خیلی‌هامون شنیدیم که تو چین یه عالمه بچه‌های روستایی هستن که خانواده‌هاشون برای کار می‌رن شهر، ولی این بچه‌ها خودشون تو روستا می‌مونن. به این بچه‌ها می‌گن «left-behind children» یعنی بچه‌هایی که پدر و مادرهاشون رو رها کردن و فعلاً پیش پدربزرگ یا مادربزرگ زندگی می‌کنن. حالا این مقاله اومده بررسی کنه ببینه ورزش چطور می‌تونه کمک کنه که این بچه‌ها تو مدرسه کمتر خسته و دلزده شن.
اول از همه باید بگم محقق‌ها تو مدرسه Furen تو یه شهر کوچیک تو چین به اسم Yongzhou، ۱۹۵ تا از این بچه‌های روستایی رو انتخاب کردن (با روش علمی به اسم «نمونه‌گیری طبقه‌ای» یعنی چند تا گروه رو جدا جدا بررسی می‌کنن و «نمونه‌گیری خوشه‌ای» که یعنی بچه‌ها رو از بین کلاس‌ها یا گروه‌ها انتخاب کردن). بعد براشون چند تا پرسشنامه گذاشتن: یکی واسه اینکه بفهمن چقدر ورزش می‌کنن، یکی واسه اینکه بفهمن چقدر تو درس خوندن خسته و دلسرد و بی‌انرژی شدن (که بهش می‌گن “academic burnout” – یه جور خستگی و بی‌حسی نسبت به مدرسه و درس)، یکی درباره تنهایی (یعنی ببینن بچه‌ها چقدر احساس تنها بودن می‌کنن)، و یکی هم مربوط به «خودکارآمدی عمومی» یا همون «general self-efficacy» که یعنی بچه چقدر فکر می‌کنه می‌تونه از پس کارهاش بربیاد و خودش رو آدم توانمندی می‌دونه.
حالا نتیجه‌ها چی شد؟ یکی از مهم‌ترین چیزایی که فهمیدن این بود که خیلی از این بچه‌ها واقعاً از درس خوندن خسته و بی‌انرژی شدن – یعنی میزان «academic burnout»شون واقعاً بالاست و این یه هشدار جدیه.
ولی بخش جالبش اینجاست: تحقیق نشون داد هرچی این بچه‌ها بیشتر ورزش کنن، خستگی و دلزدگی از درس توشون کمتر میشه. یعنی ورزش یه رابطه مستقیم و منفی با این دلزدگی داره (این که می‌گن منفی، منظورش اینه که با بیشتر شدن ورزش، اون یکی کمتر میشه). حتی اگه تو این آمار و ارقام علمی هم دوست داری بدونی: تاثیر مستقیم ورزش روی academic burnout بر اساس این مدل‌های خاص آماری، عددش شده منفی ۰.۲۳۱ (حالا این عددها برای آماربازها جالبه، فقط بدون یعنی تاثیرش واقعا ملموسه).
اما این همه ماجرا نیست! داستان جالب‌تر وقتی میشه که می‌بینیم تاثیر ورزش از یه راه‌های دیگه هم سراغ بچه‌ها میاد. یعنی بخشی از اثر ورزش به این دلیله که باعث میشه بچه‌ها کمتر احساس تنهایی کنن (loneliness یعنی همون حس تنهایی خودمون!) و از اون طرف وقتی ورزش می‌کنن، حس می‌کنن از پس کارها برمیان و اعتماد به نفسشون میره بالا (همون self-efficacy یا خودکارآمدی عمومی). اینا توی تحقیقات به اسم «Chain-mediated effect» می‌گن، یعنی ورزش→ تنهایی کمتر→ اعتماد به نفس بیشتر→ خستگی از درس کمتر! شاید عددش کوچیک باشه (منفی ۰.۰۵۱)، ولی قابل توجه‌ست و تاثیر داره.
خلاصه کلام اینکه نتیجه‌گیری محقق‌ها این بود که اگه دنبال راهی هستی که کمک کنی این بچه‌ها (یا هرکی مثلشونه که از درس خسته شده) حال و حوصله‌شون بیشتر شه، ورزش یکی از بهترین جواب‌هاست. ورزش هم مستقیماً کمک می‌کنه، هم غیرمستقیم و از راه بالا بردن حس توانمندی و کمتر کردن تنهایی.
در آخر، ورزش فقط برای بدن نیست! برای روحیه و اعتماد به نفس هم معجزه می‌کنه؛ مخصوصاً برای اون‌هایی که شرایطشون سخت‌تره یا حس می‌کنن تنهان. پس برگردیم به همون جمله همیشگی: پاشو یه تکونی به خودت بده و برو ورزش کن – هم برای بدنت خوبه، هم برای روانت و حتی برای درس خوندنت!
منبع: +
