثیر زیادی داشتن. مثلاً اونایی که زیاد اینترنت می‌گردن یا اهل بازی‌های کامپیوتری هستن (یا حتی داروهای تجویز شده مصرف می‌کنن، یا گاهی مشروبات الکلی می‌خورن) معمولاً سطح اضطراب‌شون بالاتره، هرچند این رابطه همیشه از نظر آماری معنی‌دار نبود.
یه نکته مهم دیگه: هرچند تو امارات کلی تلاش دارن می‌کنن که آگاهی از سلامت روان رو ببرن بالا، ولی هنوز stigma یا همون انگ زدن اجتماعی و فشارهای فرهنگی باعث میشه خیلی‌ها سراغ کمک گرفتن نرن. انگار که هنوز برچسب خوردن برای بیماری اعصاب و روان یه موضوعیه که خانواده‌ها و فرهنگ امارات باهاش مشکل دارن.
در آخر، پژوهشگران پیشنهاد دادن باید روی راه‌حل‌های فرهنگی کار بشه تا هم انگ زدن رو کم کنن، هم غربالگری زودهنگام (یعنی مردم رو از همون اول بسنجن که شاید اضطراب پنهانی داشته باشن) رو جدی‌تر بگیرن و رفتارهای مقابله‌ای غلط (مثل پناه بردن به اینترنت یا الکل) رو اصلاح کنن.
دانشگاه‌ها هم پیشنهاد شده که خدمات مشاوره‌ای در دسترس بذارن، مثل منابع عربی، هم‌صحبتی با هم‌سن‌وسال، حتی درگیر کردن خانواده یا فضاهای مذهبی، که هرکسی بر حسب نیازش بتونه استفاده کنه.
در واقع، این پژوهش نشون میده مشکل اضطراب دانشجوها فقط مخصوص یه جای خاص نیست و همه‌جای دنیا دیده میشه ولی باید رو راه‌حل‌هایی کار کنیم که به فرهنگ و شرایط اون جامعه هم بخوره، مخصوصاً بعدِ دوران پرفشار کرونا.
منبع: +
